Και όπως συμβαίνει συνήθως στους διεθνείς ανταγωνισμούς, έτσι και στην περίπτωση της Συρίας, «παίζονται» σημαντικά ενεργειακά συμφέροντα.

Δεν είναι λίγοι μάλιστα εκείνοι που υπογραμμίζουν με νόημα ότι ο συριακός εμφύλιος ξεκίνησε «κατά σύμπτωση»… όταν το καθεστώς Ασαντ υπέγραψε συμφωνία για την κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου που επρόκειτο να συνδέσει το Ιράν με το Ιράκ και τη Συρία. Τότε ήταν ακόμη η εποχή που ο Ασαντ προωθούσε, στο πλαίσιο της μεγαλεπήβολης στρατηγικής των «τεσσάρων θαλασσών», τη μετατροπή της Δαμασκού σε ενεργειακό-οικονομικό κόμβο μεταξύ Μεσογείου, Κασπίας, Περσικού και Μαύρης Θάλασσας (ή αλλιώς Αιγύπτου, Ιράκ, Ιράν και Τουρκίας).

Πίσω στο παρόν και με τον συριακό εμφύλιο να έχει πια μπει στον πέμπτο χρόνο, αξίζει να σημειωθεί ότι οι κυριότερες από τις ξένες δυνάμεις που εμπλέκονται στο μέτωπο της Συρίας «τυχαίνει» να εξάγουν φυσικό αέριο με προορισμό (ή επιθυμητό προορισμό) τη Γηραιά Ηπειρο.

Για τη συνέχεια Ethnos