Ο αντιευρωπαϊσμός και ο αντιαμερικανισμός –των λαϊκιστικών κυβερνήσεων, άρα και του πληθυσμού–, η απροθυμία μας ως προς το περιβόητο ανήκειν στη Δύση μάς έχουν απομονώσει· ποτέ δεν αισθανθήκαμε μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας – όσο για τη νατοϊκή, τη θεωρούσαμε συμμορία αίσχους. Ωστόσο, οι διεθνείς σχέσεις στηρίζονται σε ισορροπίες, σε διελκυστίνδες· όχι σε συνθήματα. Εμείς πορευόμαστε με συνθήματα: ο Ανδρέας Παπανδρέου και το κόμμα του, μαζί με τους βασιλόφρονες της βαθιάς επαρχίας, αν και ζητούσε δανεικά και «βοήθεια» από τις ΗΠΑ και την ΕΕ κατέστησε τα αντιδυτικά συνθήματα επίσημη ιδεολογία του κράτους. Και η αριστερά κέρδισε τον πολιτιστικό πόλεμο υποβοηθούμενη από τη μετριότητα των ηγεσιών στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, από τις χοντράδες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής κι από την επαμφοτερίζουσα συμπεριφορά του ΝΑΤΟ, το οποίο έχει ως μέλη δύο παραδοσιακούς εχθρούς.

Έτσι, χάσαμε την ευκαιρία να ενσωματωθούμε ισότιμα και ψύχραιμα στους δυτικούς θεσμούς. Ο Ανδρέας Παπανδρέου αναζητούσε συμμαχίες σε προσωποπαγή τριτοκοσμικά καθεστώτα και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να βρει στηρίγματα στη «Λαϊκή» δημοκρατία της Κίνας και στη Ρωσία. Μακάρι να τα βρει.

Για τη συνέχεια ΑV