Να διδαχτούμε από
τους λαούς που πολεμούν, για να υπερασπιστούμε κι εμείς την πατρίδα μας

Του Σάββα Καλεντερίδη

Τη στιγμή που όλο και περισσότεροι αναλυτές από διάφορες
μεγάλες και μικρές χώρες του κόσμου αρχίζουν να επισημαίνουν το γεγονός ότι το
λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος τείνει να απειλήσει την παγκόσμια ασφάλεια, τη στιγμή
που οι τζιχαντιστές, εκτός από τμήματα του Ιράκ και της Συρίας, ελέγχουν ήδη
και μεγάλο μέρος της Λιβύης, τη στιγμή που έχουν καταλάβει την πόλη Ραμάντι και
την ιστορική Παλμυρα, τη στιγμή που το ένα μετά το άλλο τα διάφορα έθνη
υποχωρούν μπροστά στην πρωτόγνωρη βαρβαρότητα των μαχητών του Ισλάμ, υπάρχει
ένα έθνος που αντιστέκεται και δεν παραχωρεί σπίθα μη γης στους φανατικούς
ισλαμιστές.

Βρεθήκαμε τις προηγούμενες μέρες στο Κουρδιστάν, στην
αυτόνομη αυτή περιοχή, όπου από το 1991 λειτουργεί ντε φάκτο ένα αυτόνομο
κράτος, το οποίο από το 2005, οπότε και τέθηκε σε ισχύ το νέο Σύνταγμα του
Ιράκ, απέκτησε και συνταγματική νομιμοποίηση.

Ο φόρος αίματος που έχουν πληρώσει μέχρι στιγμής είναι
βαρύς, αφού μετρούν επισήμως περί τους 1350 νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες,
χωρίς να υπολογίσουμε τους νεκρούς Κούρδους της Ροζάβα και της ηρωικής Κόμπανι,
που ανέρχονται περίπου σε άλλους τόσους.

Σύμφωνα με στοιχεία που επικαλούνται πηγές των πεσμεργκά, οι
ένοπλες δυνάμεις του Κουρδιστάν παίρνουν μόνο το οκτώ τοις εκατό των όπλων που
παραχωρούνται στην κυβέρνηση του Ιράκ από τις ΗΠΑ και από τη διεθνή κοινότητα.
Παρόλα αυτά, οι πεσμεργκά εδώ και πολλούς μήνες δεν έχουν χάσει ούτε μέτρο γης
και είναι έτοιμοι να ανακαταλάβουν τη Μοσούλη, ενώ ο στρατός του Ιράκ μόλις
πριν από λίγες μέρες έχασε την στρατηγικής σημασίας πόλη Ραμάντι, δυτικά της Βαγδάτης.

Ψάχνοντας να βρούμε το μυστικό της επιτυχίας, διαπιστώσαμε
ότι οι Κούρδοι πεσμεργκά μάχονται με πάθος, ηρωισμό και αυταπάρνηση αφ’ ενός
μεν γιατί τα χώματα εκείνα είναι ποτισμένα με το αίμα των πατεράδων και των
παππούδων τους και αφ’ ετέρου γιατί η ΕΘΝΙΚΗ και πολιτική τους ηγεσία όχι μόνο
βρίσκεται στο πλευρό τους, αλλά μάχεται στην πρώτη γραμμή και βρίσκεται στην
κυριολεξία μέσα στα χαρακώματα.

Όταν ξεκίνησαν οι επιθέσεις του Ισλαμικού Κράτους, μετά τον
αιφνιδιασμό των πρώτων ημερών, όπως μας πληροφόρησαν κύκλοι της κυβέρνησης και
των πεσμεργκά, ο ίδιος ο πρόεδρος του Κουρδιστάν, Μεσούτ Μπαρζανί, γιος του περιβόητου
Μόλα Μουσταφά Μπαρζανί, βρέθηκε επί 65 μέρες στην πρώτη γραμμή του πολέμου,
όπου βρίσκονταν και σχεδόν όλα τα μέλη της οικογένειας του, οι περισσότεροι ως
διοικητές σε κρίσιμα σημεία του μετώπου.

Μόνο όταν σταθεροποιήθηκε η κατάσταση, ο πρόεδρος της χώρας
επέστρεψε στο προεδρικό Μέγαρο, ενώ τα περισσότερα από τα συγγενικά του πρόσωπα
παραμένουν στο μέτωπο και στον πόλεμο, πραγματικοί μπροστάρηδες του αγώνα που
συνεχίζεται.

Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι η οικογένεια Μπαρζανί
μέτρα πολλά θύματα που απαγχονίστηκαν από τις οθωμανικές αρχές και από το
καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, γιατί δεν υποτάχτηκαν ποτέ στους κατακτητές, ενώ
το τελευταίο θύμα από τη συμμετοχή της οικογένειας στους πολέμους εναντίον των
κατακτητών είναι ο αδελφός του προέδρου Μεσούτ Μπαρζανί, ο Βετζίχ, οποίος τραυματίστηκε βαριά, στον πόλεμο του 2003, για την
ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν, τότε που η Τουρκία ενέπαιζε επί μήνες τις ΗΠΑ, παίζοντας
με επιδεξιότητα το ρόλο του επιτήδειου ουδέτερου.

Επίσης να αναφέρουμε ότι ο Βετζίχ Μπαρζανί (φώτο) τραυματίστηκε βαριά από πυρά των αμερικανικών αεροσκαφών στο Κιρκούκ, ενώ ήταν
επικεφαλής φάλαγγας που κινούνταν στην πρώτη γραμμή εναντίον των στρατευμάτων
του Σαντάμ Χουσεΐν.

Γιατί τα αναφέρουμε αυτά;

Γιατί ενώ από τη μια πλευρά βλέπουμε έναν λαό να πολεμά με
αυταπάρνηση για να προστατέψει την πατρίδα του από μια μεγάλη απειλή και
διακινδυνεύει τη ζωή του γι’ αυτό, με την ηγεσία του να στέκεται κι αυτή στο
ύψος των περιστάσεων και να πολεμά κι αυτή αν χρειαστεί στην πρώτη γραμμή,
τηρώντας την παράδοση της οικογένειας και του έθνους, από την άλλη πλευρά
βλέπουμε τον ελληνικό λαό αποχαυνωμένο και αποπροσανατολισμένο από τις εθνικές
του αρχές όχι μόνο να παρατηρεί απαθής αλλά να συναινεί και έτσι να συμβάλει
στην καταστροφή της χώρας, επιλέγοντας καταστροφικές ηγεσίες, που συναγωνίζεται
η μια την άλλη σε ανικανότητα, λαϊκισμό και ανευθυνότητα.

Ελπίζουμε ότι τώρα, που φθάσαμε στην κυριολεξία στο τέρμα,
τώρα που τέλειωσαν τα ψέματα και αποκαλύφθηκαν τα προσωπεία όλων, ο λαός να
αφυπνιστεί, να διδαχτεί από την εθνική μας παράδοση και από άλλους λαούς και να
κάνει τις επιλογές που αξίζουν και ταιριάζουν στην ένδοξη ιστορία του ελληνικού
έθνους. Για να σωθεί ότι απέμεινε από την όμορφη και συνάμα δύσμοιρη πατρίδα
μας.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “δημοκρατία“