Στην ελληνική δημόσια συζήτηση που ξεκίνησε μετά τη στυγνή δολοφονία 130 πολιτών στο Παρίσι κυριαρχούν δύο τάσεις. Η μία δηλώνει τη λύπη της – όταν τη δηλώνει – για τα θύματα αλλά σπεύδει να τη συμψηφίσει με τις ευθύνες των Δυτικών, οι οποίοι «έστρωσαν τον δρόμο» στην τρομοκρατία. Οι τζιχαντιστές, υποστηρίζεται, δολοφονούν επειδή είναι στο περιθώριο, επειδή οι Δυτικοί επενέβησαν στον ισλαμικό κόσμο, επειδή οι αραβικές χώρες έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης, επειδή οι Σοβιετικοί αρχικά και οι Αμερικανοί στη συνέχεια επενέβησαν στο Αφγανιστάν. 
Ακόμη και η Αραβική Ανοιξη φταίει επειδή ανέτρεψε τους κοσμικούς δικτάτορες. Πίσω από την ανοησία τους δεν καταλαβαίνουν πως οι τζιχαντιστές δολοφονούν γιατί τα θύματά τους ζουν διαφορετικά από αυτούς, γιατί διασκεδάζουν, ψυχαγωγούνται, γελούν, ερωτεύονται, ακούνε μουσική σ’ αυτήν εδώ τη ζωή και όχι σε κάποια άλλη. Ακόμη και αν οι Δυτικοί δεν είχαν καμία ανάμειξη στο Αφγανιστάν και στη Μέση Ανατολή, αυτοί θα δολοφονούσαν γιατί μισούν τη ζωή, την ανοιχτή κοινωνία με τις σκοτούρες και τα προβλήματά της και κυρίως γιατί φοβούνται και μισούν την αλληλεπίδραση των πολιτισμών.

Για τη συνέχεια TO BHMA