Το παρόν μονοπολυπολικό διεθνές σύστημα χαρακτηρίζεται από σημαντικές ανακατανομές ισχύος, κυρίως μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων οι οποίες αναπόφευκτα οδηγούν σε στρατηγική αστάθεια. H προσπάθεια του Βλαντιμίρ Πούτιν τα τελευταία 16 χρόνια να αναβιώσει τη ρωσική ισχύ σε πλανητική κλίμακα από τη μια, και οι μειωμένες δυνατότητες ή η έλλειψη βούλησης από την αμερικανική ηγεσία από την άλλη για ηγεμονικές παρεμβάσεις σε διάφορα μέρη του πλανήτη, δημιουργούν μια ανισορροπία στο διεθνές σύστημα.
Αν αυτή η ανισορροπία δεν ξεπεραστεί με μεθόδους ειρηνικής αλλαγής, τότε κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ξέσπασμα ενός νέου ηγεμονικού πολέμου.
Ο ηγεμονικός πόλεμος στις διεθνείς σχέσεις είναι κατ’ ουσίαν ένας πόλεμος που έχει ως κίνητρο την ηγεμονία του συστήματος, ή αυτή προκύπτει ως αναπόφευκτή συνέπεια της επικράτησης του ενός ή της ομάδας κρατών που επικρατούν επί των άλλων. Ποιοι είναι όμως οι δομικοί παράγοντες που οδηγούν στην πυροδότηση ενός ηγεμονικού ή παγκόσμιου πολέμου;
Εν συντομία, είναι οι βαθιές μεταβολές που συμβαίνουν στις στρατηγικές, οικονομικές και πολιτικές σχέσεις μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων και κυρίως μεταξύ της ηγεμονικής ή κυρίαρχης δύναμης και του δεύτερου ισχυρότερου κράτους στον κόσμο, το οποίο απειλεί την ηγεμονική θέση της υπερδύναμης.

H συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news