Η αίσθηση του αδιεξόδου και μια παραίτηση που οδηγεί σε τυφλό μηδενισμό είναι το καθημερινό βίωμα των Ελλήνων πολιτών. Και η αίσθηση αυτή επιτείνεται, μετά την κατάρρευση και της τελευταίας ελπίδας, την οποία οι Έλληνες εναπέθεσαν στη σημερινή κυβέρνηση.
Τίποτε από εκείνο που θα συγκροτούσε μια «αριστερή πολιτική» όπως την οραματίστηκαν οι μεταπολιτευτικές γενιές (άλλο η γενιά της μεταπολίτευσης) δεν αναδύει η κυβέρνηση.
Ακόμη και μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο που επέβαλαν οι δανειστές, υπήρχαν πολιτικές και συμπεριφορές που θα απάλυναν τον πόνο και θα γεννούσαν ελπίδες.
Η στέρηση των υλικών αγαθών είναι σημαντική για τον άνθρωπο, αλλά περισσότερο και από αυτήν τον πονάει η περιφρόνηση, η ειρωνεία, η αίσθηση ότι τον μεταχειρίζονται σαν μάζα. Το θόλωμα του μυαλού στη σκέψη ότι δεν υπάρχει μέλλον, όχι για τον γονέα αλλά για τα παιδιά. Η κατάρρευση κάθε νοήματος της ζωής του.

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news