Το να μείνεις και να σπουδάσεις εδώ, δεν είναι «ευγενική φιλοδοξία», αλλά η μόνη διαθέσιμη επιλογή για πολλούς από μας.

Φοιτήσαμε σε ένα πανεπιστήμιο που απέχει πολύ από το να εκπληρώνει τους σκοπούς του δουλεύοντας παράλληλα -αυτό είναι κάτι, που δε θα καταλάβεις ποτέ και δεν έχω τέτοια απαίτηση.

Συνεχίσαμε με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελλάδα (πάλι επειδή δεν είχαμε επιλογή) που σε κάποια αντικείμενα είναι ανταγωνιστικές των ξένων πανεπιστημίων και κάποιοι αποφασίσαμε να κάνουμε και διδακτορικές σπουδές. Αν είχες την παραμικρή επαφή με αυτό που λέγεται «μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές», για να μην πω για όλα τα υπόλοιπα, δε θα μπορούσες να εκστομίσεις την παρακάτω ουρανομήκη ανοησία (το “ευγενική φιλοδοξία” δεν ήταν ανοησία, ήταν σταλινικού τύπου χλευασμός):
«Τα παιδιά αυτά, που κάνουν διδακτορικά, έκαναν μέχρι τώρα δωρεάν μαθήματα για να αποκτήσουν διδακτική πείρα. Εμείς λοιπόν, από φέτος αποφασίσουμε να τους δίνουμε και ένα αντιμίσθιο».

Κάτι σαν χαρτζιλίκι δηλαδή.

Για τη συνέχεια mononews