«Δεν ξέρω κανέναν “άξιο” καθηγητή που να ενδιαφέρεται για το πώς θα επιβραβευτεί η “αξιοσύνη” του με μπόνους και ψίχουλα ευρωζάχαρης. Πληρωμή τους είναι να βγαίνουν χαμογελαστοί από την τάξη και να λένε “Καλά πήγε αυτή η ώρα”, “Άρεσε στα παιδιά το τάδε που ετοίμασα”, “Βελτιώθηκε αυτό/εκείνο το παιδί”, ή “Είδα τον Παπαδόπουλο που ήταν Γ3 πριν πέντε χρόνια. Με φώναξε από απέναντι, μου είπε τα νέα του και έλαμπε”. Όλα τα άλλα είναι για τους μίζερους, αυτάρεσκους κατά φαντασίαν “άριστους” που πιστεύουν πως το σύστημα παραγνωρίζει την “αξία” τους και θέλουν φιλικό χτύπημα στην πλάτη από το αφεντικό».

Αυτό το διάβασα πρόσφατα στον φεϊσμπουκικό τοίχο μιας φίλης εκπαιδευτικού. Και, ως επίσης διδάσκαλος, αν και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, νιώθω και καταλαβαίνω τη χαρά αυτής της πληρωμής του κόπου σου, όταν οι φοιτητές ή οι μαθητές σου σού λένε ευχαριστώ, σε θυμούνται, σου ανοίγουν τις καρδιές τους, γίνονται φίλοι σου, σε σέβονται μια ζωή.

Όμως υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά. Υπάρχουν αυτοί που για οποιονδήποτε λόγο δεν κατάφερες να πλησιάσεις. Αυτοί που δεν μπορούν να σου πουν ευχαριστώ, για τον απλό λόγο ότι γι’ αυτούς απέτυχες στο λειτούργημά σου. Και σ’ αυτό το σημείο υπάρχει μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε ένα διδάσκοντα στην τριτοβάθμια και σε ένα διδάσκοντα στη δευτεροβάθμια ή στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

 Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αυτοί που για οποιονδήποτε λόγο δεν είναι ικανοποιημένοι με το διδακτικό σου έργο σ’ το δείχνουν με έναν πολύ απλό, αποτελεσματικό και ειρηνικό τρόπο: «Ψηφίζουν με τα πόδια», όπως λένε εδώ στη Γερμανία, δηλαδή απλά δεν έρχονται στο μάθημά σου και προτιμούν τα μαθήματα συναδέλφων και την προετοιμασία για τις εξετάσεις στο σπίτι ή σε ιδιωτικούς κύκλους.

Για τη συνέχεια AMAGI