τοῦ Νέστορα Νικηφορίδη

Αὐτά πού θά γράψω τώρα, μοῦ φαίνονται περίεργα καί σημαντικά μαζί.
Ὅλοι γνωρίζουμε πλέον, ὅτι ἡ διαδρομή Τσίπρα ὑπῆρξε καί ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ἑτερόφωτη καί ἑτεροκαθοριζόμενη. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός δέν ἀναδείχθηκε μέ τήν ἐργασία του. Δέν ἀναδείχθηκε μέ τήν ὀξυδέρκειά του σέ κάποιον πολιτικό ἤ ἐπαγγελματικό χῶρο. Δέν ἀναδείχθηκε κάν. Τόν ἀνέδειξαν.
Εἴτε ἀπό πολιτική διορατικότητα, εἴτε ἀπό πολιτική στραβομάρα, κάποιοι θεώρησαν ὅτι αὐτός ὁ εὔελπις νέος …πολιτικολογῶν, θά μποροῦσε νά ἐξελιχθεῖ σἐ ἀδιαμφισβήτητο ἡγέτη τῆς ἀριστερᾶς στήν Ἑλλάδα. Πού μέ τό πέρασμα τῶν χρόνων, θά ὡρίμαζε καί ὁ ἴδιος, καί ἴσως καί νά μετεῖχε σέ Κυβέρνηση καί ὁ ἴδιος,  ἐάν τό κόμμα του ἤ ὁ συνασπισμός κομμάτων στόν ὁποῖο θά συμμετεῖχε θά πήγαινε καλά στίς ἐκλογές. Αὐτά, ὅσον ἀφορᾶ τόν Ἀλαβάνο, κάποια ὑποστήριξη ἴσως ἀπό Κωνσταντόπουλο ἔμμεσα, καί ὅσους ἐπηρεάσθηκαν τότε, στήν ἀρχή τῆς (ἀτομικά ἰδωμένης:)  “ἀνοδικῆς” πορείας.
Τό ὅτι ὅμως θά κυβερνοῦσε κιόλας τήν Ἑλλάδα, κάνοντας πέρα ὅλα τά ἐμπόδια, πάσῃ θυσίᾳ (θυσίᾳ  ἰδεῶν, συντρόφων, τρόπου ζωῆς του, καί Κύριος οἶδεν τί ἄλλου πράγματος …) , ὥστε νά εὑρίσκεται μόνος στήν κορυφή, αὐτό εἶναι σχέδιο ἤ ὄνειρο ἄλλων ἀνθρώπων: Τοῦ στενοῦ του προσωπικοῦ περιβάλλοντος.
Ἀνθρώπων χωρίς καμία δική τους πολιτική διορατικότητα ἤ πολιτική ὡριμότητα.
Καί δέν μιλάω μόνο γιά τό ἐπικοινωνιακό στήσιμο τοῦ “παιδιοῦ”, πού τώρα ὑπόσχεται φιλότιμα, “καλοπροαίρετα” καί συμπαθητικά,  νά μεγαλώσῃ…καί νά γίνῃ πλήρως ἀξιόπιστος πολιτικός ἄνδρας…, ἄρα ἐμπιστευθεῖτε τον ἀπό τώρα, κάτι σάν πολιτική ἐπένδυσἠ σας σέ ἕνα αἰσιόδοξο μέλλον…., καί ψηφίστε τον χωρίς πολύ σκέψη, σάν νά ψηφίζατε τό παιδί σας (τό ἀγοράκι σας οἱ γυναῖκες, οἱ πιό εὐάλωτες στόν χειρισμό τῆς τρυφερότητας), πάρτε το ἐλαφρά τό θέμα τῆς πολιτικῆς…., μιμηθεῖτε τόν αὐριανό ἡγέτη σας, νάτον, χαλαρός καί κεφάτος, μήν ἀνησυχεῖτε, λοιπόν, ψηφίστε τον καί χαλαρῶστε…”. Τέτοια, σχεδόν συνηθίζονται πλέον κατά τήν  ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ τῆς κοινῆς γνώμης…ὄχι μόνο προεκλογικῶς  ὅπως παλαιότερα, ἀλλά συνέχεια!
Μέ ἕνα ἔσχατο (εὐτυχῶς!) φυσικό ὅριο: Πίσω ἀπό τήν πρόσοψη, πρέπει νά ὑπάρχῃ καί  πραγματική Κυβέρνηση.   Ὄχι μόνο πρόσοψη, διότι τότε ἡ ἀπάντηση τῆς πραγματικότητας στήν ἐπιμονή τοῦ ψεύδους καί τῆς ὑποκρισίας, στήν συνεχῆ δηλαδή ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ,  θά εἶναι μία: ΚΑ-ΤΑ-ΣΤΡΟ-ΦΗ!
Στήν κορυφή λοιπόν, φαίνεται νά ὑπάρχῃ ἕνα εἶδος πανικοῦ τῆς ἀσάφειας, μία ἐπαναλαμβανόμενη κίνηση ἀπό τό ναί πού γίνεται ὄχι, καί ἀπό τό ὄχι πού ἔγινε, καί γίνεται, ναί.  Τό κοινωνικό τραῦμα εἶναι πράγματι βαρύ, πολιτικῶς , ἀπό τό Ὄχι πού ἔγινε ναί, καί ἀπό τό ναί πού πρέπει νά παρουσιασθῆ ὡς ὄχι….
Πέραν τούτου, ἐκεῖ στό “περιβάλλον”,  ὅλα εἶναι μολυσμένα ἀπό τήν ἔλλειψη γνώσεως τῆς λειτουργίας τοῦ λόγου καί τῆς σιωπῆς , στήν πολιτική, στήν οἰκονομία, στήν κοινωνία.
 Ὑποτίθεται ὅτι ἐκεῖ πρόκειται γιά ἀνθρώπους τῆς οἰκονομικῆς “πιάτσας”, ἀλλά δέν προσφέρεται  κάν τό αὐτονόητο: Νά ἀφίσουν ἤσυχο τόν Ἑλληνικό λαό νά παραγάγῃ. Ὅ,τι μπορεῖ τέλος πάντων. Χωρίς νέα μέτρα νά ἀνακοινώνονται , νά ξε-ἀνακοινώνονται καί νά δημιουργεῖται μία συνεχής ἀσάφεια.
Ἀφίστε ἐπί τέλους ἥσυχο τόν Ἑλληνικό λαό νά ἐργαθῆ καί νά παραγάγῃ, καί πάψτε νά τοῦ λέτε, πῶς θά δώσουμε στούς δανειστές ὅλα ὅσα τυχόν παράγει, ἀλλά καί ἀπό αὐτά πού δέν παράγει ἀλλά ἔχει!
Χρέος μιᾶς Κυβερνήσεως εἶναι βέβαια νά ζητήσῃ ἀπό τόν λαό θυσίες ὅταν χρειάζονται, γιά τήν  σωτηρία του, ἀλλά πρωτύτερο χρέος της εἶναι νά τόν προστατεύῃ :
α) ἀπό τούς τοκογλύφους (τόκος ἐπί τόκου…),
β) ἀπό παράνομα δάνεια (συνομολογημένα γιά ἐξόφληση υπεροκοστολογημένων ἔργων καί ὑπηρεσιῶν ἀπό φορεῖς τῶν ἰδίων μέτούς δανειστές ὁμίλων ἤ συμμοριῶν – ναί, νομικῶς, συμμοριῶν) ,
γ) ἀπό δάνεια, πάντως συμψηφιστέα μέ χρέη δανειστοῦ (Γερμανία).
Δέν ἐπιτρέπεται σέ μία Κυθέρνηση, ἀτιμωρητί,  νά θυσιάσῃ τόν λαό , γιά να σωθῆ ἡ Εὐρωζώνη, ἤ ἡ πορεία μας στό εὐρώ ἤ ἡ σύνδεσή μας μέ μιά Εὐρωπη ἀνερμάτιστη καί πνέουσα τά λοίσθια – διάφορα παραμύθια για νά μήν εἰπωθῆ τό “ἀνήκομεν στήν Δύση” ὡς προτεκτοράτο πλέον τῶν τραπεζιτῶν της καί τῶν μεγάλων ἐπιχειρήσεών της …
Μπορεῖ τόν τρόϊκα νά τήν βολεύει νά “γραδάρει” τίς ἀντιδράσεις, νά κάνει πειράματα μέ ἀνακοινώσεις σκληρῶν,  καί σκληρώτερων καί ἀκόμη σκληρώτερων μέτρων, ὥστε τελικά νά καμφθοῦν οἱ φυσικές ἀντιστάσεις.  Καί γαία πυρί μιχθείτω,  ὅσον ἀφορᾶ τήν δημιουργία κλίματος συνεχοῦς πανικοῦ στήν ἀγορά καί στήν κοινωνία καί στήν νεολαία…
Ἀλλά, ἔργο  μιᾶς Κυβερνήσεως εἶναι νά δημιουργῆ κλίμα ἐμπιστοσύνης. Ὄχι “θά συζητήσουμε μέ τούς θεσμούς καί θά δοῦμε”. Ὄχι ἔτσι. Ἀλλά:
“Συζητήσαμε καί αὐτό θά γίνῃ, ἀλλά ἐκεῖνο δέν μπορεῖ νά γίνῃ καί ἄς κουρεύονται οἱ δανειστές ὅσο θέλουνε. Ἐκεῖ βρῆκαμε αὐτό τό ἰσοδύναμο, πού εἶναι καί πιό δίκαιο, ἐκεῖ δέν βρήκαμε ἰσοδύναμο καί δἐν θά βροῦμε γιατί δέν γίνεται. Πήραμε αὐτά τά μέτρα γιά νά κρατήσουμε τούς νέους στήν Ἑλλάδα”.
Ὄχι, “θά δοῦμε τί θά κάνουμε καί προσπαθοῦμε” ! Μέχρι νά δοῦμε τί θά κάνουμε, φυσικά προσπαθοῦμε, ἀλλά δέν μιλᾶμε! Τέτοια πιά ἐξοργιστική ἀνικανότητα! Οὔτε πόσο ἀνίκανοι εἶναι, δέν  καταλαβαίνουν;
Ἀλλά μᾶλλον ὅπως φαίνεται κοροϊδεύουν διότι εἶναι προ-ἀποφασισμένα ὅλα… Π.χ., νά ἐκποιηθοῦν οἱ πρῶτες κατοικίες καί νά γίνουν οἱ ἄλφα καί βῆτα ἐλάσσονες μικρο-ἑξαιρέσεις. Ἤ, νά ἐκποιήσῃ τό ΤΑΙΠΕΔ ὅλα, καί νά δοθῆ ἀλλιώτικο ὄνομα στό ξεπούλημα… Ὁπότε, στήν  περίπτωση αὐτή, γιά νά κρυφθῆ ὅ,τι προ-ἀποφασίσθηκε, καμουφλάρεται:
α) πίσω ἀπό τόν ὡς ἄνω “παλιμπαιδισμό”: ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ τῶν πολλῶν,
β) πίσω ἀπό τήν λίγο ὡς πολύ συνειδητή ἐπίδειξη ἀνικανότητας, πρᾶγμα εὔκολο ἀφοῦ ὑπάρχει καί πραγματικά ἀρκετή ἀνικανότητα: ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ τῶν ἀνθισταμένων ὡς πολιτικῶς σκεπτομένων, ὅπως δημοσιογράφων, πολιτικῶν, ἀνώτερων ὑπαλλήλων, καί δή τῶν μέ πολιτική ἀντίληψη στρατιωτικῶν καί ἀστυνομικῶν (ἄν βλέπῃς κάποια σφάλματα, ὅσο δέν πλήττεσαι προσωπικῶς, παρασύρεσαι καί χαίρεσαι νά τά ἐπικρίνῃς, χωρίς νά ἐξεγείρεσαι  ἐναντίον τοῦ ἀνίκανου, ἐνῶ ἄν ἤξερες ὅτι τά κάνει ὡς ἱκανός, αὐτό σημαίνει δόλο ἐκείνου, καί ὀργή καί ἀντίδραση δική σου).
γ) πίσω ἀπό τήν ἐπίδειξη  ἐλλείψεως χρηστοῦ πολιτικοῦ ἤθους : ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ τῶν ἀνθισταμένων ὡς βαθύτερα καλλιεργημένων καί εὐαίσθητων πολιτισμικά ἀνθρώπων, ὅπως τῶν πολύ ἀξίων καθηγητῶν Πανεπιστημίου, τῶν ἀξίων ἐκπαιδευτικῶν, τῶν νομικῶν πού ἔχουν συναίσθηση τῆς σημασίας τοῦ σεβασμοῦ τοῦ Συντάγματος τῆς χώρας (οὕτως ὥστε νά ἀπογοητευθοῦν καί νά παύσουν τήν ἀντίσταση στήν ἐκβαρβάρωση).
Ὑπάρχει ὅμως καί μία βάση πού δέν χειραγωγεῖται:  Αὐτά πού συμφωνήθηκαν, εἶναι μόνο  “συμφωνία κυρίων” δηλαδή μή δεσμευτικά νομικά κείμενα.  Σύμφωνα δέ μέ τήν νομολογία τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, τά μνημόνια, δέν εἶναι  διεθνεῖς συμβάσεις. Ἀκόμη καί ὅταν περνοῦν ἀπό τήν Βουλή καί ψηφίζονται,
α) καθ’ ὅ μέν μέτρο  ἀναφέρονται σέ θέματα καθορισμοῦ στόχων κυβερνητικῆς πολιτικῆς, ἀποτελοῦν αναφίβολα “συμφωνίες κυρίων”, διότι ἀλλιῶς θά ἀποτελοῦσαν εὐθέως ἀντισυνταγματικά νομικά κείμενα, ὡς ὑποκαθιστῶντα τήν Κυβέρνηση τῆς χώρας ἀπό ΚΟΥΪΣΛΙΝΓΚΣ, καί
β) καθ’ὅ δέ μέτρο περιέχουν συγκεκριμένες νομικές διατάξεις, πάσχουν ἀπό πλῆθος ἀντισυνταγματικότητες στήν οὐσία τους (ἀνθρώπινα δικαιώματα, σεβασμός καί προστασίατῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου…) ἀλλά καί τυπικές ἀντισυνταγματικότητες λόγω τοῦ βιαστικοῦ τρόπου ψηφίσεώς τους στήν Βουλή, λόγω ὑπερμέτρως γενικῶν καί ἄρα ἀντισυνταγματικῶν νομοθετικῶν εξουσιοδοτήσεων,  κ.ο.κ.
Μέ ἕνα λόγο: Ἡ μόνη δεσμευτικότητα τῶν μνημονίων εἶναι ἀποκλειστικά  ἡ πραγματική δυνατότητα ἐκβιασμοῦ τῶν δανειστῶν νά μήν μᾶς ξαναδανείσουν (προσθέτοντας καί πάλι τόκους ἐπί τόκων), ὁπότε δέν θά (ἐξ-)υπηρετήσουμε πλέον τό χρέος “μας” πρός αὐτούς. Πρόκειται γιά πολιτική δέσμευση, πού προϋποθέτει  τήν ἀσάφεια (καταστροφική καί οἰκονομικῶς), ὅτι ἡ Κυβερνηση δέν εἶναι παρά διακυβέρνηση, δέν ὁρίζει τίποτα ουσιαστικό στά τοῦ “τόπου” μας, καί κυρίως ἐκπροσωπεῖ τούς δανειστές μας.
Ἐάν δοῦμε τά πράγματα νομικῶς ὅμως – καί ἐφ’ ὅσον ἀπό πραγματικῆς ἀπόψεως  λείψουν οἱ χειραγωγήσεις (τόσο εἰσαγόμενες ὅσο καί ἐγχώριες κομματικές)  – ἡ Κυβέρνηση ξαναγίνεται Κυβέρνηση ἀμέσως, τά μνημόνια δέν σκίζονται ἀλλά παραμερίζονται ὅπου χρειάζεται ἀπό ὑπέρτερο ἐθνικό ἤ δημόσιο συμφέρον,  περιορίζεται λογικῶς καί μέ μέτρο πᾶν ὅ,τι κακῶς πηγαίνει ἀπό τά δημόσια ἔσοδα στό ἐξωτερικό, σταθεροποιεῖται ἡ ἀγορά καί παύει ἡ δημιουργία διαρκοῦς πανικοῦ στίς παραγωγικές τάξεις, δημιουργοῦνται προϋποθέσεις παραμονῆς τῶν νέων στήν Ἑλλάδα, κ.ο.κ. –  καί οἱ δανειστές θά μποροῦν νά “κουρεύονται” ὅσο πρέπει…. ἀντί νά “χορεύουν πεντοζάλι” ἐπί τοῦ Ἐλληνικοῦ λαοῦ,  ὡς πτώματος, καί ἐπί τοῦ ἐθνικοῦ μας πλούτου.
Εἴπαμε: Ἀρκεῖ νά παύσουμε τίς ἐντός Ἐλλάδος ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΕΙΣ πού ὀργανώνονται συνέχεια ἀπό κομματικά καί ἐπικοινωνιακά ἐπιτελεῖα , ἐν τέλει σέ βάρος ὅλων μας, καί νά προτάξουμε τήν ὀρθή νομική ἀντιμετώπιση πού εἶναι ἄλλωστε καί ἠθικῶς ἄμεμπτη, ἔναντι τῆς ἀποκλειστικῶς πολιτικο-οἰκονομικῆς θεάσεως τῆς τυραννίας τῶν δανειστῶν, ἡ ὁποία τυραννία εἶναι νομικῶς μετέωρη καί ἠθικῶς “γιά τά πανηγύρια”.
Ἄν οἱ “τοῦ περιβάλλοντος” δέν μποροῦν νά τό κάνουν αὐτό, δηλαδή να προτάξουν τήν παύση τῶν ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΕΩΝ, καί τήν νομική ἀντίληψη τῶν προβλημάτων χρέους κ.λ.π. (ὁπότε προδήλως ἔχουν δεσμεύσεις…, ὡς μή ὥφειλαν), τότε  ἡ σιωπή μετά σοβαρότητας καί ἤθους στήν κορυφή   (ἀντί τῆς μέχρι σήμερα συνεχοῦς ὑποκριτικῆς δεινότητας σέ ἐπικοινωνιακή  πρόκληση συγχύσεως στίς ἀντιλήψεις τοῦ λαοῦ),  θά εἶναι μία ἀξιόλογη πρόοδος… Γιά τήν ἀκρίβεια, ἡ σιωπή καί ἡ συνεσταλμένη σοβαρότητα, θά εἶναι σωτήρια ἐπιστροφή, ἀνάνηψη ὅλων μας ἀπό τήν τυφλώττουσσα ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ, γιά τήν ἔξοδο τῆς Ἑλλάδας μας ἀπό τό τοῦνελ. Τό ὁποῖο, εἰρήσθω ἐν παρόδῳ, σχεδιάσθηκε γιά νά ΜΑΣ πηγαίνῃ ὅλο καί πιό κάτω.
Ὅλα τά εἶχε ἡ Δημοκρατία μας, οἱ χειραγωγήσεις στήν κορυφή, καί δή συνεχῶς, τῆς ἔλειπαν….