Του Γιάννη Κουζηνού

Ο ορισμός της παράνοιας είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα. Και ενώ δεν είναι ξεκάθαρη η πατρότητα του τσιτάτου, είναι ξεκάθαρο ότι έχει βρει το απόλυτο παράδειγμα επαλήθευσης του στον τρόπο διακυβέρνησης της Βενεζουέλας αλλά και γενικότερα όπου έγινε προσπάθεια να εφαρμοστεί ο σοσιαλισμός. Η ίδια η βάση του σοσιαλισμού δεν έχει λογική όταν διαλαλεί ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Όλοι οι άνθρωποι σαφώς πρέπει να ξεκινούν από την ίδια βάση και να τους δίνονται ίσες ευκαιρίες. Ανάλογη όμως με την ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου θα είναι και η εξέλιξη του. Άλλοι είναι εργασιομανείς κι άλλοι τεμπέληδες, άλλοι είναι ευφυείς και άλλοι…όχι και τόσο. Οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι γιατί ευτυχώς δεν είναι ίδιοι. Ένα σύστημα διακυβέρνησης θα πρέπει φυσικά να παρέχει σε όλους τους πολίτες ένα μαξιλαράκι ασφαλείας, μια βάση αξιοπρεπούς διαβίωσης και πρόσβαση σε όλα τα κοινωνικά αγαθά. Υγεία, παιδεία, στέγαση, διατροφή και ψυχαγωγία. Το κοινωνικό κράτος όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει και δεν μπορεί να προσπαθεί να εξισώσει ανθρώπους που εκ των πραγμάτων δεν είναι ίσοι. Τα παραδείγματα μέσα στα χρόνια πολλά, με πιο πρόσφατα αυτά της Κούβας και της Βενεζουέλας. Όταν επιχειρείται εξίσωση των τάξεων η εξίσωση γίνετε πάντα προς τα κάτω με αφανισμό της μεσαίας τάξης.

Για τη συνέχεια Liberal