Μια φορά κι έναν καιρό ήταν το Ακτινοθεραπευτικό Τμήμα του Νοσοκομείου Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού». Έτσι θα λέμε πολύ σύντομα. Η μοναδική μόνιμη γιατρός παραιτήθηκε, αφού ήταν μόνη, είναι προφανές το γιατί. 
Το τμήμα δουλεύει με επικουρικούς γιατρούς, γιατρούς δηλαδή με ετήσια σύμβαση, που συχνά δεν ανανεώνεται καν, που δεν προλαβαίνουν να εκπαιδευτούν και φεύγουν. Τώρα κοντεύει να κλείσει. Ούτε κι επικουρικοί διορίστηκαν έγκαιρα. Το αντικείμενο είναι ιδιαίτερα δύσκολο, οι ασθενείς με ηλικιακές κι άλλες ιδιαιτερότητες. Πριν καταφέρει λοιπόν ο επικουρικός γιατρός να συσσωρεύσει εμπειρία, φεύγει και στη θέση του έρχεται άλλος, μη εκπαιδευμένος, και φτου κι από την αρχή.
Τον καρκίνο σαν κλινικός γιατρός τον γνώρισα από νωρίς, ήταν το αντικείμενο της διατριβής μου. Παρακολούθησα καρκινοπαθείς και έζησα το Γολγοθά τους από κοντά. Είναι ένα μαρτύριο αβεβαιότητας, μια μάχη με κάτι αβάσταχτα ρευστό, ένας εχθρός που σαν το φάντασμα, υπάρχει, χάνεται, ξανάρχεται, σε σβήνει. Περίμενα, ανέλπιδα όπως φάνηκε, ο Υφυπουργός Υγείας και βουλευτής Ρεθύμνου, γιατρός ο ίδιος, με γνώση του τι σημαίνει Ακτινοθεραπευτικό Παίδων, να δείξει την απαιτούμενη ευαισθησία, ταχύτητα και τόλμη. Να παρακάμψει τη γραφειοκρατία και «Με ένα νόμο με ένα άρθρο», που τόσο εύκολα υπόσχονταν προεκλογικά, να διορίσει γιατρούς, γιατί παιδιά θα πεθάνουν. Φευ. 
Διάβασα μια ανακοίνωση του Υπουργείου με αόριστες υποσχέσεις. Και μέχρι τότε τι; Σκέψου να είσαι εσύ ο γονιός που αγωνιά, σκέψου να είσαι δέσμιος μιας καθυστέρησης Καρεκλοκένταυρων, κι ο χρόνος να κυλά ανάποδα για το παιδί σου, το φάντασμα να βγαίνει από τις σκιές και να χιμά.
Ανατριχιάζω στη σκέψη ότι σαν κοινωνία πιάσαμε τόσο πάτο, που πέρασε η είδηση αυτή στα ψηλά. Ανατριχιάζω που για την ΕΡΤ γίνονταν επικά συλλαλητήρια και για το Παίδων δεν άκουσα λέξη! Πόσο πολύ πια μας πότισαν καφέ με τη Μενεγάκη που τώρα φτύνουμε «μαιμού» ζωές;

Από το facebook –  Άννα Ελευθεριάδου