Θυμόμαστε σαν να ήταν χθες, πριν από 10 χρόνια, άλλον έναν μαύρο Αύγουστο στην Κυπριακή Ιστορία, μία πτήση, ένα αεροπλάνο με 121 επιβάτες. Χαρούμενα πρόσωπα, μικρά παιδιά που πήγαιναν διακοπές. Τους συνόδευε ένα «καλό ταξίδι», ένα «καλή αντάμωση» από τη γιαγιά, την αδελφή, τη μητέρα. Λίγες μόνο μέρες για ξεκούραση και μετά όλοι πάλι μαζί…

Κάποιοι λεν πως ο χρόνος γιατρεύει τον πόνο. Αλίμονο! Αυτά τα λένε όσοι δεν ξέρουν, «ή ψεύτες είναι ή τυχεροί». Θα μπω στον πειρασμό να χρησιμοποιήσω ξανά την κυπριακή παροιμία «Το λαμπρόν τζιει που ππέφτει τζιει καύκει». Ο χρόνος δεν γιατρεύει τον πόνο, απλώς τον κοιμίζει και με τον καιρό συνηθίζει κανείς τον πόνο και συνεχίζει.

Από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, όλες οι τραγωδίες που έπληξαν τον τόπο είχαν κοινά χαρακτηριστικά. Άλλαξαν για πάντα την κοινωνία ή τη ζωή πολλών ανθρώπων αυτού του τόπου. Αλλά σε όλες τις περιπτώσεις η Πολιτεία, το Κράτος, οι θεσμοί απέτυχαν οικτρά να αποδώσουν δικαιοσύνη. Σε όλες τις περιπτώσεις οι πρωταγωνιστές, αντί να τιμωρηθούν, ανταμείφθηκαν. Σε κάποιες άλλες τιμωρήθηκαν κάποιοι κομπάρσοι, για το θεαθήναι. Άσε που σε κάποιες περιπτώσεις παρουσιάστηκαν στα δικαστήρια και άτομα που δεν είχαν καμιά ή είχαν ελάχιστη σχέση με την τραγωδία. Πραξικόπημα, Εισβολή, ΞΕΚΤΕ, Χρηματιστήριο, Ήλιος, Μαρί, Κλοπή Τραπεζών και πολλά άλλα μικρότερα.

Θυμόμαστε υποσχέσεις, διαβεβαιώσεις, δεσμεύσεις ότι το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο. Οι υποσχέσεις και οι δεσμεύσεις κατάντησαν ανέκδοτο. Πολιτικούς και δημόσια πρόσωπα να παρελαύνουν μπροστά από τις τηλεοράσεις, και να διαβεβαιώνουν ότι θα παλέψουν για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Θυμόμαστε Προέδρους της Δημοκρατίας που δεν είχαν το θάρρος να δεχθούν τους χαροκαμένους συγγενείς, όταν πήγαν στο Προεδρικό κάτω από 40 βαθμούς θερμοκρασία για να τους συναντήσουν. Κάποιοι όμως είχαν υπουργούς με Θράσος περισσό, που στο λεξιλόγιό τους η λέξη «ευθιξία» δεν είναι καταχωρισμένη. Που επειδή ήταν τόσο «χαρισματικοί», συνέχισαν να διορίζονται σε άλλα σημαντικά πόστα.

Θυμόμαστε Γενικούς Εισαγγελείς που, ενώ οι ίδιοι αποδείχθηκαν θλιβερά κατώτεροι των περιστάσεων, κατηγορούσαν τους χαροκαμένους συγγενείς για λαϊκισμό όταν απαιτούσαν δικαιοσύνη… Θυμούμαστε ότι το πόρισμα Καλλή δόθηκε στη δημοσιότητα μετά από οκτώ χρόνια και αφού ψηφίστηκε η νομοθεσία για δημοσιοποίηση των πορισμάτων. Το αποτέλεσμα ήταν να μην προσαχθούν ενώπιον της δικαιοσύνης όλοι όσοι κατονομάζονταν στο πόρισμα. Οι περίτεχνοι χειρισμοί του ήταν τέτοιοι, που δεν κατάφερε να δικάσει τους ενόχους και τον πρόλαβε η Ελλάδα. Θυμόμαστε κατηγορούμενο, που για λόγους δημοσίου συμφέροντος, ο Γενικός Εισαγγελέας έκρινε να μη δικαστεί.

Δέκα χρόνια μετά, θυμόμαστε όλες τις συγκεντρώσεις/διαμαρτυρίες μας, οι συγγενείς πήγαιναν μαζί με κάποιους σταθερούς φίλους. Δεν θυμόμαστε τουλάχιστον την πολιτεία, την εκάστοτε Κυβέρνηση να τιμά τη μνήμη των 121 ανθρώπων, οι οποίοι χάθηκαν από την ανεπάρκεια της πολιτείας στον χειρισμό της ασφάλειας των πτήσεων, αφήνοντας «τζογαδόρους» να πετούν αεροπλάνα. Ελάχιστοι βουλευτές, που δεν θεωρώ σωστό να ονοματίσω, αλλά και κάποιοι πρώην Δήμαρχοι δίνουν χωρίς τυμπανοκρουσίες ανελλιπώς το παρών τους. Δεν γίνεται, όταν βολεύει και έχει και άλλα μνημόσυνα στην περιοχή, κάποιοι να στέλλουν και δύο υπουργούς.

Εμείς θυμόμαστε. Θυμόμαστε γιατί χάσαμε τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, τα αδέλφια μας. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Αν συνεχίσουμε να μας ενδιαφέρει κάτι μόνο αν έχει επηρεάσει και εμάς, τότε τίποτε δεν θα αλλάξει. Άνθρωποι με τις ίδιες νοοτροπίες, που οδήγησαν σε τραγωδίες, θα συνεχίσουν να κυβερνούν τον τόπο. Και το ερώτημα δεν είναι αν θα ξανασυμβεί άλλη τραγωδία… αλλά πότε θα συμβεί η επόμενη. Ας μην επιτρέπουμε σε μετριότητες να ορίζουν τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας.

ΦΡΟΣΩ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Σημερινή