Κάτι περίεργο συμβαίνει στις Δημοκρατίες της Δύσης. Στο όνομα της ανοχής των ιδιαιτεροτήτων διαφόρων μειονοτήτων παραβιάζονται οι αρχές της ελευθερίας και οι δυνατότητες απρόσκοπτης εφαρμογής πολλών ατομικών δικαιωμάτων. Στο καθαρά πολιτικό επίπεδο ολόκληρες γειτονιές μετατρέπονται σε άβατα για τους περισσότερους πολίτες ώστε βίαιες πολιτικές μειοψηφίες, βλ. λχ συμμορίες, να ασκούν τρομοκρατία και ουσιαστικά τοπική εξουσία. Σε ορισμένους φτωχογειτονιές (banlieues) στο Παρίσι οργανωμένες ομάδες, συχνά οπλισμένων, νεαρών καθιστούν την πρόσβαση παρακινδυνευμένη και συχνότατα επικίνδυνη. Το ίδιο συμβαίνει σε γειτονιές στη Στοκχόλμη, στο Μάλμε, στη Χάγη και στην Αμβέρσα. Τα Εξάρχεια αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα για την Αθήνα. Καταστάσεις de facto φασιστικής κατοχής δημιουργούνται, όπου οι νόμοι της χώρας δεν εφαρμόζονται, και στο όνομα της δημοκρατικής ανοχής γίνονται αποδεκτές. Στο όνομα της ‘προοδευτικότητας’ και του ευρωπαϊκού ουμανισμού η δημοκρατία καταλύεται, το κράτος δικαίου παύει να υπάρχει κι επελαύνει ο φασισμός των μαχητικών μειοψηφιών.