Ουσιαστικά «επαχθές» θεωρείται ένα χρέος που δημιουργείται από δικτατορίες ώστε να εξασφαλίσουν τα μέσα καταπίεσης των λαικών στρωμάτων, για την εξασφάλιση της πολιτικής τους υποταγής μέσω βασανισμών και διώξεων. Θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να διαπιστώσει κάποιος πως μπορεί να ονομασθεί επαχθές ένα χρέος που δημιουργήθηκε, όπως στην Ελλάδα, σε καθεστώς πλήρους δημοκρατίας με δαπάνες δισεκατομμυρίων για μισθούς, συντάξεις , επιδοτήσεις και δημιουργία εκατοντάδων φορέων με σκοπό τον διορισμό ανθρώπων και εξασφάλιση ικανοποιητικών αμοιβών. Θα ερευνηθεί λ.χ. το ύψος της διαχρονικής συνεισφοράς του Προυπολογισμού στο ασφαλιστικό σύστημα, ώστε το 2009 η χώρα να έχει μεγαλύτερο κατά 75 δις ευρώ χρέος από το κανονικό; Θα ελεγχθεί τι στοίχησε ακριβώς η απόρριψη των προτάσεων Γιαννίτση και ποίοι πρωτοστάτησαν σε αυτό;

Πολλοί, ακόμη και σήμερα, δεν δείχνουν να είναι έτοιμοι να συγκρατήσουν την αύξησή του χρέους. Όπως σωστά επεσήμανε ο Π. Μανδραβέλης στην Καθημερινή (17-3-2015): «(Πολλοί σήμερα) χουβαρντάδες της προόδου ψέγουν την Κεντρική Ευρωπαική Τράπεζα που προστατεύει τα λεφτά των καταθετών … από διάφορους Υπουργούς που ασκούν την γνωστή πελατειακή πολιτική με τα λεφτά των άλλων». Είχαμε δηλώσει λίγο μετά τις εκλογές πως δεν θα ζητήσουμε καινούργια δανεικά. Και τώρα μιλάμε για χρηματοδοτική ασφυξία γιατί μας λείπουν τα λεφτά της Κεντρικής Ευρωπαικής Τράπεζας, τα υπόλοιπα της δόσης του Μνημονίου και η έκδοση και άλλων έντοκων του Δημοσίου. Όλα αυτά, με διάφορους τρόπους, δανεικά είναι βέβαια που αυξάνουν το χρέος. Θα γίνει και γι’ αυτά έρευνα;

Αυτό που αδυνατούν να καταλάβουν οι εγκέφαλοι του αριστερόστροφου λαικισμού είναι πως στην Ελλάδα, σε αντίθεση με όλο τον υπόλοιπο κόσμο, χρεοκόπησε το κράτος – και όχι οι Τράπεζες. Διότι ξόδευε σε παροχές πολύ περισσότερα από όσα μπορούσε να εισπράξει. Σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ το 2010 από το σύνολο των δαπανών του δημοσίου το 75% πήγαινε σε μισθούς του δημόσιου τομέα και σε συντάξεις (“… a reduction of public sector wages and pension outlays —which are unavoidable given that those two elements alone constitute some 75 percent of total (non-interest) public spending in Greece” http://www.imf.org/external/np/sec/pr/2010/pr10176.htm). Ούτε λοιπόν η διαφθορά, ούτε και οι όποιες μίζες προκάλεσαν την πτώχευση. Αυτή υπήρξε αποτέλεσμα παροχών, πέραν των δυνατοτήτων της οικονομίας, για την εξασφάλιση της λαικής ευαρέσκειας και για την εξαγορά στην ουσία ψήφων σε εκλογές. Και τώρα τιμωρείται ο ιδιωτικός τομέας, συνθλίβεται η αγορά και μένουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι άνεργοι για να διασωθούν – σε πνεύμα «εξισωτικής δικαιοσύνης» πάντα – οι βολεμένοι του δημοσίου και πολλοί άχρηστοι φορείς του.

Θα έχει πολύ γούστο αν η έρευνα για την διερεύνηση του ελληνικού χρέους καταλήξει να δικαιώσει την περίφημη ρήση του Θόδωρου Πάγκαλου, πως δηλ. «Μαζί τα Φάγαμε»!! Στον δημόσιο τομέα κυρίως.

A. Ανδριανόπουλος

andrianopoulos.gr