Ένα μόνιμο πρόβλημα στην Ελλάδα μετά το 1960 είναι το κενό κατανόησης του γεγονότος πως εάν
εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στην Κύπρο γίνουν στρατηγικοί όμηροι της
Τουρκίας (όμηροι θα είναι μέχρι να εκδιωχθούν τελείως) το νεοελληνικό
κράτος δεν επιβιώνει, όπως τουλάχιστον το ξέρουμε σήμερα.
Όσον αφορά το κυπριακό ζήτημα το οποίο βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού,  είναι ζωτικής σημασίας να γίνει κατανοητό ότι ο
τερματισμός των «εγγυήσεων»-  αποχώρηση ξένων στρατευμάτων και οι
ενδοκρατικές καθεστωτικές δομές είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Ακόμη και αν καταργηθεί ονομαστικά το πρώτο δεν σημαίνει τίποτα εάν λόγω δομής και παραμονής εποίκων το ισότιμο και βασικά ανεξάρτητο τουρκοκυπριακό «κράτος εντός κράτους» θα αποτελεί υποχείριο των νέο-ισλαμιστών της Άγκυρας
– ή των κεμαλιστών ή ενός μίγματος κεμαλιστών-ισλαμιστών εάν η εξουσία
αλλάξει – τους οποίους μπορεί να καλέσει οποιαδήποτε στιγμή προσχηματικά
ή δημιουργώντας μια τεχνητή κρίση. Δεν στέκομαι στο γεγονός ότι η
εξίσωση  82%=18% που αποτελεί πρωτοφανές κρατικό τερατούργημα όπου το
18% θα «ενισχύεται» με τους εποίκους.


Οι έποικοι, να υπενθυμίσω είναι
προϊόν εγκλήματος πολέμου (βλ. Alfred de Zayas, THE ANNAN PLAN AND THE IMPLANTATION OF TURKISH SETTLERS IN NORTHERN CYPRUS στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/20AnanAprDec04.htm).

Όσοι από εμάς ενθαρρύναμε, προγραμματικά και εδώ και πάρα πολλά
χρόνια, την κάθετη απόρριψη κάθε «εγγύησης» και παρουσίας ξένων
στρατευμάτων, θεωρούσαμε εξίσου σημαντικά ζητήματα τα εξής:

Συνέχεια: Παναγιώτης Ήφαιστος – Panayiotis Ifestos