Πριν από λίγο καιρό, πολλοί Ελληνες κοίταζαν προς την Τουρκία ευχόμενοι κι αυτοί να είχαν έναν ισχυρό ηγέτη ο οποίος θα συγκρουόταν με ντόπια συμφέροντα και με ξένες δυνάμεις –και δη τις ΗΠΑ– και θα χάραζε νέα πορεία για τη χώρα του, καθιστώντας την περιφερειακή δύναμη. Συνέκριναν τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος κυριαρχεί στην τουρκική πολιτική σκηνή από το 2003, όταν πρωτοεξελέγη πρωθυπουργός, με σειρά Ελλήνων ηγετών που δεν κατάφεραν να αποτρέψουν την παρακμή της χώρας τους.



Σήμερα, όμως, ο Ερντογάν προσφέρει ένα μάθημα όχι μόνο για το πώς ένας ηγέτης με μεγάλη αυτοπεποίθηση μπορεί να οδηγήσει τη χώρα του εμπρός, αλλά και για το πώς οι προσωπικές του αδυναμίες μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο όσα επέτυχε και, επιπλέον, να εκθέσουν τη χώρα του σε θανάσιμους κινδύνους. Ο Ερντογάν εξελέγη πρόεδρος της Δημοκρατίας πριν από ένα χρόνο και δεν πρέπει να έχει καμία ανάμειξη με τα πολιτικά κόμματα. Κι όμως, κάνει ό,τι μπορεί για να εξασφαλίσει ότι το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) το οποίο ίδρυσε θα παραμείνει στην εξουσία. Υπονομεύει θεσμούς, επιχειρεί απότομες αλλαγές πολιτικής και εκθέτει τη χώρα του σε δύο πολέμους εντός και εκτός συνόρων.

Για τη συνέχεια kathimerini