Ποιος είναι ο πραγματικά προοδευτικός σ’ αυτό τον κόσμο;
Θυμάμαι ακόμα να μαλώνω με τον πατέρα μου για να πάρει σύνταξη. Τα τελευταία ένσημα τα πλήρωσα εγώ, χρώσταγε πάντα στα ταμεία, «έχω εκκρεμότητες» το ’λεγε. Όταν πήρε την πρώτη σύνταξη με το ταχυδρομείο, γελούσε, αλήθεια λένε ρε, έλεγε, δίνουν λεφτά. Τότε ακόμα τη σύνταξη τη θεωρούσαν βοήθημα για το φινάλε, όχι κανονικό μισθό που κάποια στιγμή δίνει απλόχερα το κράτος σε όλους. Δεν πρόλαβε να πάρει πολλές, σε λίγο καιρό πέθανε. Έτσι ήταν τότε, μικρότερο προσδόκιμο ζωής, πιο αργό όριο εξόδου στη σύνταξη. Από τότε, το προσδόκιμο ανέβηκε μια δεκαετία και η γενιά που μεγάλωσε στη μεταπολίτευση, η γενιά η δικιά μου, διεκδίκησε και πέτυχε να μειώσει άλλη μια δεκαετία την ηλικία συνταξιοδότησης. Μια χαρά.
Στη θέση της δικαιοσύνης τα «κεκτημένα». Δεν είναι δίκαια, δεν είναι για όλους, αλλά τα κατακτήσαμε, μην τολμήσεις να τα πειράξεις. Μέχρι που το αεροπλανάκι έσπασε, η φούσκα έσκασε στις μέρες μας. Οι συνταξιούχοι έγιναν περισσότεροι απ’ όσους εργάζονται. Πότε έγινε εθνική ιδεολογία η σύνταξη, επάγγελμα ο συνταξιούχος;
Φωτογραφία από την Κένυα |
Μέσα σε μια δεκαετία, 2000-2009, η κρατική ενίσχυση στα ταμεία αυξήθηκε κατά 11 δισεκατομμύρια το χρόνο. Άλλα 65 δις από τα κρατικά ταμεία προστέθηκαν τα χρόνια 2010-15. Το «επαχθές και επονείδιστο χρέος». Κάνουν επιτροπές για να δουν πού οφείλεται το χρέος, αυτοί που ψηφίζουνε 30 χρόνια ελλειμματικούς προϋπολογισμούς. Μιλάνε για δικαιοσύνη αυτοί που έστελναν το λογαριασμό στα παιδιά τους. Ήταν μόνο μια ιδιοτελής αντιστροφή της αλληλεγγύης των γενεών, ήταν μόνο χρέωση της δικής μας ευημερίας στα παιδιά μας; Όχι, γιατί ούτε ανάμεσα στη δικιά μου γενιά τα προνόμια ήταν μοιρασμένα εξίσου. Το σύστημα ήταν το πιο άδικο της Ευρώπης, παντού οι συνταξιοδοτικές πολιτικές μειώνουν τις ανισότητες, στην Ελλάδα όχι, παρόλο που τα χρήματα που δαπανώνται ήταν περισσότερα. Το πελατειακό κράτος δημιουργεί προνομιούχους και στο ασφαλιστικό σύστημα. Παίρνουν όλοι σύνταξη στα 50, μεγαλύτερη κι από το μισθό τους πολλές φορές, έχουν όλοι δικό τους «ευγενές» ταμείο;
Τριπλάσια κρατική επιδότηση σε επαγγελματικές ομάδες των ΔΕΚΟ απ’ ό,τι στους κοινούς θνητούς του ΙΚΑ. Συντάξεις μεγαλύτερες κι από τον τελευταίο μισθό όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι γύρω στο μισό. Φυσικά χρειαζόμαστε λεφτά, η σύνταξη δεν είναι βοήθημα για τα γεράματα, οι 50ρηδες έχουν σπίτια, έχουν παιδιά να μεγαλώσουν, να σπουδάσουν. Συνταξιούχες μητέρες ετών 42. Δημιουργία «εισοδηματιών του Δημοσίου», κληρονομικές συντάξεις, άγαμες κορασίδες και μετά άγαμοι γιοι γιατί υπάρχει και η ισότητα των φύλων.
Το κόστος της γραφειοκρατίας αμείωτο, το κόστος αναπαραγωγής των ταμείων σχεδόν ίδιο με τα ποσά που πηγαίνουν στους ασφαλισμένους. Τα χρόνια περνάνε και τα προβλήματα πάντα παραμένουν, ακόμα και οι συγχωνεύσεις που υποτίθεται έχουν γίνει, έχουν μείνει στα χαρτιά.
Πέντε χρόνια μετά, το 1/3 των δ. υπαλλήλων βγαίνει πριν τα 55. Μέσος όρος εξόδου 56,3 έτη. 91% των συντάξεων στα ευγενή ταμεία είναι πρόωρες. Μόνο το 21% στο ΙΚΑ συνταξιοδοτούνται σε κανονική ηλικία. Το 1/3 ασφαλισμένων είναι στα βαρέα και ανθυγιεινά, 16% αναπηρικές σε μια χώρα χωρίς βαριά βιομηχανία.
Αντί από την πρώτη στιγμή να εξορθολογήσουμε το σύστημα, να σταματήσουμε τα προνόμια, να εφαρμόσουμε ίδιες διατάξεις για όλους, για ίσες εισφορές, ίσα χρόνια, ίσες και οι παροχές, ίδιο δημόσιο και ιδιωτικό, προσπαθούμε με κόλπα, ισοδύναμα, πλασματικά χρόνια, να διατηρήσουμε ένα άδικο σύστημα. Τώρα καταρρέει στα χέρια αυτών που το υπεράσπισαν με μεγαλύτερη θέρμη απ’ όλους. Αυτούς που έλεγαν «η Ευρώπη αρνείται στον Έλληνα συνταξιούχο να απολαμβάνει μεγαλύτερη σύνταξη από τον Σλοβένο». Αυτούς δηλαδή που υπεράσπιζαν τα προνόμια των μισών, που φόρτωναν το λογαριασμό στους νέους. Κι έφτασε η ώρα να αποδειχτούν όλα. Η Ευρώπη εμπόδιζε, οι «δανειστές απαιτούν μείωση συντάξεων»; Δηλαδή έχουμε και δεν δίνουμε; Δώστε τότε συντάξεις στο λαό, εσείς που δεν είστε προδότες.