Πολλοί γράφουν οτι «και οι εργοδότες να πληρώσουν, τα λεφτά (όπως και το αγγελιόσημο) θα προέλθουν από τους πελάτες».

Τίποτα δεν είναι χειρότερο από τη μισή αλήθεια. Η μισή αλήθεια είναι οτι, ναι, τα λεφτά θα τα πληρώσει τελικά ο πελάτης. Η άλλη μισή αλήθεια είναι οτι δεν μιλάμε για τα ίδια λεφτά.
Για να το καταλάβει και ο πλέον αδαής θα αναφέρω ένα ακραίο παράδειγμα:

Ας πούμε οτι στην Ελλάδα υπάρχουν 10 μέσα ενημέρωσης που δέχονται όγκο διαφήμισης 10.000 Ευρώ που πάνε στο ταμείο που απασχολεί 10 δημοσιογράφους. Το αγγελιόσημο είναι 2.000 € (20% επί της τιμής της διαφήμισης) και σε κάθε δημοσιογράφο αναλογούν 200 €.
Εάν καταργηθεί το αγγελιόσημο, το κόστος αυτό θα επιβαρύνει τον εργοδότη που θα το μετακυλίσει στον διαφημιζόμενο. Σωστά; Σωστά. Μέχρι έναν βαθμό.

Ας πούμε τώρα οτι με την εξέλιξη της τεχνολογίας τα 10 μέσα δεν χρειάζονται πλέον 10 δημοσιογράφους αλλά μόνον 1 (αυτό έχει ήδη συμβεί σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία 20 χρόνια).
Ο όγκος διαφήμισης παραμένει ο ίδιος, το αγγελιόσημο παραμένει το ίδιο, μόνο που πλέον ο τελικός πελάτης, η κοινωνία, δεν πληρώνει πλέον ασφάλιστρα 2000 € για 10 δημοσιογράφους αλλά 2.000 € για έναν δημοσιογράφο.

Για το λόγο αυτό αυτοί που υποστηρίζουν ότι «τελικά το ίδιο είναι» επιμένουν σε μια ακατανόητη απεργία, ακατανόητη αφού «τελικά το ίδιο είναι».

Γι αυτό οι δημοσιογράφοι έχουν εξετάσεις για να δεχτούν μέλη στο συνταξιοδοτικό ταμείο τους, γι αυτό νέοι δημοσιογράφοι δεν γίνονται δεκτοί. Γιατί η πίττα των ξένων χρημάτων μοιράζεται στους ήδη ασφαλισμένους και κάθε νέος ασφαλισμένος μειώνει το μερίδιο των ήδη ασφαλισμένων.
Γι αυτό και είναι σημαντικό οι δημοσιογράφοι να ασφαλιστούν με δικά τους λεφτά: η ασφάλισή τους δεν πρέπει να είναι εξαρτημένη από τον κύκλο των διαφημιστικών εργασιών, τα νέα μέλη πρέπει να γίνονται δεκτά στο ταμείο τους με μια απλή βεβαίωση εργασίας και το χρήμα που μπαίνει στο ταμείο πρέπει να είναι ευθέως ανάλογο με το πόσοι δημοσιογράφοι πληρώνουν εισφορές και όχι με το πόσα λεφτά αποφάσισε να ξοδέψει για διαφήμιση ο ΟΤΕ, η Πειραιώς και η Κόκα-Κόλα.