τοῦ
Νέστορα Νικηφορίδη 

Ἡ
Δημοκρατία προϋποθέτει ἐλεύθερο λαό, ἐλεύθερους πολίτες, ἐλεύθερες ἐκλογές,
λογοδοσία τῶν ἀρχόντων στόν λαό περί τῶν πεπραγμένων τους. Γνωστή ἀπό τήν ἀρχαιο-ἑλληνική
πραγματικότητα τῆς πόλεως-πολιτείας (καί ὄχι ὅπως ἀναχρονιστικῶς ὀνομάζεται
«πόλεως-κράτους»), ἡ Δημοκρατία ἀναφέρεται στήν δημόσια ζωή τῆς πόλεως, στήν
δημόσια ὀργάνωσή της, στίς δημόσιες ἐλευθερίες καί στά δημόσια καθήκοντα τῶν
πολιτῶν. 

Ἡ
κοινωνία τώρα, εἶναι διαφορετικό πρᾶγμα. Μπορεῖ νά ὑπάρχῃ ξένη κατοχή ἤ
τυραννία καί ἡ κοινωνία νά τείνῃ ἀπό τήν φύση της νά λειτουργῆ δημοκρατικά,
στόν βαθμό πού τῆς ἐπιτρέπεται, ἀπό τίς κατοχικές δυνάμεις ἤ ἀπό τήν τυραννία.

Ὅταν
λέμε ἀπό τήν φύση της, δέν ἐννοοῦμε στά Ἑλληνικά κάτι στατικό, κάτι μηχανικό ἤ
νομοτελειακό, ἀλλά κάτι ἐλεύθερα φυόμενο καί άναπτυσσόμενο. Ἡ λέξη φύση δέν
σημαίνει ἀπλῶς natura, ἕνα ἀποτέλεσμα
δηλαδή γεννήσεως, ἀλλά αὐτό τοῦτο τό φύεσθαι, τό  ἀναπτύσσεσθαι.

Μέ
ἄλλα λόγια, μία δημοκρατική κοινωνία εἶναι αὐτό πού μία κοινωνία εἶναι ἀπό τήν
φύση της – καί ὡς πρός τό γίγνεσθαι αὐτῆς. Δέν ὑπάρχει τυραννική κοινωνία, ἀλλά
ὑπάρχουν τυραννικές ἀντιλήψεις ἀτόμων, τά ὁποῖα ἡγοῦνται πολιτικῶς ἤ ἰδεολογικῶς
ἐπί τῆς κοινωνίας καί τήν ποδηγετοῦν πρός ὀλοκληρωτικές μορφές ὀργανώσεως καί
δημοσίας ζωῆς, ἤ ἀκόμη καί ἰδιωτικῆς ζωῆς, σύμφωνα μέ τίς τυρανικές ἀντιλήψεις
τους αὐτές.

Τυρρανικές
εἶναι δέ, οἱ ἀντιλήψεις πού δέν σέβονται τό ἄλλον ἄνθρωπο ὡς τό κατ’ εἰκόνα καί
καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά πού τόν ἐξαναγκάζουν ἤ τόν χειραγωγοῦν καί ἐν
τέλει τόν ὑποδουλώνουν στό τυραννικό θέλημα κάποιας ἡγεσίας. Τυρρανικό εἶναι τό
θέλημα κάθε ἀνθρώπου, καί δή ἡγουμένου ἄλλων, ὅταν αὐτό, ἀφιστάμενο τοῦ
θελήματος τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ περί τοῦ ὅλου ἤ περί τοῦ συγκεκριμένου ἀνθρώπου, ὑποχρεώνει
ἤ παρασύρει τόν ἄνθρωπο, συστηματικῶς ἤ/καί διά κανόνων «δικαίου», σέ πράξεις ἤ
παραλείψεις ἤ καταστάσεις σοβαρῶς ἐφάμαρτες ἤ καί παρά φύσιν. Δηλαδή, ἀντίθετες
στό ἀγαθό περί τοῦ ἀνθρώπου θέλημα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ.

Πρακτικό
κριτήριο – χρήσιμο ἀκόμη καί στούς μή ἔχοντας ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή  – περί τοῦ ὅτι ἔχουμε ἐφαρμογή τυραννικῶν ἀντιλήψεων
καί τυραννικοῦ θελήματος, εἶναι τά ἰδιοτελῆ ὀφέλη τῆς τυραννίας καί τῶν ὑπηρετῶν
της, ἀπό τήν ἐφαρμογή τῶν ἀπόψεών τους, σέ βάρος τῆς ζωῆς (δημοσίας καί ἰδιωτικῆς)  και τῆς φυσικῆς ἀναπτύξεως τῆς λοιπῆς
κοινωνίας.

Τυραννικές
εἶναι ἄλλωστε, καί οἱ ἀκολουθούμενες μέθοδοι χειραγωγήσεως, ὅπως ἡ «εὐαισθητοποίηση»  τῶν πολιτῶν ὡσάν μάζας, ἤ ὁ –  ὑπό τοῦ δικτύου τῆς τυραννίας, κατά τήν
βούληση τῆς τυραννικῆς ἡγεσίας – προσωπικός χειρισμός τῶν ἀσκούντων δημόσια ἐξουσία
ὀργάνων τῆς πολιτείας ἤ τῶν κεκτημένων οἰκονομική ἐξουσία ἰδιωτῶν.

Μετά
ἀπό αὐτά, πού ἄν καί διατυπωμένα συνοπτικῶς, ἔχουν ἔρεισμα στήν ἱστορία καί
στήν πολιτική φιλοσοφία, ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι: Κατ’ ἐξοχήν δημοκρατική κοινωνία,
εἶναι αὐτή που ἀποκλείει ὡς ἐκ τῶν θεολογικῶν καί ἀνθρωπολογικῶν προϋποθέσεών
της τέτοια τυραννικά θελήματα, τέτοιες χειραγωγήσεις καί δόλιους προσωπικούς
χειρισμούς.

Δηλαδή
ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική κοινωνία.

Σήμερα
ὅμως, τί νόημα ἔχει νά μιλᾶμε γιά «δημοκρατική κοινωνία»; Τί ἀκριβῶς ἐκφράζεται
μέ τόν ὅρον αὐτόν;   

Ὁ
ὅρος ἀπαντᾶ στήν Εὐρωπαϊκή  Σύμβαση τῶν Δικαιωμάτων
τοῦ Ἀνθρώπου (Ε.Σ.Δ.Α.), σέ ὁρισμένα ἄρθρα του. Περιορισμοί στά δικαιώματα αὐτά
τῆς Ε.Σ.Δ.Α., ἀποκλείονται ἐάν δέν εἶναι ἀνεκτοί σέ μία «δημοκρατική κοινωνία».
Ὁ ὅρος αὐτός, ἔχει δώσει τήν δυνατότητα στό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο, νά εἰσέρχεται
ἀκόμη καί σέ ὅλο τό οὐσιαστικό βάθος πολλῶν ὑποθέσεων, καί οὐσιαστικῶς πλέον νά
νομοθετεῖ ἐπί τοῦ ζητήματος, τί πρέπει νά θεωρεῖται  καί πῶς πρέπει νά λειτουργῆ μία «δημοκρατική
κοινωνία», σέ ἀντιδιαστολή πρός τήν μή δημοκρατική κοινωνία.

Μέχρι
τό 1990, τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο αὐτοπεριορίσθηκε σέ θέματα ἀξιῶν ἑκάστης
κοινωνίας τῶν Εὐρωπαϊκῶν κρατῶν τῆς Ε.Σ.Δ.Α., ἀφοῦ αὐτές αὐτές ἐθεωροῦντο ἐξ ὁρισμοῦ
ὡς δημοκρατικές. Ὁ ὅρος «δημοκρατικές» διατηροῦσε τόν πολιτικό χαρακτῆρα του.
Μή δημοκρατικές ἦσαν οἱ κοινωνίες στίς κουμουνιστικές τότε χῶρες. Ἀκόμη, ἀστυνομικές
ἀπαγορεύσεις διαδηλώσεων στήν Ἑλληνική δικτατορία 1967-1974, μέ αἰτιολογίες πού
στίς λοιπές χῶρες τῆς Ε.Σ.Δ.Α. θά ἐθεωροῦντο εὔλογες, θά ἐκρίνοντο ὅτι ὑπέκρυπταν
πολιτική σκοπιμότητα φιμώσεως, ἀπαράδεκτη σέ μιά «δημοκρατική κοινωνία». Γι’αὐτό,
μόνη τους οἱ δικτάτορες ὁδήγησαν τήν Ἑλλάδα ἐκτός τῶν θεσμῶν τοῦ Συμβουλίου τῆς
Εὐρώπης καί τῆς Ε.Σ.Δ.Α.    

Μετά
ὅμως ἀπό τήν κατάρρευση τῶν κουμουνιστικῶν καθεστώτων, ἡ ὁποία ἀπό ὁρισμένους ἐξελήφθη,
ἤ ἐμεθοδεύθη γιά να ἐκληφθῆ, ὡς θρίαμβος τῶν ἀξιῶν τοῦ ἄνευ ὁρίων  ἀτομοκεντρισμοῦ στήν οἰκονομική, στήν
θρησκευτική καί στήν λοιπή δημόσια ζωή, τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων
Δικαιωμάτων, ὅπως καί ἡ Κοινοβουλευτική Συνελευση τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης,  υἱοθέτησε τήν «πολυπολιτισμική» κοινωνία,  μέ τήν ἔννοια τῆς ἀτομοκεντρικῆς
πολυθρησκευτικῆς ἤ καί πολυεθνοτικῆς κοινωνίας, ὡς αὐτονόητη παράμετρο, πού ἀπέκλειε
«σέ μία δημοκρατική κοινωνία» περιορισμούς στά δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου, ἀκόμη
καί εὐλόγους ἀπο ἀπόψεως δημοσίας τάξεως ἤ ἐθνικοῦ συμφέροντος.

Αἴφνης,
θά ἔπρεπε νά δεχθοῦν ὅλες οἱ κοινωνίες δημοκρατικῶν μέχρι τότε χωρῶν, ὡς ἀνθρώπινα
δικαιώματα μιᾶς «δημοκρατικῆς κοινωνίας», 
τίς λεγόμενες «δυτικές ἀξίες», πού ὅμως δέν εἶναι ὀρθόδοξες χριστιανικές
ἀξίες τῶν ὀρθοδόξων λαῶν τῆς Εύρώπης, ὅπως:  Ἐπιθετικῶς ἐκφραζόμενα δικαιώματα ὁμοφυλοφίλων,
κατάργηση εἰδικοῦ ποινικοῦ κολασμοῦ τους γιά ἀποπλάνηση ἀνηλίκου, δικαίωμα ἔμπειρου
προσηλυτιστοῦ στὀν προσηλυτισμό σέ ἄλλη «λατρεία», προσώπου ἀδαοῦς περί τά
θρησκευτικά δόγματα καί περί τῶν μεθόδων χειραγωγήσεώς του, παραμερισμό τοῦ
κανονικοῦ δικαίου τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας χάριν τῆς πλήρους «θρησκευτικῆς ἐλευθερίας»
οἱωνδήποτε σχισματικῶν κινήσεων, ἀπολυτοποιημένο δικαίωμα στήν μή φανέρωση  θρησκευτικῆς ἐντάξεως καί θρησκευτικῶν
πεποιθήσεων, δικαίωμα ἐκφράσεως ἀγγιζούσης τά ὅρια τῆς βλασφημίας διά τῆς
τέχνης, δικαίωμα ὁμοφυλοφίλων νά υἱοθετήσουν ἀνήλικο τέκνο παρά τό ὅτι ἔτσι θά
μεγαλώσει τό  παιδί μέ δύο «μητέρες» καί
χωρίς πατέρα, κ.ο.κ.  

Μπορεῖ
κανείς νά ὑποθέσῃ, ὅτι ἡ «δημοκρατική κοινωνία» τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου, ἀντιστοιχεῖ
σέ σοβαρό βαθμό στήν λεγόμενη ἀνοιχτή  κοινωνία
τοῦ γνωστοῦ πολτικοῦ φιλοσόφου Κάρλ Πόππερ; Ἴσως. Τό ζήτημα ὅμως εἶναι, ὅτι  πλέον ὁ ὅρος «δημοκρατική κοινωνία», ἀνταποκρίνεται
σέ μία ὄχι ἁπλῶς ἐκκοσμικευμένη ἀλλά καί ἀντιχριστιανική πολλές φορές ἀνθρωπολογία
καί σέ μία ἀντι-ὀρθόδοξη «ἀτομοκεντρική ἐκκλησιολογία» τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ
Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Ὁ
ὅρος «δημοκρατική κοινωνία», στά θέματα
αἰχμῆς πού προαναφέρθηκαν,  δέν ἔχει
πλέον σχέση οὔτε μέ τήν δημοκρατία ὡς πολίτευμα, οὔτε μέ τήν κοινωνία περί τῆς ὁποίας
πρόκειται ἑκάστοτε.

Μεταφερόμενος
δέ ὁ ὅρος αὐτός στήν πολιτική γλῶσσα, γιά νά ἐκφράσῃ παραδείγματος χάριν, πῶς
πρέπει νά πολιτευθῆ μία Κυβέρνηση στό μεταναστευτικό πρόβλημα, σέ μία, ὑποτίθεται
παγκοσμιοποιημένων πλέον ἀξιῶν, 
«δημοκρατική κοινωνία» ἑνός κράτους τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, ἀντικαθιστᾶ
καταστροφικῶς τόν ὅρο Δημοκρατία (ὡς Πολίτευμα).

Διότι
ὑπάρχει ὁ κίνδυνος μία πολιτική, οἰκονομική καί πνευματική (διά τῶν ΜΜΕ) τυραννία,
καί δή κατευθυνόμενη ἀπό τό ἐξωτερικό, παρά τό ὅτι συνιστᾶ σαφῶς μία πολιτειακή
ἐκτροπή, νά κρυφθῆ περιβαλλόμενη τό ἔνδυμα τῆς «δημοκρατικῆς κοινωνίας», τῆς Ἑλληνικῆς,
πού ὑποδέχεται τούς μετανάστες. Τοῦτο θά προβάλλεται ὡς δημοκρατική
νομιμοποίηση τῆς τυραννίας αὐτῆς, ἀνεξαρτήτως τοῦ ὅτι ἡ ὑποδοχή κυρίως γίνεται,
διότι ἡ κοινωνία μας εἶναι ὄντως δημοκρατική ὡς ἔχουσα σέ μεγάλο βαθμό τήν ὀρθόδοξη
χριστιανική ἀνθρωπολογία, ἐκκλησιολογία, ἄρα καί φιλανθρωπία.

Μάλιστα,
μία ἀποπροσανατολιστική ὅλων μας, καί ἐθνικῶς ἐπιζήμια, νέα πολιτική πόλωση ἐνδέχεται
νά προκύψῃ, ἡ ὁποία εἶναι βαθύτερη τῆς γνωστῆς πολιτικῆς διακρίσεως μεταξύ δεξιᾶς
καί ἀριστερᾶς, και ἡ ὁποία θά διαρκέσῃ ἐπί δεκαετίες. Πρόκειται γιά τόν
διαχωρισμό μεταξύ: α) τῆς πραγματικῆς δημοκρατικῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν τῆς Ἑλλάδας
ὡς μιᾶς κατά πλειοψηφία ὀρθόδοξης χώρας, πού εἶναι  ὑπεύθυνα προσηλωμένοι στήν Ἐλευθερία, στήν
Δημοκρατία ὡς πραγματικό δημοκρατικό πολίτευμα καί στό Σύνταγμα, καί β) τῶν ὑποστηρικτῶν
μιᾶς ἰδεατῆς παγκοσμιοποιημένης «δημοκρατικῆς κοινωνίας», σαφῶς σέ πολλά σημεῖα
ἀντιχριστιανικοῦ ἤ καί εὐθέως ἀντιορθόδοξου καί ἀντιεκκλησιαστικοῦ προσανατολισμοῦ,
οἱ ὁποῖοι στό ὄνομα τῆς προσφορᾶς τῶν ὑπηρεσιῶν τους σέ μία «δημοκρατική
κοινωνία» κατά την Ε.Σ.Δ.Α. τῆς παγκοσμιοποιήσεως,  τάχα «δημοκρατική κοινωνία»,   ἰδεολογική κυρίως «δημοκρατική κοινωνία», λαμβάνοντας
μέτρα ἀποχριστιανισμοῦ καί ἀφελληνισμοῦ τῆς Ἑλλάδος κατά παραμερισμό τοῦ
Συντάγματος, θά ἀντλοῦν ὑποστήριξη ἀπό τό ἐξωτερικό καί θά παρουσιάζουν νομιμοποίηση
«δημοκρατικότητας» στό ἐσωτερικό.

Ἕνας
τέτοιος διαχωρισμός, μιά τέτοια πόλωση, μιά τέτοια διαίρεσή μας,  ἐκ φύσεως θά ἀποδυναμώσῃ τήν πραγματική
Δημοκρατία ὡς πολίτευμα, ἀκόμη καί πλήρη ἀπονοηματοδότηση τοῦ Συντάγματος θά
προκαλέσῃ, καί θά ἀποβῆ σέ σοβαρή βλάβη τοῦ δημοσίου καί τοῦ ἐθνικοῦ μας
συμφέροντος.

Πρέπει
νά ἀποφύγουμε τόν νέο διχασμό, ἐθνοκτόνο διχασμό, πού ἡ παγκοσμιοποίηση ἀπεργάζεται
ὅπως σέ βάρος κάθε πατρίδας, ἔτσι καί περισσότερο, σέ βάρος τῆς πατρίδας μας.