Θέλω να αρχίσω με έναν ισχυρισμό που πρόσφατα έκανε ο Γαμβρίλης, πρόεδρος του ΤΣΜΕΔΕ:

“[Το ΤΣΜΕΔΕ] βασίζεται μόνον στις εισφορές των μελών του και στην αξιοποίηση της κινητής και ακίνητης περιουσίας του.” (πηγή http://www.capital.gr/…/egkainia-tou-neou-ktiriou-dioikisis… )

Δεν ισχύει. Ένας από τους μεγαλύτερους φόρους υπέρ τρίτων ήταν για τους μηχανικούς (που όπως φαίνεται καταργήθηκαν μόλις πριν δυο μήνες παρότι ήταν μνημονιακή υποχρέωση από το 2010). Και εμμέσως τα έσοδα του ΤΣΜΕΔΕ εξαρτώνται και από πλήθος διατάξεων που έχουν τον στόχο να εγγυηθούν και να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη των μηχανικών. Όλα αυτά δεν προέρχονται από παρθενογένεση αλλά είναι αποτέλεσμα της διαπλοκής μεταξύ ΤΣΜΕΔΕ και κράτους. Το αποτέλεσμα ήταν το απίστευτο προνόμιο ο συνταξιούχος μηχανικός στην Ελλάδα να παίρνει περισσότερα χρήματα (όχι μόνο σε σχέση με τις δυνατότητες της οικονομίας αλλά σε απόλυτους αριθμούς) από τον συνάδελφό του στην Γερμανία, στην Σουηδία, ή στην Ελβετία.

Φυσικά τα τελευταία χρόνια που κατέρρευσε ο οικοδομικός κλάδος έχουν καταρρεύσει και αυτά τα έσοδα, και οι συντάξεις των μηχανικών έχουν μειωθεί σημαντικά (και όπως όλες οι συντάξεις θα συνεχίσουν να μειώνονται όσο δεν φτιάχνουμε κράτος). Όμως το ΤΣΜΕΔΕ συνεχίζει να απαιτεί πολύ υψηλές εισφορές στους άνεργους μηχανικούς, που αν δεν πληρώσουν χάνουν και την υγειονομική τους κάλυψη και το δικαίωμα εργασίας. Όπως δε έχει αρχίσει να ακούγεται όλο και περισσότερο, η διαπλοκή μεταξύ ΤΣΜΕΔΕ και κράτους φαίνεται να βασίστηκε όχι μόνο στο εμπόριο ψήφων αλλά και στο χρήμα. Έτσι το ΤΣΜΕΔΕ ανταπέδιδε να προνόμια και άρα μεγάλα έσοδα του ιδίου, με το να προσφέρει στην εκάστοτε κυβέρνηση την χρήση της Τράπεζας Αττικής ως κουμπαρά. Τώρα καταλαβαίνω το πράγμα ξίνισε άσχημα καθώς τα τελευταία χρόνια το ΤΣΜΕΔΕ με τις επενδύσεις που έκανε στην Τράπεζα Αττικής έχασε χοντρικά 700 εκατομμύρια ευρώ των χρημάτων των μηχανικών.

Όταν μιλάμε για διαπλοκή δεν πρέπει να εννοούμε μόνο την διαπλοκή μεταξύ κράτους και μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων που παίρνουν μέρος σε δημόσια έργα και προμήθειες, αλλά και την διαπλοκή μεταξύ κράτους και επαγγελματικών οργανώσεων. Το ΤΣΜΕΔΕ βρίσκεται και αυτό στο επίκεντρο της διαπλοκής με στόχο την συλλογή πελατειακών προνομίων για τα μέλη του. Γενικά είναι λάθος να πιστεύουμε ότι το πελατειακό κράτος δίνει προνόμια μόνο στον δημόσιο τομέα. Υπάρχουν τεράστιες στρεβλώσεις στην οικονομία υπέρ πελατειακών ομάδων στον ιδιωτικό τομέα, που καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα των πανεπιστημιακών επαγγελμάτων: μηχανικούς, δικηγόρους, συμβολαιογράφους, γιατρούς, φαρμακοποιούς, κοκ. Πάρα πολλοί και στον ιδιωτικό τομέα έβαλαν το χέρι στο μέλι της επίπλαστης ευημερίας που βασίστηκε στα δανεικά των ξένων.

Και εδώ είναι το πρόβλημα – ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού μας ήταν άμεσα ή έμμεσα κρατικοδίαιτο, και μόνο αργά αντιλαμβάνεται ότι ο λογαριασμός δεν βγαίνει και ότι ήδη χάνουν περισσότερα απ’ ότι κερδίζουν με την προσπάθεια να διατηρηθεί το παλιό καθεστώς. Δεν είναι μόνο ο πρωθυπουργός που έπασχε από αυταπάτες, αλλά επίσης μεγάλο μέρος του πληθυσμού μας. Και καθώς τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα οι συντεχνία των δημοσιογράφων βρίσκονται στο επίκεντρο της διαπλοκής, και καθώς η παράταξη της ΝΔ κουβαλάει πελατειακές φατρίες που ίσως είναι η εσωκομματική πλειοψηφία – πρέπει οι αμιγώς ευρωπαϊστές/μεταρρυθμιστές με όσες δυνάμεις διαθέτουμε να πληροφορήσουμε τον κόσμο ότι η διατήρηση του κάθε πελατειακού προνομίου πλήττει όχι μόνο το γενικό συμφέρον, αλλά και το συμφέρον των ίδιων των προνομιούχων. Σήμερα είναι ελάχιστοι εκείνοι που έχουν βγει κερδισμένοι λόγω του ότι όταν έσκασε η κρίση δεν εφαρμόστηκαν οι μεταρρυθμίσεις που θα μας είχαν κάνει ένα ευρωπαϊκό κράτος. Και όσο πιο άμεσα κρατικοδίαιτος είναι σήμερα κάποιος τόσο περισσότερο έχει να πέσει αν η χώρα μας συνεχίσει την κατηφόρα η οποία νομοτελειακά καταλήγει στην κατάρρευση του παραγωγικού ιστού και άρα και στα κρατικά έσοδα.

Κατά την γνώμη μου είναι καθοριστικής σημασίας ο μέσος πολίτης να εμπεδώσει ότι δεν υπάρχουν “καλά προνόμια”. Κάθε προνόμιο είναι μια στρέβλωση στην οικονομία καθώς το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο πρέπει με τον ένα ή άλλο τρόπο να το χρηματοδοτήσει. Και κάθε στρέβλωση είναι ένα εμπόδιο στην ανάπτυξη της παραγωγικής οικονομίας (και γι’ αυτό παρότι η χώρα μας έχει πολλαπλά και τεράστια ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα η οικονομία μας πάει κατά διαόλου). Υπάρχουν δε εκατοντάδες τέτοιες στρεβλώσεις, που παρά τις μνημονιακές δεσμεύσεις έχουν εν πολλοίς διατηρηθεί. Εδώ που βρισκόμαστε αυτό που απαιτείται αλλά και το μόνο που είναι πολιτικά εφικτό δεν είναι το ξέμπλεγμα του ιστού των πελατειακών προνομίων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Αυτό όχι απλώς θα έπαιρνε χρόνο που δεν έχουμε αλλά το χειρότερο ακόμα θα επέτρεπε την μια και άλλη ομάδα διαπλοκής να συνεχίσει να πιέζει για την διατήρηση των δικών της προνομίων. Η αποτελεσματική και πολιτικά εφικτή λύση είναι η ίδια του γόρδιου δεσμού: Η άμεση και καθολική κατάργηση *όλων* των προνομίων.

Διανέλος Γεωργούδης – μέλος της Εθνικής Επιτροπής της Δημιουργία Ξανά