…Θα μπορούσε. Αλλά δεν μπορεί

Ο νέος Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται ρεαλιστής, έμπειρος πια και ήπιος, αφοσιωμένος ευρωπαϊστής: ο Πρωθυπουργός που θα οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση. Αναμφίβολα, είναι σπουδαίο χαρακτηριστικό να μη φοβάσαι ν’ αλλάξεις, να μαθαίνεις από τα λάθη σου. Ειδικά αν είσαι Πρωθυπουργός και τα λάθη σου επηρεάζουν αρνητικά εκατομμύρια ανθρώπους. Είναι όμως πολύ κρίσιμο να μαθαίνεις γρήγορα. Και να κατέχεις τα βασικά ήδη, πριν αναλάβεις: πώς λειτουργεί ο κόσμος, η οικονομία, οι διεθνείς συσχετισμοί, πώς επιλέγεις συνεργάτες. Αλλιώς, αν ορκίζεσαι Πρωθυπουργός χωρίς να διαθέτεις ήδη αυτές τις στοιχειώδεις γνώσεις και δεξιότητες, στη διάρκεια της μαθητείας σου μπορεί να προκαλέσεις καταστροφική ζημιά, τόση που είναι αδύνατο να τη διορθώσεις ο ίδιος.

Δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω την ωριμότητα του Πρωθυπουργού –οποιοσδήποτε θα ωρίμαζε μετά από 18 καταστροφικούς μήνες. Για τις ανάγκες του άρθρου, αποδέχομαι και ότι τα καταστροφικά λάθη δεν οφείλονται σε αμοραλισμό αλλά σε έλλειψη εμπειριών και γνώσεων, τις οποίες τώρα απέκτησε. Κι ακόμη παραπέρα, αποδέχομαι ότι η πικρή πείρα μπορεί να μετατρέψει έναν μπαλκονάτο λαϊκιστή σε ήπιο σοσιαλδημοκράτη.

Αυτό άραγε σημαίνει ότι είναι και ικανός να μεγεθύνει την οικονομία, να εκσυγχρονίσει την Ελλάδα, να αναβαθμίσει το ρόλο της στην Ευρώπη – και όλα αυτά δίκαια;

Για τη συνέχεια Protagon