Η Αννα Κορακάκη είναι η μια όψη του υψηλού αθλητισμού. Ο Ηλίας Ηλιάδης είναι η άλλη. Ο αγώνας της Αννας δικαιώθηκε με δυο ιστορικά Ολυμπιακά μετάλλια. Οι κόποι του Ηλία γκρεμίστηκαν σε 43 δευτερόλεπτα. Ετσι είναι το τζούντο. Ετσι είναι ο πρωταθλητισμός. Στους Ολυμπιακούς αγώνες, σε κάθε Αννα αντιστοιχούν πολλοί Ηλίες. Ζουν το δράμα τους στο σκοτάδι, επειδή τα φώτα πέφτουν στους νικητές.

Ο Ηλιάδης δεν άξιζε αυτό το άδοξο τέλος. Από τον Οκτώβριο του 2012 δούλεψε πολύ σκληρά για να φτάσει ακμαίος στους τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες της καριέρας του. Με τρεις προπονήσεις την ημέρα, οκτώ ώρες το 24ωρο. Στο προπονητήριο του Αγίου Κοσμά, όλοι απορούσαν που αυτός ο «Παγκανίνι του τζούντο» -έτσι τον είχε αποκαλέσει, το 2013, ο πρόεδρος της διεθνούς ομοσπονδίας του αθλήματος, μπροστά σε όλους τους ευρωπαίους Ολυμπιονίκες- δεν είχε ξεδιψάσει έπειτα από τόσους θριάμβους. Που πάλευε ακόμα, παρά τους τραυματισμούς, τις επεμβάσεις και τα… χρονάκια του.

Ναι, είναι μόλις 30 ετών, όμως βρίσκεται στην παγκόσμια κορυφή εδώ και 12 χρόνια. Κανένας άλλος τζουντόκα δεν έχει καταφέρει να κρατηθεί σε τόσο υψηλό επίπεδο, περισσότερο από 6-8 χρόνια. Κανείς πριν από τον Ηλιάδη δεν εμφανίστηκε σε τέσσερις Ολυμπιακούς. Δύσκολα θα το κατορθώσει κάποιος στο μέλλον. Πρόκειται για τον πλέον διαχρονικό άσο του παγκοσμίου τζούντο. Αλλά, ακόμη και γι’ αυτό το «φαινόμενο», ο χρόνος αποδείχτηκε ανίκητος αντίπαλος.

Για τη συνέχεια Protagon