Τέταρτη μόλις μέρα, κοντά 30 χιλιόμετρα έξω από το Μόναχο και ο νους μου ήταν να επισκεφτώ τον τάφο του. Όλες οι πληροφορίες λένε ότι τάφηκε στο Nordfriedhof, το βόρειο κοιμητήριο του Μονάχου.

Φτάσαμε εκεί με τη φίλη μου, μεσημεράκι. Απέναντι βρίσκεται η ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Κατευθυνθήκαμε στα γραφεία. Είπαμε ότι ψάχνουμε τον τάφο ενός Έλληνα ζωγράφου που τάφηκε εκεί το 1901. Ο γερμανός υπάλληλος, ανέκφραστος, ζήτησε το όνομά του. Κατόπιν έψαξε στο ηλεκτρονικό αρχείο. Δεν υπάρχει τίποτε, μου είπε. Τον πιέσαμε να συνεχίσει την αναζήτηση βάζοντας διάφορες ορθογραφικές εκδοχές του ονόματος. Εις μάτην.

Εξακολούθησα να επιμένω. «Κυρία, υπάρχουν 34.000 τάφοι εδώ πέρα. Αν έχετε όρεξη, μπορείτε να τους πάρετε με τη σειρά». Έφυγα για να τους πάρω με τη σειρά.

Μπήκα στο νεκροταφείο. Απελπίστηκα ψάχνοντας, αλλά ακόμη δεν το έβαζα κάτω. Γύρισα πίσω και του έδειξα την ηλεκτρονική σελίδα στα γερμανικά που λέει ότι ο Νικόλαος Γύζης τάφηκε όντως στο Νordfriedhof. Tρόμαξε μάλλον. Ότι μια τρελή Ελληνίδα θα κατσικωνόταν μεσημεριάτικα στο γραφείο του και στο σβέρκο του. Σου λέει, πληρώνουμε τόσα που είναι ζωντανοί, κάτσε μη μας ταλαιπωρούν τώρα και για τα πεθαμένα τους. Άνοιξε μια ντουλάπα, έβγαλε έναν παμπάλαιο δερματόδετο τόμο και…

Για τη συνέχεια  dimartblog