Ἡ πατρίδα μας δοκιμάζεται οἰκονομικά, πέραν τῶν ὅποιων ἐσωτερικῶν δυσλειτουργιῶν μας, διότι δέν ἀνήκει στούς κυριάρχους τῆς γῆς. Δέν ἔχει ἀποικίες, οὔτε ἀνταγωνιστική ἐθνική παραγωγή, ὥστε νά μήν χρειάζεται ἐθνικά προστατευτικά μέτρα τῆς ἐθνικῆς της οἰκονομίας. Ἡ παγκοσμιοποίηση πού στήν Ἑλλάδα εἰσάγεται διά τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, τήν ἔχει θίξει καίρια:

Γιατί νά μήν εὐνοήσει ἕνας χονδρέμπορος τήν ἔλευση φτηνῶν ἀγροτικῶν προϊόντων στήν ἀγορά τῆς Ἀθήνας ἤ τῆς Θεσσαλονίκης, πού προέρχονται ἀπό χῶρες τοῦ τρίτου κόσμου μέ πολύ μικρότερα μεροκάματα; – κι ἄς σαπίζουν τά ἑλληνικά προϊόντα ὡς ἀκριβότερα….Ὄχι δέν φταῖνε οἱ ὑπερβολικοί μισθοί. Ἀντίθετα, αὐτοί εἶναι ὑπερμέτρως χαμηλοί (25 εὐρώ μεροκάματο, στίς ἀγροτικές περιοχές τῆς Ἑλλάδας….).  Πιό πολύ φταῖνε τά ἀκριβά λιπάσματα καί οἱ ἀκριβές ζωοτροφές, μέ τιμές πού δέν μπόρεσε τό ἐλλιπές σέ λειτουργία Δημόσιο νά ἀποτρέψῃ.
Καί ἀπό ὅλα πιό πολύ, φταίει ἡ ὑπέρμετρα χαμηλή τιμή πού δημιουργεῖ γιά τά ἴδια ἀγροτικά ἤ γεωργικά προϊόντα ἡ ἀκώλυτη καί ἀδασμολόγητη εἰσαγωγή τους ἀπό τό ἐξωτερικό, ἀπό πρώην ἀποικίες τῶν ἰσχυρῶν χωρῶν τῆς δυτικῆς Εὐρώπης, μέ τιμές κάτω τοῦ κόστους.
Ναί, κάτω τοῦ κόστους οὐσιαστικῶς, διότι ὅταν πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τό πολύ χαμηλό κατά κεφαλήν εἰσόδημα στήν Ἀφρική, καί ἀπό τίς ἐξαιρετικά χαμηλές τιμές πού τούς δίδουν οἱ πολυεθνικές (ἀφοῦ οἱ ἐκεῖ κυβερνήσεις εἶναι ἀδύναμες ἤ διεφθαρμένες), τότε ἡ τιμή πού ἔχει τό εἰσαγόμενο σέ μᾶς προϊόν ἔχει τιμή κάτω τοῦ πραγματικοῦ του κόστους.
Τό ὑπόλοιπο κόστος τό ἔχει πληρώσει ὁ ἐργαζόμενος στήν Ἀφρική ἤ στήν νότια Ἀμερική, ἡ ταλαιπωρημένη καί ἄρρωστη γυναίκα του, καί τά καχεκτικά παιδιά του. Δεῖτε τό βιλίο τοῦ Ζάν Ζίγκλερ (Jean Ziegler, Ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Ντροπῆς, Ἀθήνα 2008, ἐκδ. Ἀνοιχτοί Ὁρίζοντες) καί θά καταλάβετε.
Ἐμεῖς ὡς Ἕλληνες, δέν γίνεται νά  μετέχουμε οἰκειοθελῶς καί ἀτιμώρητα σέ ἕνα τέτοιο διεθνές οἰκονομικό ἔγκλημα. Γι’ αὐτό καί τό ὑφιστάμεθα (δέν γνωρίζω ,ἄν τό «γι’ αὐτό…» ἐκφράζει πνευματικό νόμο ἤ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ). Πάντως, γεγονός εἶναι ὅτι μέσῳ τῆς Εὐρώπης καί τοῦ εὐρώ της, μετατρεπόμεθα ἐμεῖς σέ ἀποικία.  Ὅπως ἀκριβῶς μᾶς βλέπουν οἱ «κυριάρχοι τῆς γῆς» καί τά πολιτικά ἀνδρείκοιλα αὐτῶν…., ἀνεξάρτητα ἀπό τό τί πιστεύει για μᾶς ἡ μορφωμένη ἐλίτ τῶν ἰδίων χωρῶν!
Σάν νά μήν ἔφτανε αὐτό, ἡ δομή τῆς κοινωνίας καί τῆς οἰκονομίας μας, πάντα εἶχε ὡς βάση τήν μικρή οἰκογενειακή ἐπιχείρηση, καί ὄχι τόν ἐπιχειρηματία ὡς ἄτομο πού ἀνοίγεται σέ ἐπιδίωξη κέρδους:
Στήν ἑλληνική γλῶσσα  κερδίζω ἐγώ, σημαίνει ὅτι χάνει κάποιος ἄλλος, δηλαδή κάποιος κοροϊδεύει ἤ βλάπτει,ἄμεσα ἤ ἔμμεσα, κάποιον ἄλλον. Τό σωστό γιά ἐμᾶς εἶναι τό «ἀποκερδαίνω τά πρός τό ζῆν», ὄχι τό κερδίζω.  Τό κερδίζω ἀνάγεται σέ τζογάρισμα. Ἔτσι, ἡ λέξη κέρδος περιλαμβάνει καί τίς δύο σημασίες, καί εἶναι ἠθικῶς δίσημη: σημαίνει ἄλλοτε αὐτό πού κερδίζω, ἀλλά ἄλλοτε αὐτό πού ἀποκερδαίνω ἐργαζόμενος προκειμένου νά ἔχω τά ἀναγκαῖα γιά τήν ζωή ἐμοῦ καί τῆς οἰκογενείας μου, καί τίποτα παραπάνω καί τίποτα παρακάτω!
 Τό μέτρον δηλαδή τῆς μέσης καί βασιλικῆς ὁδοῦ, στήν ὀργάνωση τῆς οἰκιακῆς ἀλλά καί τῆς κρατικῆς οἰκονομίας – καί κατ’ ἐπέκταση, ἐν μέρει, καί τῆς κοινωνίας. Μέ θετικές ἐπενέργειες σέ ὅλο τό φάσμα τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί στήν ὀργάνωση τοῦ Δημοσίου καί τοῦ δημοσίου τομέως. Ὅπως καί στήν ἀναγκαία δημόσια ἐποπτεία τῆς ἰδιωτικῆς δράσεως, στήν θεσμοθέτηση φραγμῶν της καί στήν χορήγηση κινήτρων σέ αὐτήν….
Ἀνοιχτήκαμε λοιπόν, μπαίνοντας στήν (δυτική) Εὐρώπη, στό πέλαγος καί στίς τρικυμίες τοῦ κόσμου τῆς ἀποικιοκρατίας καί τῆς «ἐσαεί» κερδοφορίας…. Ξεχνώντας ὅτι δέν ἀνήκουμε οὔτε στήν Δυτική Εὐρώπη, οὔτε στούς ἀποικιοκράτες, οὔτε καί στούς ταγούς τῆς παγκόσμιας κερδοφορίας.
 Ὡς πτωχοί συγγενεῖς, ἐγίναμε δεκτοί κατ’ ἀρχήν. Μᾶς ἔντυσαν καί μᾶς στόλισαν φανταχτερά γιά νά μοιάζουμε μέ ἐκείνους. Καί ἀρχίσαμε νά παράγουμε ἐπιστημονικά ἤ ἐξειδικευμένα στελέχη γιά ἐπιχειρήσεις πού δέν ἔχουμε.
Ἀρχίσαμε νά παράγουμε σοβαρούς ἀνθρώπους μέ δυτικο-ευρωπαϊκή  παιδεία, τούς ὁποίους δέν προσλαμβάνει τό πολιτικό σύστημα παρά μόνο γιά τήν ἀδιέξοδη διατήρησή του.
Καί κυρίως,  ἀρχίσαμε νά παράγουμε σωρεία ἀπό καφενόβιους διανοούμενους, δηλαδή αὐτόκλητους ἁρμόδιους γιά προβληματισμούς πού δέν κάνει ἡ Ἑλληνική κοινωνία! Ἱκανούς ὅμως, να καταστήσουν τήν λειτουργία ὅλων μας προβληματική ἕτι περαιτέρω, ἐν μέσῳ τόσης δυτικο-εὐρωπαϊκῆς ἀλλοτριώσεως θεσμῶν, ρυθμῶν καί τρόπων.
Ἡ τραγική ἀντίφαση σέ ὅλα αὐτά, εἶναι ὅτι χρειαζόμαστε τό εὐρώ σάν τήν δόση πού χρειάζεται ὁ ναρκομανής, ἀφοῦ ἐθισθήκαμε σέ ἐπίπεδο ζωῆς ἀνώτερο, κυρίως ὄχι τοῦ πόσο παράγουμε, ἀλλά τοῦ ὅτι δέν ἔχουμε ἐμεῖς πρόσθετα ὀφέλη ἀπό ἐκμετάλλευση τοῦ πλούτου ἀποικιῶν.
Χρειαζόμαστε ὄμως τό εὐρώ καί ρεαλιστικά: Εἷναι τό μόνο πού πραγματικά μᾶς συνδέει μέ τήν ἡγεσία τῆς σημερινῆς Εὐρώπης καί γιά τό ὁποῖο αὐτή δέν μᾶς βάζει στό στόχαστρο ἐναλλακτικῶν σεναρίων γιά τήν περιοχή μας, ὅπως κάνουν ἤδη οἱ ΗΠΑ.  Ἐξ οὗ καί ἡ διαφοροποίηση : Ἐπιμονή τοῦ ΔΝΤ γιά αὔξηση τοῦ ΦΠΑ στά εἴδη πρώτης ἀνἀγκης καί γιά μείωση τῶν συντάξεων (δηλαδή στήν καταστροφή τοῦ κοινωνικοῦ ἰστοῦ), καί ἐπιμονή τῶν δυτικο-εὐρωπαίων γιά πλήρη ἐξόφληση τοῦ χρέους πάση θυσία, ἔτσι ὥστε ὡς νέα ἀποικία τους ἡ Ἑλλάδα νά μένῃ «παράγοντας σταθερότητας στήν περιοχή».
 Ἀλλά, μία ἐλεύθερη ἀπό τό εὐρώ Ἑλλάδα, γιατί νά μήν τήν «πουλήσουν» οἱ «ἑταῖροι μας» στούς Τούρκους; Δέν χρειάζεται ἀναγκαστικά κάτι βίαιο.  Ἀρκοῦν, οἱ Ὁδηγίες τῆς Ε.Ε. γιά τίς δημόσιες συμβάσεις μέ ἐλεύθερη συμμετοχή νομικῶν προσώπων ἀπό ὅπου καί ἄν προέρχονται (π.χ. μέ ἕδρα στό Βερολίνο μία θυγατρική τουρκικῆς ἐπιχειρήσεως), καί τό πολύ κάποιες ρῆτρες ἀδασμολόγητης εἰσαγωγῆς προϊόντων, αὕριο καί ὑπηρεσιῶν, στίς συμφωνίες συνδέσεως Ε.Ε.-Τουρκίας, καί σύν τῶ χρόνῳ…  Μόνο πού οἱ Τοῦρκοι βιάζονται, πάντα βιαζόντουσαν….
Μιά ἄλλη τραγική ἀντίφαση, εἶναι ὅτι ἐνῶ διανύουμε κρίσιμες ἡμέρες, ἔχουμε ἡγεσία διῃρημένη καί λαό διῃρημένο, μεταξύ εὐρώ καί δυτικῆς Εὐρώπης ἀφ’ ἐνός, καί ἐκτός εὐρώ ἤ καί δυτικῆς Εὐρώπης ἀφ’ ἑτέρου.
Κι ὅμως, εἶναι φῶς-φανάρι, ὅτι ἡ παραμονή στό εὐρώ καί στήν δυτική Εὐρώπη πᾶνε μαζί γιά τήν Ἑλλάδα, ἀπό ἀπόψεως ἀποφάσεων τῶν ἰσχυρῶν τῆς σημερινῆς Εὐρώπης. Δηλαδή χωρίς εὐρώ δέν θά κρατήσουν τήν Ἑλλάδα στήν Εὐρώπη.
Καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, εἶναι φῶς φανάρι ὅτι, ὅσον ἀφορᾶ τό ἐθνικό μας συμφέρον, ἡ ἐπιλογή μας ὑπέρ τοῦ εὐρώ καί τῆς δυτικῆς Εὐρώπης εἶναι κίνηση ὄχι στρατηγικῆς πορείας, ἀλλά τακτικῆς, μακρόπνοης ἐνδεχομένως ἀλλά τακτικῆς.  Τό πόσο μακρόπνοης, ἐξαρτᾶται ἀπό τά, πολιτικά καί ἠθικά-ἀνθρωπολογικά θέματα, στά ὁποῖα οἱ ἐπιλογές τῆς δυτικῆς Εὐρώπης ἤδη ΔΕΝ ταυτίζονται μέ αὐτές τοῦ λαοῦ μας καί τοῦ ἔθνους μας.
Διότι, οὔτε ἐχθρός μας μπορεῖ νά εἶναι ἡ Ρωσία, οὔτε μποροῦμε νά δεχόμαστε γιά πολύ ἀκόμη ὡς συνδεδεμένη μέ τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση τήν Τουρκία πού, πέραν τοῦ ἐγκληματικοῦ παρελθόντος της, δέν ἀναγνωρίζει τήν Κυπριακή Δημοκρατία, καί ὑποστηρίζει ἐμπράκτως τό Ἰσλαμικό κράτος – ἄρα συνευθύνεται γιά τά ἐγκλήματα κατά τῆς ἀνθρωπότητας πού αὐτό διαπράττει – ἀλλά καί προωθεῖ ἡ ἴδια μετανάστες στήν Εὐρώπη. Οὔτε ἀνθρώπινο δικαίωμα μπορεῖ νά εἶναι ἡ ἀσύδοτη σεξουαλική διαστροφή ἤ ἡ βλασφημία, ἤ ἡ ἀπαγόρευση τῆς ὁμολογίας πίστεως πού χαρακτηρίζει τήν ἱστορία μας καί τήν παρουσία μας ὡς Ὀρθοδόξων χριστιανῶν (Ἑλλήνων ἤ Ρωμηῶν) στόν κόσμο.
Πραγματικά, ἡ διαπραγμάτευση τῆς Ἑλλάδος μέ τήν ἡγεσία τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης μόλις ἄρχισε, καί μήν πιστεύςῃ κανείς ὅτι τό θέμα εἶναι μόνο ἤ κυρίως οἰκονομικό. Ὁποιαδήποτε συμφωνία, εἶναι πρωτίστως χαρτί. Μετράει πολύ περισσότερο ἡ φύση τῶν πραγμάτων καί ἡ ἰσχύς τῆς βουλήσεως μέ βάση τήν ὁποία ἑρμηνεύεται καί ἐφαρμόζεται ἡ ὅποια συμφωνία.  
Ἐδῶ, ἀγγίζουμε μία ἅλλη γλωσσική, ἴσως καί πολιτισμική διαφορά: Κανονικά, στά σωστά ἑλληνικά, αὐτά δηλαδή πού ἀνάγονται στά ἀρχαῖα ἑλληνικά, ἕνας κανόνας, ἕνας νόμος, μία συμφωνία, μία διαταγή, κατ’ ἀρχήν ἐφαρμόζονται, δέν «ἐκτελοῦνται», καί μόνο ἡ ἐπείγουσα ἐντολή ἤ διαταγή ἐκτελεῖται. Στά γερμανικά ὅμως καί σέ ἄλλες δυτικοευρωπαϊκές γλῶσσες, ἕνας κανόνας, ἕνας νόμος, μία συμφωνία, μία διαταγή, λέγεται λές καί κάνει τό ἴδιο, ἄλλοτε ὅτι ἐφαρμόζονται (anwenden, appliquer, apply,…), καί ἄλλοτε ὅτι ἐκτελοῦνται (Druck anwenden, Drohungen anwenden, hinrichten, executer, execute, …).
Ἔτσι, ἄν ἐκτελέσουμε ὅσα λέει ἡ Εὐρώπη, θά μείνουμε ἁπλῶς στό εὐρώ. Ἄν ὅμως ἐφαρμόσουμε ὅσα ἐπιβάλλει ὁ Νόμος – ὅπως ὅμως ὁ Νόμος αὐτός προκύπτει ἀπό τήν ἱστορία μας («μολών λαβέ», «…. τοῖς ‘κείνων ρήμασι πειθόμενοι»), ὅπως ὁ Νόμος αὐτός ἔγινε γιά μᾶς ὁ Καινοδιαθηκικός «Νόμος» τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐπιβάλλει τό Σύνταγμά μας μέ τό ἀνεκτίμητο Προοίμιο αὐτοῦ, ἄρα καί τό ἀληθινό ἐθνικό συμφερόν μας, ὄχι μόνο θά ἐπιβιώσουμε ὅσες δυσκολίες καί ἄν ἀντιμετωπίσουμε, ἀλλά καί ἀληθινό καλό θά κάνουμε στούς ἄλλους, φίλους καί ἐχθρούς ἤ καί «ἑταίρους μας».
—– —– ——
Υ.Γ.
 Ἀναρωτιέμαι, ἄν εἶναι ὁλότελα ἁπλῆ σύμπτωση, τό ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός πού εἶπε νά ἀγαπᾶμε καί τούς ἐχθρούς μας – δηλ. νά μήν στενεύουμε ποτέ τήν ὕπαρξή μας κατά τό εὗρος τῆς ἀγαπητικῆς μας διαθέσεως καί προσευχῆς  (δέν εἶπε νά ἀγαπᾶμε τούς ἐχθρούς μας μέ τό νά εἴμαστε ἄνθρωποι τοῦ «μπᾶτε σκύλοι, ἀλέστε») – χρησιμοποίησε τόν ὅρο «ἑταῖρε», ἄν δέν κάνω λάθος, μόνο γιά τόν Ἰούδα, πρίν ἀπό τήν προδοσία: «Ἑταῖρε, φιλήματι παραδίδῳς τόν Υἱόν τοῦ Ἀνθρώπου;». 
Ἡ ὁρολογία «ἑταῖροι μας», γιά τούς Δυτικο-εὐρωπαίους, κάτι τέτοιο θυμίζει.  Ἄλλωστε, ἄρχισε νά χρησιμοποιεῖται αὐθορμήτως, ὅταν ἡ ὁρολογία «οἱ φίλοι μας Εὐρωπαῖοι / οἱ φίλοι μας στήν Εὐρώπη» ἄρχισε νά φαίνεται εἰρωνική ἐν μέσῳ τῆς κρίσεως. Κανένας δέν πίστεψε στ’ ἀλήθεια ὅτι μᾶς βοηθᾶνε.