Το 1979, το Ισραήλ τελειοποίησε την
ατομική βόμβα του, σε συνεργασία με το καθεστώς του απαρτχάιντ της Νοτίου
Αφρικής. Το εβραϊκό κράτος δεν υπέγραψε ποτέ τη Συνθήκη για τη μη
διάδοση των πυρηνικών όπλων και απέφυγε πάντα να απαντήσει σε ερωτήσεις σχετικά
με το πυρηνικό του πρόγραμμα.

Από το 1980, η Γενική Συνέλευση του
ΟΗΕ υιοθέτει κάθε χρόνο με συναίνεση ένα ψήφισμα που ζητεί να καταστεί η Μέση
Ανατολή μια ζώνη απαλλαγμένη από κάθε πυρηνικό όπλο. Το ψήφισμα είχε ως στόχο να
ενθαρρύνει το Ισραήλ να εγκαταλείψει τη βόμβα του και να αποτρέπει άλλα κράτη να
προβούν σε μια κούρσα εξοπλισμών.

Το Ιράν του Σάχη είχε επίσης ένα
στρατιωτικό πυρηνικό πρόγραμμα, αλλά αυτό συνεχίστηκε μόνο οριακά μετά την
επανάσταση του 1979 λόγω του πολέμου που επιβαλλόταν από το Ιράκ (1980-1988). Ωστόσο, δεν είναι παρά μόνο στο τέλος
του που ο Αγιατολάχ Χομεϊνί εξέφρασε την αντίθεση του στα όπλα μαζικής
καταστροφής και, συνεπώς, απαγόρευσε την κατασκευή, κατοχή και χρήση πυρηνικών
όπλων.

Στη συνέχεια, άρχισαν οι διαπραγματεύσεις
για την επιστροφή των 1.180 δισεκατομμυρίων δολαρίων της ιρανικής επένδυσης στο
συγκροτήμα εμπλουτισμού ουρανίου Eurodif. Ωστόσο, δεν υπήρχε ποτέ λύση. Έτσι, κατά τη διάλυση της Eurodif το 2010, η Ισλαμική Δημοκρατία εξακολουθούσε
να κατέχει το 10% του κεφαλαίου. Είναι πιθανό ότι σήμερα κατέχει
επίσης μέρος της Tricastin Enrichment Company.

Από το 2003 έως το 2005, οι
διαπραγματεύσεις για το πυρηνικό ζήτημα γίνονται υπό την προεδρία, από την
ιρανική πλευρά, του Σεΐχη Χασάν Ρουχανί, κληρικός εγγύς με τους πρόεδρους
Ραφσαντζανί και Χαταμί. Οι Ευρωπαίοι απαιτούν με την ευκαιρία το Ιράν να διαλύσει
τον εκπαιδευτικό προσανατολισμό σε όλα τα επίπεδα, της διδασκαλίας της πυρηνικής
φυσικής του, έτσι ώστε να είναι βέβαιο ότι δεν θα είναι δυνατή πλέον η
επανεκκίνηση του στρατιωτικού προγράμματος του.

Ωστόσο, όταν ο Μαχμούντ
Αχμαντινετζάντ -υποστηρικτής της αναβίωσης των Χομενικής επανάστασης-  ήρθε στην εξουσία, απέρριψε τη συμφωνία που
διαπραγματεύθηκε από τον Σεΐχη Ρουχανί και τον αποκαθηλώνει. Ανακινεί τη διδασκαλία της πυρηνικής
φυσικής και ξεκινά ένα πρόγραμμα έρευνας που έχει σχεδιαστεί κυρίως για να βρεθεί
μια διαδικασία παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από τη τήξη και όχι μέσω σχάσης,
όπως υπάρχει σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία, τη Γαλλία, την Κίνα και
την Ιαπωνία.

Κατηγορώντας τον πρόεδρο Αχμαντινετζάντ
ότι «προετοιμάζει την Αποκάλυψη για να επισπεύσει την επιστροφή του Μαχντί» (sic), το Ισραήλ ξεκίνησε μια διεθνή εκστρατεία
Τύπου για να απομονωθεί το Ιράν. 

Στην πραγματικότητα, ο Αχμαντινετζάντ
δεν συμμερίζεται το εβραϊκή όραμα ενός κακού κόσμου που πρέπει να καταστραφεί
και έπειτα να ξαναχτισθεί, αλλά προσβλέπει σε μια σταδιακή ωρίμανση της
συλλογικής συνείδησης μέχρι την Δευτέρα Παρουσία, την επιστροφή του Μαχντί και
τους προφήτες. Ταυτόχρονα, η Μοσάντ δολοφονεί ένα προς ένα πολλούς Ιρανούς
πυρηνικούς επιστήμονες. Από την πλευρά τους, η Δύση και το Συμβούλιο Ασφαλείας
των Ηνωμένων Εθνών θα λάβουν όλο και αυστηρότερες κυρώσεις για να απομονώσουν
εντελώς το Ιράν, οικονομικά και χρηματοπιστωτικά.

Το 2013, ο Αρχηγός της Επανάστασης, Αγιατολάχ
Αλί Χαμενεΐ, συμφωνεί να συζητήσει μυστικά με την Ουάσιγκτον, στο Ομάν. Πεπεισμένος
ότι πρέπει να χαλαρώσει τον ασφυκτικό κλοιό που πνίγει τη χώρα του, εξετάζει
μια ενδιάμεση συμφωνία για δέκα χρόνια. Μετά από μια προκαταρκτική συμφωνία,
ο υποψήφιος του Αχμαντινετζάντ στις προεδρικές εκλογές δεν επιτρέπεται να λάβει
μέρος στις τελευταίες και εκλέγεται πρόεδρος ο σεΐχης Χασάν Ρουχανί. Επαναλαμβάνει τις διαπραγματεύσεις που
είχε αφήσει το 2005 και δέχεται τους δυτικούς όρους, συμπεριλαμβανομένης της
απαγόρευσης του εμπλουτισμού ουρανίου στο 20%, γεγονός το οποίο βάζει τέλος στις
έρευνες για τη σύντηξη.

Τον Νοέμβριο 2013, η Σαουδική Αραβία
διοργανώνει μια μυστική συνάντηση κορυφής που συγκεντρώνει ταυτόχρονα τα μέλη του
Συμβουλίου της Συνεργασίας του Κόλπου και τα φιλικά μουσουλμανικά κράτη [ 1 ]. Με την παρουσία των εκπροσώπων του
Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, ο Ισραηλινός πρόεδρος Σιμόν Πέρες
παρεμβαίνει με τηλεδιάσκεψη. Οι συμμετέχοντες καταλήγουν στο
συμπέρασμα ότι ο κίνδυνος δεν είναι η ισραηλινή βόμβα, αλλά εκείνη που θα
μπορούσε να αναπτυχθεί κάποια μέρα από το Ιράν. Οι Σαουδάραβες διαβεβαιώνουν τους συνομιλητές
τους ότι θα πάρουν πρωτοβουλίες.

Η ισραηλινο-σαουδαραβική στρατιωτική
συνεργασία είναι κάτι το νέο, αλλά οι δύο χώρες συνεργάζονται από το 2008, όταν
το Ριάντ χρηματοδότησε την εκστρατεία τιμωρίας “Συμπαγές Μολύβι” του
Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας [ 2 ].

Η συμφωνία 5 + 1 θα δημοσιοποιηθεί
στα μέσα του 2015. Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, η Σαουδική Αραβία
πολλαπλασιάζει τις δηλώσεις ότι θα ξεκινήσει μια κούρσα εξοπλισμών εάν η
διεθνής κοινότητα αδυνατεί να αναγκάσει το Ιράν να διαλύσει το πυρηνικό του
πρόγραμμα [ 3 ].

Στις 6 Φεβρουαρίου 2015, ο Πρόεδρος
Ομπάμα κυκλοφορεί το νέο του “Εθνικό Δόγμα Ασφαλείας”. Γράφει εκεί: «Μια μακροπρόθεσμη
σταθερότητα [στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική] απαιτεί κάτι περισσότερο
από τη χρήση και τη παρουσία των στρατιωτικών δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών. Απαιτεί εταίρους, οι οποίοι να είναι
σε θέση να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. « Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο
επενδύουμε στην ικανότητα του Ισραήλ, της Ιορδανίας και των εταίρων μας του
Κόλπου να είναι σε θέση να αποτρέψουν κάθε επίθεση, διατηρώντας παράλληλα την
ακλόνητη δέσμευσή μας για την ασφάλεια του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένης της
ποιοτικής στρατιωτικής υπεροχής του »[ 4 ] .

Στις 25 Μαρτίου 2015, η Σαουδική
Αραβία ξεκίνησε την επιχείρηση “αποφασιστική Θύελλα” στην Υεμένη για
την αποκατάσταση του πρόεδρου της Υεμένης που ανατράπηκε από μια λαϊκή
επανάσταση. Πρόκειται στην πραγματικότητα για την εφαρμογή της
μυστικής ισραηλινο-σαουδαραβικής συμφωνίας για την εκμετάλλευση του πετρελαϊκού
κοιτάσματος Rub’al Khali [ 5 ].