Του Κωνσταντίνου Λουκόπουλου

Η Τουρκία στην εφαρμογή της αναθεωρητικής της πολιτικής επεδίωκε να χρησιμοποιεί και να εμπλέκει το ΝΑΤΟ σε αυτά που χαρακτηρίζονται (κάκιστα) διεθνώς ελληνοτουρκικές διαφορές, ενώ πρόκειται για μονομερείς τουρκικές διεκδικήσεις. Οι «διαφορές» αυτές καταγράφονταν στη Συμμαχία, η οποία ούτε είχε, ούτε ήθελε να παίξει, διαιτητικό ρόλο και έτσι ευνοούσαν την αναθεωρητική χώρα, δηλαδή την Τουρκία.

Η πάγια θέση των ελληνικών κυβερνήσεων ήταν μέχρι σήμερα να αποφεύγεται οποιαδήποτε εμπλοκή της Συμμαχίας στα θέματα που εγείρει μέσα σε αυτήν η Τουρκία. Η πολιτική του ΝΑΤΟ από την αρχές της δεκαετίας του 1980 ήταν πολιτική «ίσων αποστάσεων» με βάση τις περίφημες οδηγίες Luns (Luns Ruling) που εκδόθηκαν από τον τότε Γενικό Γραμματέα Ολλανδό, Joseph Luns, ενώ δυστυχώς και το 2006 εκδόθηκε από το SHAPE η επίσης ευνοϊκή (και φυσικά δυσμενής για εμάς) Πολιτική Οδηγία για τα Νησιά του Αιγαίου (όπως ακριβώς τα ονομάζει η Τουρκία και όχι Ελληνικά Νησιά) με την οποία επισημαίνεται ότι είναι αποστρατικοποιημένα και δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται. Και ένα απλό μυαλό μπορεί να διερωτηθεί ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες που προαναφέραμε πώς είναι δυνατόν να προκύψει κάτι θετικό για τη χώρα από μία νατοϊκή επιχείρηση στη θάλασσα του Αιγαίου για το προσφυγικό, αμφίβολης αποτελεσματικότητας, όταν μάλιστα δεν ξεκίνησε από δική μας πρωτοβουλία, αλλά συρθήκαμε σε αυτήν. Οι κίνδυνοι δηλαδή ήταν πολύ μεγαλύτεροι από οποιοδήποτε όφελος… τι όφελος! Γιατί δεν μπορέσαμε να αποφύγουμε τη νατοϊκή εμπλοκή;

Για τη συνέχεια Liberal