Του Δρ. Ζήνωνα Τζιάρρα*

Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, με την αποκατάσταση των τουρκο-ισραηλινών σχέσεων και τη διαδικασία εξομάλυνσης των αντίστοιχων ρωσο-τουρκικών, έδωσαν αναπόφευκτα έναυσμα για συζητήσεις αναφορικά με το «νέο» γεωστρατηγικό περιβάλλον που αναδύεται στην περιοχή. Πόσο «νέο», όμως, μπορεί να είναι; Δυστυχώς, συχνά βιαζόμαστε να χαρακτηρίσουμε ως «νέο» κάποιο φαινόμενο που αποτελεί επανάληψη της ιστορίας, συνέχεια ή επί μέρους διαφοροποίηση κάποιου άλλου φαινομένου. Περίπου αυτό συμβαίνει και με τις συζητήσεις περί «νέων πολέμων», «νέας τρομοκρατίας», «νέου Ψυχρού Πολέμου» κτλ. Παρόμοιες συζητήσεις είχαμε την περασμένη δεκαετία ή πριν μερικά χρόνια για τη «νέα» τουρκική εξωτερική πολιτική, τη «νέα» Μέση Ανατολή κ.ο.κ. Αλλαγές υπάρχουν. Πόσο βαθιές είναι όμως;

Αν θέλουμε να επικεντρωθούμε στις σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ και τη Ρωσία, τότε πρέπει να σημειώσουμε πως αυτό που παρακολουθούμε είναι η επανάληψη της ιστορίας με άλλους όρους και βεβαίως υπό άλλες συνθήκες. Το ότι υπάρχει στρατηγική αξία στη συνεργασία Τουρκίας – Ισραήλ ή το ότι τα δύο κράτη συμμερίζονται κάποιες ανησυχίες ασφάλειας δεν είναι κάτι νέο. 

Για τη συνέχεια Liberal