Ο υπογράφων έζησε 15 από τα καλύτερα χρόνια της ζωής του στην Βαλονία, ήτοι στο γαλλόφωνο Βέλγιο. Εκεί σπούδασε, εκεί παντρεύτηκε, εκεί απέκτησε το παιδί του, εκεί ξεκίνησε επαγγελματικά και εκεί έζησε ως δημοσιογράφος κορυφαίες στιγμές της περιοχής αυτής. Μία περιοχή την οποία θεωρεί δεύτερη πατρίδα του και την αγαπά ως τέτοια.

Καρδιά του πάλαι ποτέ βιομηχανικού Βελγίου, η Βαλονία –με βιομηχανικά κέντρα την Λιέγη δίπλα στην Γερμανία και το Σαρλερουά κοντά στην Γαλλία και με πνευματική πρωτεύουσα την Μονς, που είναι και η πιο γαλλική πόλη του Βελγίου– στα πρώτα πενήντα χρόνια του 20ου αιώνα ήταν η περιοχή που έδινε στο Βέλγιο άνθρακα, χάλυβα, μπύρα και υφαντουργικά προϊόντα.

Διέθετε επίσης δύο γνωστά Πανεπιστήμια και ένα διεθνούς κύρους Πολυτεχνείο, το δε βάρος της από πολιτικής πλευράς ήταν τεράστιο. Κυρίαρχη πολιτική παράταξη ήταν το βελγικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΣΚ), το οποίο και υπηρετούσαν ισχυρά ονόματα της βελγικής πολιτικής ιστορίας (Βάντερβελντ, Σπάακ, Κολλάρ, Ντυμπουά, κ.ά.).

Όμως, από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, στο μέτρο που η διεθνής οικονομία μεταμορφώνεται, η Βαλονία αρνείται πεισματικά την οποιαδήποτε αλλαγή και προσαρμογή στην πραγματικότητα. Έτσι, όταν το Βέλγιο έχασε το Κονγκό στην αρχή του 1960, η περιοχή υφίσταται σοβαρό οικονομικό σοκ, το οποίο γίνεται αφόρητο όταν τα συνδικάτα της προκαλούν την μεγαλύτερη γενική απεργία που είχε ποτέ σημειωθεί στην βιομηχανική Ευρώπη του 20ου αιώνα.

Η απεργία αυτή προσφέρει στην τότε γεωργική Φλάνδρα την ευκαιρία να απογειωθεί οικονομικά και να προσελκύσει στο έδαφός της το 90% των ξένων άμεσων επενδύσεων που γίνονταν στο Βέλγιο. Αρχίζει έτσι μία περίοδος εντυπωσιακής παρακμής για την Βαλονία, η οποία εντείνεται όταν οι γαλλόφωνοι των Βρυξελλών ζητούν και αυτοί την αυτονομία τους και στην ουσία δημιουργούν μία νέα πολιτικο-οικονομική οντότητα –αυτήν της περιφέρειας Βρυξέλλες-Πρωτεύουσα, η οποία σήμερα έχει δικό της κοινοβούλιο και δική της κυβέρνηση.

για τη συνέχεια Euro2Day