Ο υπουργός Οικονομικών της Κύπρου μιλούσε σαν φυσιολογικός άνθρωπος κι όμως τον κοιτούσα σαν να βλέπω εξωγήινο. Αυτοκριτικός, έντιμος, διορατικός, μαχητικός, γνώστης, με συγκεκριμένους στόχους, ρεαλιστής, πρακτικός άρα και συναισθηματικός

«Τα αδέλφια μας οι Κύπριοι». Το άκουγα από την παιδική μου ηλικία. Τι αδέλφια μωρέ; Πάει ο ένας αδελφός. Εφυγε, πάλεψε, βρήκε τον εαυτό του, είδε την αλήθεια του, πρόκοψε, κατέκτησε την αυτοεκτίμησή του, στάθηκε στα πόδια του, κέρδισε την εμπιστοσύνη των άλλων, αντικρίζει το μέλλον του με αισιοδοξία. Εμείς; Αστο! Πονάει η σύγκριση. Παρακολούθησα τη συνέντευξη του Χάρη Γεωργιάδη, υπουργού Οικονομικών της Κύπρου, στον Αλέξη Παπαχελά. Θαύμασα, ζήλεψα, πόνεσα, μελαγχόλησα, θύμωσα, έφτυσα προς κάθε κατεύθυνση. Τέλος βούτηξα, ακόμα πιο βαθιά, στο προσωπικό μας αδιέξοδο.

Αχταρμάς τα συναισθήματα. Οταν έχεις παραδώσει τη μοίρα σου σε ανθρώπους με τρικυμία εν κρανίω. Οταν συμπολίτες σου, ακόμα και τώρα, αρνούνται να δουν την αλήθεια για να ψιλοβολέψουν σε συντρίμμια ένα τοσοδούλικο, εύθραυστο έτσι κι αλλιώς, προσωπικό συμφέρον.

για τη συνέχεια protagon