Για να καταλάβεις σε τι επίπεδο βρίσκεται μια κοινωνία λένε ότι πρέπει να ρίξεις πρώτα μια μάτια στα σχολεία της, στα νοσοκομεία της και τις φυλακές της. Βγαίνουν χρήσιμα συμπεράσματα όταν βλέπεις πως αντιμετωπίζει μια χώρα τους πολίτες της όταν την έχουν περισσότερο ανάγκη, όταν δηλαδή δεν έχουν την υγεία τους, πως αντιμετωπίζει το ίδιο το μέλλον της, δηλαδή τους μαθητές ιδιαίτερα στο ξεκίνημα τους και φυσικά πως αντιμετωπίζει την έννοια του σωφρονισμού και της επανένταξης των πολιτών της που φυλακίστηκαν αφού για διαφορετικούς λόγους ο καθένας παρανόμησε δικάστηκε και φυλακίστηκε. Και ενώ είναι λίγες εκείνες οι κοινωνίες που θα μπορούσαμε να πούμε ότι πλησιάζουν το τέλειο και στα τρία αυτά ζητούμενα, αυτό που σήμερα διαχωρίζει μια πολιτισμένη κοινωνία από μια τριτοκοσμική είναι ότι οι δεύτερες έχουν αποτύχει παταγωδώς και στα τρία.

Έχω γράψει για τα “κέντρα σοσιαλιστικού προσανατολισμού” που ο Τσάβες και η “επανάσταση” ονόμασε σχολεία και έχω αναφερθεί αρκετές φορές στην απελπιστική κατάσταση των δημόσιων νοσοκομείων στην Βενεζουέλα. Η κόλαση επί της Γης όμως και η απόλυτη αναρχία που αντικατοπτρίζει απόλυτα το τι συμβαίνει και στην υπόλοιπη χώρα είναι οι φυλακές της.

Για τη συνέχεια Liberal