Γράφει ο Νίκος Μούδουρος 

«Δεν είδα το σπίτι μου εδώ και πέντε μήνες. Ούτε που ξέρω την κατάστασή του. Μόλις τώρα άκουσα για την απόφαση απαλλοτρίωσης… Πάνε τα παιδικά μου χρόνια, η νιότη και η ζωή μου ολόκληρη. Μας τα κατέστρεψαν όλα!». 

Η κραυγή αγωνίας του κατοίκου της κουρδικής πόλης Σουρ που μόλις ενημερώθηκε για την απόφαση της τουρκικής Κυβέρνησης να απαλλοτριώσει ολόκληρη την περιοχή είναι χαρακτηριστική όχι μόνο των εξελίξεων στο Κουρδικό πρόβλημα, αλλά πολύ περισσότερο των μηχανισμών ηγεμονίας του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ). Μηχανισμοί που σε περιόδους κρίσης λειτουργούν ακόμα πιο έντονα, είτε για να κερδίσουν συναίνεση, είτε για να άρουν τα εμπόδια μέσα από την καταστολή. 

Συγκεκριμένα, στις 21 Μαρτίου η επίσημη εφημερίδα του τουρκικού κράτους ανακοίνωσε την απόφαση «υποχρεωτικής και άμεσης» απαλλοτρίωσης της πόλης Σουρ, η οποία από τις 2 Δεκεμβρίου 2015 μέχρι και τα μέσα Μαρτίου 2016 τελούσε υπό καθεστώς πολιορκίας. 

Ο νόμος απαγόρευσης κυκλοφορίας εφαρμόστηκε στην πόλη συνολικά έξι φορές, με διάρκεια που ξεπερνούσε τα 115 εικοσιτετράωρα. Η πολιορκία του κράτους και οι ένοπλες συγκρούσεις που προκάλεσε εξανάγκασαν περίπου 1500 μικρές επιχειρήσεις στη Σουρ να κλείσουν και πρόσθεσαν ακόμα 10 χιλιάδες ανθρώπους στους καταλόγους της ανεργίας. Σύμφωνα με τα στοιχεία μη κυβερνητικών οργανώσεων που εξέτασαν τις κοινωνικές συνέπειες του αποκλεισμού της Σουρ, κατά τους τελευταίους έξι μήνες πάνω από 35 χιλιάδες άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.

Για τη συνέχεια Mignatiou