Στην Ελλάδα καταφέραμε να έχουμε τα μεγαλύτερα κόμματα ριζοσπαστικής -“παλαβής”- αριστεράς και ναζιστικής άκρας δεξιάς σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο. Εκείνο της ριζοσπαστικής αριστεράς μάλιστα, χάρη στη βίαιη μείωση του βιοτικού επιπέδου που είχε εξασφαλίσει η περίοδος της ευημερίας με δανεικά και επιδοτήσεις, κατάφερε να φτάσει και στην εξουσία.

Το βέβαιο είναι πως θα αφήσει πίσω του ερείπια και ίσως τότε δια των οδυνηρών συνεπειών, η κυριαρχία της κρατικοδίαιτης αριστερής ιδεολογίας στην ελληνική κοινωνία να υποστεί κάποια ρήγματα.
Αν κοιτάξει κάποιος τις βασικές δομές της ιδεολογίας της ριζοσπαστικής αριστεράς και της άκρας ναζιστικής δεξιάς θα βρει περισσότερες ομοιότητες παρά διαφορές. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τις λέξεις σοσιαλισμός και εθνικοσοσιαλισμός.
Ο φόβος προς την ελευθερία και την αυτονομία* όπως τις όρισε σε γενικές γραμμές ο δυτικός διαφωτισμός, με αποτέλεσμα την αναζήτηση ασφάλειας στην προστασία ενός αφέντη, κόμματος και κράτους “πατερούλη” αποτελεί μια από τις πηγές της συμπάθειας των νεοελλήνων προς τα ολοκληρωτικά τερατουργήματα τόσο της άκρας δεξιάς όσο και της άκρας αριστεράς.
Μια άλλη βασική παράμετρος που έχει δημιουργήσει πρόσφορο έδαφος για το εχθρικό κλίμα προς την ιδιωτική επιχειρηματικότητα στην ελληνική κοινωνία, είναι ο τρόπος που η ελληνική κοινωνία γνώρισε και βίωσε αυτό που νομίζει σαν ιδιωτική επιχειρηματικότητα τουλάχιστον μεταπολεμικά και μεταπολιτευτικά.

Για τη συνέχεια Capital