Οι άνθρωποι του ανελέητου αγώνα της επιβίωσης στα σκληρά χώματα των βουνών? των βουνών που όσο ιδρώτα και αίμα τη γη να καρπίσει, τόσο σ’ αποζημιώνουν με τους γοητευτικούς ψιθύρους, καθώς σ’ ανοίγουν τις πύλες του παραδείσου. Καθώς σου φέρνουν μηνύματα από κόσμους μακρινούς και ποθητούς που μια σπίθα τους έφτασε ως εμάς, ώστε να τους αναγνωρίζουμε. Είναι οι ιαχές νίκης των εξολοθρεμένων που δε νικήθηκαν, είναι οι στεναγμοί των ξωμάχων που πάλαιψαν σώμα με σώμα με την πέτρα? «αυτός ο τόπος είναι καμωμένος από πέτρα…», όπως λέει και ο ποιητής. Η πέτρα στην οποία ανθίζει το κυκλάμινο, γιατί δεν μπορεί παρά να ανθίσει? εκεί που τα θαύματα είναι καθημερινά και επαναλαμβανόμενα, όπως η βροχή, το κάμα, ο αέρας.

Το τελευταίο δείπνο στη Μύρνα