Του Αλέξανδρου Δρίβα*

Στις διεθνείς σχέσεις, οι χώρες που έχουν συνοριακές διαφορές τηρούν πάντα ένα προφίλ φόβου και καχυποψίας η μία για την άλλη. Στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, αρκετοί πρόεδροι των ΗΠΑ άφηναν να εννοηθεί στην αμερικανική κοινή γνώμη πως η ΕΣΣΔ (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών) είναι «πιο ισχυρή, πιο πανούργα και επαρκέστερα προετοιμασμένη». Αυτή η έννοια που περιγράφει αυτού του είδους την καχυποψία αναφέρεται στη διεθνή βιβλιογραφία ως «hostility».

Η ιστορία της ελληνο-τουρκικής διένεξης παρουσιάζει επίσης τέτοια στοιχεία. Ο λόγος που πολλές φορές οι ίδιες οι κυβερνήσεις επιλέγουν αυτήν τη μορφή κλιμάκωσης καχυποψίας στην κοινή τους γνώμη είναι γιατί στοχεύουν στη δημιουργία ενός κλίματος συσπείρωσης. Στην Τουρκία, που το έλλειμμα της δημοκρατίας είναι πολύ μεγάλο, αυτή η καχυποψία μπορεί να θρέφεται συνεχώς. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν όρια στο προαναφερθέν πλαίσιο. Η Ελλάδα, είναι η συντηρητική δύναμη του υπάρχοντος status quo και η Τουρκία η αντίστοιχη αναθεωρητική. Υπάρχουν σημάδια που μας δείχνουν ότι η Τουρκία έχει περιέλθει σε πανικό και αυτός ο πανικός είναι πιθανόν να διοχετευθεί στο Αιγαίο.

Για τη συνέχεια Liberal