Σε μια πρώτη, ιδεολογικού τύπου, ανάγνωση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δεν έχει πολλά κοινά στοιχεία ούτε με τους Γερμανούς Χριστιανοδημοκράτες αλλά ούτε και με τους Γάλλους Σοσιαλιστές. Βεβαίως οι κυβερνήσεις μέλη της ΕΕ ανεξαρτήτως πολιτικο-ιδεολογικού χρώματος οφείλουν να έχουν καλές σχέσεις συνεργασίας για την προώθηση των κοινών στόχων και των διακρατικών σχέσεων. Και αυτό συμβαίνει κατά κανόνα. 

Στην περίπτωση όμως της ελληνικής κυβέρνησης και του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα προσωπικά η στήριξη φαίνεται να πηγαίνει πολύ πιο πέρα από την απλή αναγκαιότητα των καλών σχέσεων συνεργασίας για χάρι του κοινού καλού της Ευρώπης και των διακρατικών σχέσεων. Και μάλιστα προσλαμβάνει και ένα ευδιάκριτο προσωπικό στοιχείο, με την έννοια ότι η Καγκελάριος της Γερμανίας Α. Μέρκελ και ο Πρόεδρος της Γρλλίας Φρ. Ολάντ εμφανίζονται να «αγκαλιάζουν» ένθερμα τον Αλ. Τσίπρα αγνοώντας, μεταξύ άλλων, πλήρως τις βιτριολικές κατηγορίες και προσβολές που ο τελευταίος είχε εκστομίσει εναντίον τους στο πρόσφατο παρελθόν. 

Προφανώς το αγκάλιασμα αυτό εξυπηρετεί την προσωπική πολιτική ατζέντα των δύο ηγετών. Για την Α. Μέρκελ στη διαχείριση κυρίως του προσφυγικού/ μεταναστευτικού ζητήματος και για τον Φρ. Ολάντ στην αναζήτηση ενός «αριστερού προσωπείου» (αφού έχει χάσει το αριστερό του πρόσωπο στο εσωτερικό της χώρας του) ενόψει εκλογών. Φτηνά τεχνάσματα.