Η επιθετικότητα της Ρωσίας στην Συρία ανανέωσε τις συζητήσεις για τα ρωσικά κίνητρα [1]. Ο James Nixey, επικεφαλής του Προγράμματος Ρωσίας και Ευρασίας στο Chatham House, και η Xenia Wickett, διευθύντρια έργου για τις Ηνωμένες Πολιτείες στο Chatham House, μάλλον το έθεσαν καλύτερα σε πρόσφατο άρθρο τους: «Γιατί, “λογικά”, μια χώρα που λυγίζει υπό την πίεση μιας ανάπηρης οικονομίας και που έχει η ίδια υπάρξει πρόσφατο θύμα της εξτρεμιστικής τρομοκρατίας, να ανοίξει ένα δεύτερο μέτωπο στρατιωτικών επιχειρήσεων μακριά από το παραδοσιακό θέατρο της στρατιωτικής εμπλοκής της στον πρώην Σοβιετικό χώρο; Και τι άλλο, εκτός από απώτερα κίνητρα άλλα από εκείνα που έχει δηλώσει επίσημα, θα μπορούσε να εξηγήσει την στόχευση της Ρωσίας εναντίον ομάδων της Συρίας [2], εκτός από τα οχυρά του ISIS;».

Μια απάντηση είναι το φυσικό αέριο. Συγκεκριμένα, τα περισσότερα από τα ξένα εμπόλεμα μέρη στον πόλεμο της Συρίας είναι χώρες που εξάγουν αέριο με συμφέροντα σε ένα από τα δύο ανταγωνιστικά σχέδια αγωγών που επιδιώκουν να διασχίσουν το συριακό έδαφος για να παραδώσουν ποσότητες φυσικού αερίου είτε από το Κατάρ είτε από το Ιράν στην Ευρώπη. Εν ολίγοις, καθώς το Ιράν αναδύεται από τις διεθνείς κυρώσεις και τα τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου του γίνονται πάλι διαθέσιμα για εξαγωγή, ο πόλεμος του φυσικού αερίου της Συρίας θερμαίνεται.

Για τη συνέχεια FA