του Δρ. Ζήνωνα Τζιάρρα*

Είναι πλέον κατά γενική ομολογία αποδεκτό πως η Τουρκία έχει μπει σε νέα φάση. Η αποπομπή Νταβούτογλου, όπως γράψαμε προσφάτως, δεν σηματοδοτεί αυτή την αλλαγή. Σηματοδοτεί την εμβάθυνση μιας διαδικασίας που έχει μπει σε τροχιά εδώ και πολύ καιρό. Αποδεκτό είναι επίσης το γεγονός ότι σε αυτή τη νέα φάση τα ηνία της τουρκικής (εξωτερικής) πολιτικής θα κρατά ο πρόεδρος Ερντογάν, ακόμα πιο σφιχτά. Όπως έδειξε η ιστορία των τελευταίων χρόνων, όσο περισσότερο έλεγχο έχει ο Ερντογάν, τόσο πιο επικίνδυνη είναι η τουρκική πολιτική. Δεδομένου ότι ο Ερντογάν βρίσκεται μόνο ένα βήμα πριν την επισημοποίηση της απόλυτής του εξουσίας δεν είναι πολύ δύσκολο να σκεφτεί κανείς τί μπορεί να φέρει το μέλλον.Μεταξύ των αλλαγών που επέφερε ο Ερντογάν και το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) γενικότερα στην εξωτερική πολιτική τα τελευταία χρόνια βρίσκεται και το θέμα των σχέσεων της Τουρκίας με τη Δύση. Η στάση των ελίτ του ΑΚΡ είναι συχνά αντιφατική: πότε στρέφονται κατά των δυτικών τους εταίρων (ΕΕ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ), πότε συνεργάζονται μαζί τους και μάλιστα επιζητούν τη βοήθειά τους. Σε σημερινό (18/05/2016) άρθρο της αγγλόφωνης έκδοσης της τουρκικής εφημερίδας Hürriyet, ο Serkan Demirtaş αναλύει πως η ισχυροποίηση Ερντογάν θα δυσχεράνει τις εξωτερικές σχέσεις τις Τουρκίας (π.χ. με την ΕΕ). Σημειώνει επίσης πως αυτό φαίνεται να ισχύει και στο μέτωπο με τη Ρωσία αφού ο Τούρκος πρόεδρος είναι διατεθειμένος να οξύνει τον τουρκο-ρωσικό ανταγωνισμό. Πώς όμως; Βάζοντας το ΝΑΤΟ στην εξίσωση. Ο Demirtaş παραθέτει μέρος της ομιλίας του Ερντογάν προς αρχηγούς επιτελείων από βαλκανικές χώρες που επισκέφτηκαν την Τουρκία, ως εξής:

Για τη συνέχεια Liberal