Του Κωνσταντίνου Λουκόπουλου

«Όταν δεν ξέρεις που θες να πας, το πιθανότερο είναι να βρεθείς εκεί που δεν θέλεις»

Δεν γνωρίζω αν αυτός ο άνθρωπος που διατύπωσε το εισαγωγικό γνωμικό… αναφερόταν και στην ελληνική εξωτερική πολιτική διαχρονικά, αλλά εκτιμώ ότι αυτό της «πάει γάντι». Γνωρίζω όμως ότι η απουσία ενιαίας στρατηγικής αντίληψης για την αντιμετώπιση της τουρκικής αναθεωρητικής πολιτικής στον ελλαδικό χώρο και της συνεχιζόμενης ομηρείας της Κύπρου από την Τουρκία μας κάνει να πελαγοδρομούμε και να μην ξέρουμε που «θέλουμε να πάμε» σε αυτά τα δύο βασικά εθνικά μας ζητήματα, κινδυνεύοντας να καταλήξουμε εκεί που δεν θέλουμε…

Προβληματισμός για τις διεργασίες στο Κυπριακό και η σιωπή του πολιτικού κόσμου

Με το μυαλό μας στα προαναφερθέντα και διερμηνεύοντας τη σημειολογία των συναντήσεων που γίνονται τους τελευταίους μήνες για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος, τους περίεργους… χαριεντισμούς και τις δηλώσεις που ακολουθούν αλλά και μετά την επεξεργασία των πληροφοριών που λαμβάνουμε, το μόνο που θα μπορούσαμε να εκφράσουμε είναι μια έντονη ανησυχία για αυτά που διαβλέπουμε ότι ακολουθούν. Σε πρόσφατο άρθρο εδώ στο liberal.gr (8 Δεκ 2015) είχαμε θέσει το ερώτημα γιατί άραγε να «υπάρχει τόση φούρια» για την επίλυση του Κυπριακού, ενώ σοβαρό προβληματισμό δημιουργεί και η εκκωφαντική σιωπή του… «καραβανιού» και ιδιαίτερα του συνήθως λαλίστατου υπουργού Εξωτερικών, κ. Κοτζιά.

Για τη συνέχεια Liberal