Ποντιακό Ζήτημα , Σάββας Καλεντερίδης 2 Ιουνίου 2015

ΠΟΝΤΙΟΙ ΡΟΔΟΥ & Σ. ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗΣ – ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ: Πράξεις – ανάχωμα σε πολιτικές νέας γενοκτονίας…

Μεγάλο
ενδιαφέρον παρουσίασε η ομιλία που πραγματοποίησε ο δημοσιογράφος και
εκδότης Σάββας Καλεντερίδης, στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του
Πανεπιστημίου Αιγαίου, στο πλαίσιο εκδήλωσης που διοργανώθηκε από το
Σύλλογο Ποντίων Ρόδου «ΔΙΓΕΝΗΣ», με συνδιοργανωτή την Περιφέρεια Νοτίου
Αιγαίου.

Στο
πλαίσιο της ομιλίας του, με θέμα «Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου –
Ένα έγκλημα που περιμένει τη δικαίωσή του», ο κ. Σάββας Καλεντερίδης,
αναφέρθηκε στην ιστορία της Γενοκτονίας, παρουσιάζοντας ιδιαίτερα
ενδιαφέρουσες μαρτυρίες, ενώ κατέληξε κάνοντας σαφές και ξεκάθαρο ότι,
οι αναφορές αυτές και οι εκδηλώσεις μνήμης που γίνονται για τη
Γενοκτονία, δεν στοχεύουν στην αναμόχλευση και τη διαιώνιση του μίσους,
αλλά είναι πράξεις ανάχωμα σε πολιτικές που οδηγούν σε νέες γενοκτονίες.

ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ:

Το σχέδιο

(…)

Τελικώς
οι διεργασίες και οι σχεδιασμοί ολοκληρώνονται και οι Νεότουρκοι, στο
τελευταίο συνέδριό τους, αυτό του 1911, λαμβάνουν την εξής απόφαση:

“Η
Τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα, όπου η μωαμεθανική θρησκεία
και οι μωαμεθανικές αντιλήψεις θα κυριαρχούν και κάθε άλλη θρησκευτική
προπαγάνδα θα καταπνίγεται… Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να πραγματοποιηθεί η
πλήρης οθωμανοποίηση όλων των υπηκόων της Τουρκίας. Και είναι ολοκάθαρο
ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με την πειθώ. Άρα πρέπει να χρησιμοποιηθεί
ένοπλη βία… Το δικαίωμα των άλλων εθνοτήτων να έχουν δικές τους
οργανώσεις θα πρέπει να αποκλειστεί. Κάθε μορφή αποκέντρωσης και
αυτοδιοίκησης θα θεωρείται προδοσία προς την τουρκική αυτοκρατορία.”

Η εφαρμογή του σχεδίου

Το
σχέδιο αρχίζει να τίθεται σε εφαρμογή τα τέλη του 1913 και το 1914, με
το Μεγάλο Διωγμό, οπότε, παραμονές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου -υποτίθεται
για ‘λόγους ασφαλείας’-, υπό την καθοδήγηση των συμμάχων Γερμανών,
εκτοπίζονται και χάνουν τη ζωή τους πολλές δεκάδες χιλιάδες Έλληνες της
Θράκης και των παραλίων.

Ενώ είναι σε
εξέλιξη η γενοκτονία των Ελλήνων, στις 24 Απριλίου του 1915 αρχίζει  η
γενοκτονία 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων και 700 χιλιάδων Ασσυρίων. Οι
Αρμένιοι και οι Ασσύριοι, δυο ιστορικοί και αυτόχθονες λαοί της
Ανατολής, ελλείψει δικού τους εθνικού κράτους και ισχυρών διεθνών
συμμάχων, οδηγούνται ανυπεράσπιστοι στο θάνατο από έναν λαό που είναι
εισβολέας. Οι θανατηφόροι εκτοπισμοί και οι σφαγές ολοκληρώνονται μέσα
στην ίδια χρονιά, για να τελεστεί έτσι η πρώτη γενοκτονία του 20ού
αιώνα.

(…)

Δυο
χρόνια μετά και αφού έχει οδηγηθεί στα σφαγή μεγάλο μέρος των Ελλήνων
του μαρτυρικού Πόντου, με εντολή του Κεμάλ συστήνονται τα περιβόητα
Δικαστήρια Ανεξαρτησίας (Ιστικλάλ Μαχκεμελερί), στα οποία δικάζονται με
συνοπτικές διαδικασίες και οδηγούνται στην αγχόνη οι πιο σημαντικοί
Έλληνες, η πνευματική και οικονομική ηγεσία των πόλεων και των
κοινοτήτων του Πόντου.

Το έγκλημα συνεχίζεται και τα επόμενα χρόνια και ολοκληρώνεται μέχρι το 1923 και την Ανταλλαγή των πληθυσμών.

Ο
απολογισμός είναι τραγικός. Ως αποτέλεσμα της εφαρμογής του σχεδίου
γενοκτονίας των Ελληνικών πληθυσμών της Θράκης, του Πόντου και της
Ανατολής, έχουν χάσει τη ζωή τους 353 χιλιάδες Έλληνες του Πόντου και
περισσότερο από ένα εκατομμύριο Έλληνες της Θράκης και της Μικράς Ασίας.

Μαρτυρίες μελλοθανάτων

Επιστολή μελλοθάνατου Αλέξανδρου Ακριτίδη, εμπόρου Τραπεζούντας

Κυριακή, 7 Σεπτεμβρίου 1921

Γλυκυτάτη μου Κλειώ

Σήμερον ετελέσθη εν τη φυλακή λειτουργία και εκοινωνήσαμε όλοι, περί τους 100 από διάφορα μέρη.

Έχει αποφασισθεί ο δια της κρεμάλας θάνατος.

Αύριον θα πηγαίνουν οι 60, μεταξύ αυτών οι 5 Τραπεζούντιοι και θα γίνει ο δι’ αγχόνης θάνατος.

Την
Τρίτην δεν θα είμεθα εν ζωή, ο Θεός να μας αξιώσει τους ουρανούς και
σε  σας να δώσει ευλογίαν και υπομονήν και άλλο κακόν να μη δοκιμάσητε.

Όταν θα μάθετε το λυπηρόν γεγονός να μη χαλάσετε τον κόσμον, να έχετε υπομονή.

Τα παιδιά ας παίξουν και ας χορέψουν.

Ας σε βλέπω να κανονίσης όλα όπως ξέρεις εσύ.

Ο αγαπητός μου Θεόδωρος ας αναλαμβάνει πατρικά καθήκοντα και να μην αδικήσει κανένα από τα παιδιά.

Τον Γέργον να φροντίσει να τελειώσει το σχολείον και να γίνει καλός πολίτης.

Τον Γιάννην ας τον έχει μαζί του στη δουλειά.

Από τα μικρά, τον Παναγιώτη να στείλεις στο σχολείο, την Βαλεντίνην να την μάθης ραπτικήν.

Την Φωφών να μη χωρίζεσαι ενόσω ζεις.

Εις
τον Στάθιον τας ευχάς μου και την υποχρέωσιν όπως χωρίς αμοιβήν
διεκπεραιώσει όλας τα οικογενειακάς μου υποθέσεις που θα του αναθέσητε.

Ο παπα Συμεών ας με μνημονεύσει ενόσω ζη.

Να δώσης 5 λίρες στην Φιλόπτωχον, 5 λίρες στην Μέριμναν, 5 λίρες στου Λυκαστή το σχολείον.

Και ας με συγχωρέσουν όλοι οι αδελφοί μου, οι νυφάδες και όλοι οι συγγενείς και φίλοι.

Αντίο βαίνω προς τον πατέρα και συγχωρήσατέ μου

ο υμέτερος

Αλ. Γ. Ακριτίδης

(…)

Επίλογος

Η
αναφορά αυτή ήταν αφιερωμένη στα θύματα της Γενοκτονίας που διέπραξαν
οι Τούρκοι από το 1914 μέχρι το 1923 εναντίον των Ελλήνων, των Αρμενίων,
των Ασσυρίων και των λοιπών μη μουσουλμανικών πληθυσμών της Ανατολής.

Επικεντρώθηκε
στη Γενοκτονία του Ελληνισμού του Πόντου και στην περίπτωση των
μελλοθανάτων, που απέστειλαν επιστολές στους οικείους τους, λίγες ημέρες
πριν οδηγηθούν στην αγχόνη, μετά από μια δίκη παρωδία στα Δικαστήρια
Ανεξαρτησίας της μαρτυρικής Αμάσειας, το 1921.

Οι
αναφορές αυτές και οι εκδηλώσεις μνήμης που γίνονται για τη Γενοκτονία,
δεν στοχεύουν στην αναμόχλευση και τη διαιώνιση του μίσους.

Είναι πράξεις ανάχωμα σε πολιτικές που οδηγούν σε νέες γενοκτονίες.

Είναι πράξεις δικαίωσης των αδικοχαμένων νεκρών και λύτρωσης των λαών της περιοχής.

Είναι πράξεις ευθύνης για τις γενιές που θα έρθουν.

BLACK MONDAY