Του Σταύρου
Καλεντερίδη*

Η νέα κυβέρνηση
έχει σίγουρα προκαλέσει πολλές και διαφορετικές αντιδράσεις. Κρίνοντας τη μέχρι
τώρα πορεία της αλλά και τις προθέσεις της, αναδεικνύονται αρκετοί λόγοι  για να ταχθεί κάποιος και υπέρ αλλά
ταυτόχρονα και κατά του ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματους που ηγείται του κυβερνητικού
συνασπισμού.

Σκοπός του άρθρου
είναι να αναδείξει τα λιγότερο προφανή αλλά περισσότερο σημαντικά σημεία που
προκαλούν την υποστήριξη ή την αντίθεση κάποιου. Πάνω από όλα όμως, το άρθρο
εξετάζει το θέμα από μια δημοκρατική
σκοπιά – «πως ενισχύει ή περιορίζει ο ΣΥΡΙΖΑ το δημοκρατικό ιδεώδες στη χώρα μας».

Πρωτίστως λοιπόν,
διαφωνώ με τη δημοκρατικοφάνεια των
εσωκομματικών διαδικασιών του ΣΥΡΙΖΑ. Τα κόμματα στην Ελλάδα δεν γνωρίζουν τι
σημαίνει δημοκρατική εσωτερική διαδικασία αλλά ο μύθος που προάγουν οι συνιστώσες
του ΣΥΡΙΖΑ είναι από τους χειρότερους.

Ταυτόχρονα, διαφωνώ με την οποιαδήποτε απόπειρα
δημοψηφίσματος, μιας και ο θεσμός του δημοψηφίσματος στη χώρα μας έχει
θεσμοθετηθεί με τον πλέον αντιδημοκρατικό τρόπο. Συγκεκριμένα, ο μόνος που
μπορεί να εκκινήσει τη διαδικασία είναι ο πρωθυπουργός (άρθρο 44§2 του
Συντάγματος). Αντιστοίχως, ο μόνος που μπορεί να θέσει το θέμα αλλά και τις
επιλογές που θα έχουν οι πολίτες στην κάλπη κατά το δημοψήφισμα είναι επίσης ο
πρωθυπουργός. Προφανώς, όποιος ελέγχει τα ερωτήματα και τη διατύπωση αυτών,
μπορεί να ελέγξει και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Εύκολα καταλαβαίνει
κανείς πως ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αποποιηθεί των ευθυνών του με ένα
αντιδημοκρατικό και απολύτως ελεγχόμενο μέσο.

Κυρίως όμως υποστηρίζω το έργο του ΣΥΡΙΖΑ. Αρχικά συμφωνώ με την απόλυτη αποδόμηση των θεσμών που το εν λόγω κόμμα επιφέρει
στην πολιτική ζωή της χώρας μας. Αυτό βέβαια επιτυγχάνεται με τον ευτελισμό
της Βουλής (από πρόσωπα τα οποία την διαπομπεύουν), τη γελοιοποίηση του υπουργικού
θώκου (από υπουργούς που λογοδοτούν σε ξένες χώρες ή «αποκαθιστούν» συγγενείς
και φίλους τους στο δημόσιο). Η λοιδορία ενός πολιτικού συστήματος το οποίο
άρχεται από λίγους και ουδεμία σχέση έχει με την έκφραση της βούλησης των
πολιτών, θα πρέπει σίγουρα να βρίσκει σύμφωνο κάθε υποστηρικτή της Δημοκρατίας.

Αντίστοιχα θετικό είναι το έργο του ΣΥΡΙΖΑ
για την απομυθοποίηση του «πρώτη φορά κυβέρνηση αριστερά». Αυτό έχει διττή αξία, καθώς αφενός
ακυρώνει τις κενές και διχαστικές για τον πολίτη ιδεολογίες (δεξιά – αριστερά)
μιας και αναδεικνύεται η ταύτιση όλων
των πολιτικών δυνάμεων, και αφετέρου διαλύονται οι ψεύτικες ελπίδες για μια
«αλλαγή» ή «σωτηρία» από μια αριστερή κυβέρνηση. Πλέον, και δια του έργου του
ΣΥΡΙΖΑ, καθίσταται ξεκάθαρο σε όλους πως την
αλλαγή και τη λύση δεν μπορεί να την προσφέρει ένα (νέο) κόμμα ή ένας (νέος)
πρωθυπουργός από όπου και αν αυτός προέρχεται.

Επιπλέον, ιδιαίτερα χρήσιμη για την αποδόμηση του
πολιτικού συστήματος είναι η αξιοποίηση από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ των ολιγαρχικών
άρθρων του Συντάγματος όπως το άρθρο 44 σχετικά με τις πράξεις νομοθετικού
περιεχομένου (με πρόσφατο παράδειγμα τα ταμειακά διαθέσιμα). Σύμφωνα με το
άρθρο ο κάθε υπουργός μπορεί ουσιαστικά να θέσει σε ισχύ έναν νόμο, χωρίς την
άδεια ή την υπερψήφιση του νόμου από τη Βουλή. Έτσι λοιπόν ο εκάστοτε υπουργός αποκτά ταυτόχρονα Εκτελεστική και Νομοθετική
εξουσία, παρακάμπτοντας το βουλευτικό σώμα. Τοιουτοτρόπως λοιπόν
αναδεικνύεται η παντελής έλλειψη διάκρισης των εξουσιών στο Σύνταγμα της χώρας
μας και υπογραμμίζεται ο ολιγαρχισμός που διέπει το σύγχρονο πολίτευμα μας.

Καταλήγοντας, όσον
αφορά τα ουσιαστικά ζητήματα, η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει πολλά,
ενώ συνεχίζει (έστω και άθελα της) να καταδεικνύει τα θεσμικά και συστημικά
προβλήματα της Ελλάδος, επιβεβαιώνοντας πως η μόνη πραγματική διέξοδος είναι η
εν γένει αλλαγή του πολιτικού συστήματος της χώρας μας.

*Ο Σταύρος Καλεντερίδης είναι Πολιτικός επιστήμονας, Διεθνολόγος – επικοινωνιολόγος