Την Τρίτη 26/1/2016, στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής συζητήθηκε το αίτημα της Αθηναϊκής Χαρτοποιίας να επιτραπεί η ομαδική απόλυση των, πρώην πλέον, εργαζομένων της, διότι η εταιρεία κλείνει. Ευκαιρία, για τους λαϊκιστές όλων των παρατάξεων να βγάλουν ένα τζάμπα λογύδριο για την “ανάλγητη εργοδοσία που πετάει στο δρόμο τόσες οικογένειες” και για “τα παιδάκια που θα ψάχνουν για φαγητό στα σκουπίδια”. Και δώσ’ του οι καταγγελίες του “απάνθρωπου καπιταλισμού” και οι παραινέσεις “να γίνει διάλογος, να βρεθεί μια λύση που να ικανοποιεί και τις δύο πλευρές”, “να ξανανοίξει η εταιρεία με τους εργαζομένους στο τιμόνι” και διάφορα τέτοια παραληρήματα κομματικού εφέ που θα εξαργυρωθούν σε ψήφους απελπισίας. Στον ίδιο τόνο, με διαφορετικές δόσεις λαϊκισμού, όλες οι παρατάξεις, από το ΚΚΕ μέχρι την ΧΑ. 

Όταν πήρα τον λόγο και τόλμησα να πω ότι μια εταιρεία δεν είναι ούτε φιλάνθρωπη όταν προσλαμβάνει ούτε απάνθρωπη όταν απολύει, αλλά λειτουργεί για να έχει κέρδος, κι όταν δεν έχει, κλείνει, δέχθηκα ομοβροντία ύβρεων και απειλών από το σύνολο των ορφανών του Στάλιν. Ακόμα και η εκπρόσωπος της ΝΔ στηλίτευσε αυτές τις… νεοφιλελεύθερες απόψεις μου ενώ η ίδια αυτοπροσδιορίστηκε ως οπαδός του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Σύμφωνα με τη δική της εκδοχή αυτού του όρου, οι εταιρείες έχουν ανακαλύψει ένα μαγικό κόλπο να λειτουργούν εσαεί με ζημιές σε ένα τοξικά εχθρικό περιβάλλον, για να διατηρούν “θέσεις εργασίας”.

Για τη συνέχεια Capital