Η αλήθεια είναι πολλοί είχαν ενθουσιαστεί μαζί σου, η τηλεόραση σ’ έλεγε χαρισματικό, το είχαν τσιμπήσει πολλοί το παραμύθι του λευκού καβαλάρη, εγώ από τότε σε θεωρούσα απλά αδιάφορο.

Όπως απότομα μπήκες στη ζωή μας, απότομα βγήκες κι απότομα ξαναμπήκες όταν σε πήρε από το χέρι ο Αλαβάνος και σ’ έκανε εκπρόσωπο του Συνασπισμού κάποιων διανοουμένων, που έγινε Συριζα του άρθρου 16. 
Κάπου σ’ έχασα στην πορεία, και κάπου άκουσα ότι κάπου στον δρόμο τα σπάσατε με τον Αλαβάνο κι έγινες χαλίφης στην θέση του χαλίφη.

Σε ξαναβρήκα πρόεδρο του Συριζα, ενός υβριδικού σχήματος μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας που έμπαινε στην Βουλή στις τρείς το πρωί όταν έμπαιναν τ’ αποτελέσματα της Β’ Αθηνών στον χάρτη, και χαιρόσουν.

Δεν μ’ απασχολούσες τότε, και δεν θα μ’ απασχολούσες και τώρα, αν δεν είχε παρουσιαστεί η μεγάλη ευκαιρία του αντιμνημονιακού αγώνα, που άρπαξες με πονηριά.

Ήξερες ότι το αστικό κόμμα δεν θα μπορεί για καιρό να το παίζει τρελίτσα κι ότι σύντομα θα εισχωρήσει στον ορθολογισμό, όπως κι έγινε.

Αυτή ήταν η δική σου στιγμή. Καβάλησες το πλήθος της πλατείας κι έγινες ο ηγέτης του αντιμνημονιακού αγώνα.

Τί κι αν στην πλατεία συνυπήρχαν αρμονικά λούμπεν στοιχεία από την ακροδεξιά μεχρι την αναρχία, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και κάπως έτσι τα άκρα αναβαπτίστηκαν μαζί κι επιβεβαίωσαν την θεωρία.

Ο λαικισμός σου ένωνε κι απευθυνόταν σ’ όλα τα σκουπίδια του πολιτικού φάσματος. Από ακροαριστερούς μέχρι ακροδεξιούς. Ο Κασιμάτης λέει ότι προσπάθησες να επαναλάβεις το παράδειγμα του ΕΑΜ κι η επανάληψη της ιστορίας έγινε φάρσα μ’ εσένα τον Καραγκιόζη της κι έχει δίκιο.

Σε θυμάμαι να βγάζεις αντιμνημονιακούς δεκάρικους προσπαθώντας να μιμηθείς την φωνή του Αντρέα. Κάθε φορά εγώ πέθαινα στα γέλια, η γειτόνισσα, ωστόσο, είχε άλλη άποψη. Άλλωστε σ’ αυτήν απευθυνόσουν και σωστά. Σ’ εμένα ήξερες ότι δεν πιάνει κι εγκατέλειψες την προσπάθεια.

Ήξερες ότι έχω καταλάβει τον Αντρέα καλύτερα από ‘σένα κι άπ’ την γειτόνισσα, η μόνη διέξοδος για γρήγορη αναρρίχηση ήταν να γίνεις εσύ γειτόνισσα. Να πέσεις στο επίπεδο του όχλου, να γίνεις όχλος και να τον πάρεις μαζί σου.

Και τό κανες. Έγινες το απλό παιδί από το συνοικιακό Λύκειο της γειτονιάς που έριξε στο Χάρβαρντ δέκα μονάδες για πλάκα. Κι ο όχλος χειροκροτούσε, χόρευε ξανά στις πλατείες, όσο εσύ για πρώτη φορά βρέθηκες μπροστά στην πραγματικότητα που οι δεκάρικοι αντιμνημονιακοί δεν μπορούσαν να της βάλουν χαλινάρι.

Αλέξη, έβαλες εμένα ν’ αντιμετωπίσω την πραγματικότητα, να δώσω εγώ λύση απαντώντας σ’ ένα ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα. Η πραγματικότητα ήταν βαριά για να την πάρεις πάνω σου μόνος.

Ήθελες να σε κερδίσω. Προσευχόσουν να κερδίσει το ΝΑΙ κι όταν έχασε, χάθηκες στον ορυμαγδό των πανηγυρισμών ξανά στην πλατεία. Είχες ξυπνήσει το τέρας, ήθελες να το αποκοιμίσω ξανά εγώ κι όταν είδες ότι η ζημιά που είχες κανεί, ήταν μεγαλύτερη από τις δικές μου δυνάμεις για να την μαζέψω, φοβήθηκες και το ξέρεις.

Αλέξη, την ίδια στιγμή που κέρδισες, βγήκες και παραδέχθηκες την ήττα σου. Την ίδια στιγμή που κέρδισε το ΟΧΙ, εσύ δήλωνες ότι κέρδισε το ΝΑΙ. Μετά τον λαό, τρέλανες την Ευρώπη.

Αλέξη, δεν ξέρει κανείς τι να πιστέψει από ‘σένα.

Για να σε πιστέψουν ζητούν εγγυήσεις, βαριές. Ενέχυρα. Ταμεία που θα εγγυηθούν τον λόγο σου εφόσον εσύ δεν μπορείς.

Αλέξη, η πραγματικότητα είναι λίγο πιό πολύπλοκη από τα τρία βιβλία που έχεις διαβάσει στην ζωή σου. Κι ο σοσιαλισμός δεν είναι επιστημονικός ότι κι αν σου έλεγε ο Μάρξ. Τα λεφτά των άλλων τελειώνουν.

Σε είδα αυτές τις μέρες χλωμό, και διάβασα ότι οι δικοί σου ανησυχούν για ‘σένα κι ότι θα προτιμούσαν να μην είχες γίνει ποτέ Πρωθυπουργός.

Αλέξη, το ίδιο θα προτιμούσες κι εσύ και το ξέρεις. Σου έπεφτε μεγάλη η στολή, βάσανο οι αρβύλες. Το εμβατήριο που σού ‘μαθαν, Αλέξη, δεν ενδείκνυται για κάθε περίσταση. Κι εσύ δεν ξέρεις άλλο.