Του Δημήτρη Κουρέτα

Μέσα στα μέιλς που παίρνω κάθε μέρα είναι και πολλά που αφορούν προώθηση προϊόντων και συχνά μου στέλνουν από την Τουρκία. Συνήθως τα σβήνω όλα. Από άποψη. Λέω στους φοιτητές μου συχνά: Όταν ήμουν στην ηλικία σας πίστευα ότι ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος πρέπει να έχει τρία παντελόνια, τρία πουκάμισα, τρία σακάκια, τρία ζευγάρια παπούτσια. Και υγεία. Φτάνουν. Το περίεργο, τους λέω, είναι ότι το πιστεύω ακόμα.

Μέσα στα τούρκικα μηνύματα (στα αγγλικά εννοείται) πήρα πριν λίγες μέρες ένα από κάποιο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου. Ζητούσαν συνεργασία με το τμήμα μας και με μένα προσωπικά. Το παρέπεμψα στο γραφείο διεθνών συνεργασιών του Πανεπιστημίου μας. Υστερα από μια εβδομάδα ξαναπήρα μήνυμα από την κοσμήτορα που ήθελε να μιλήσουμε. Πράγματι σε λίγες μέρες με πήρε τηλέφωνο. Ήξερε τα πάντα για μένα. Πόσο καιρό κάθισα στις ΗΠΑ, που ήμουν, τι ακριβώς κάνω στην έρευνα μου, κλπ. 

Με ξάφνιασε γιατί είμαι μαθημένος στην αδιαφορία της ελληνικής πραγματικότητας. Όταν απασχολείς δέκα άτομα και τα μισθοδοτείς στο εργαστήριο, φέρνεις στο πανεπιστήμιο πολλαπλά χρήματα από αυτά που σου δίνει το κράτος, και αυτά που κάνεις δεν ενδιαφέρουν ούτε το πανεπιστήμιο, ούτε το κράτος, τότε λες που με βρήκαν οι Τούρκοι. Το ίδιο είπα όταν πριν δύο χρόνια ήρθε ξαφνικά η γερμανική τηλεόραση να γυρίσει ένα φιλμ για τη δουλειά μου. Τους ρώτησα που με βρήκαν. Μου είπαν ότι έχουν ανθρώπους που παρακολουθούν τα πάντα στη χώρα μας. Όχι πράκτορες που θα βιάστηκαν να σκεφτούν οι αριστεροί φίλοι μου. Ανθρώπους που ψάχνουν και βρίσκουν αυτό που σε απλά ελληνικά θα λέγαμε stories of success. 

Οι φίλοι μας οι Τούρκοι φρόντισαν να έχουν τα δικά τους μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια. Υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις σε μερικά χιλιάδες στρέμματα campus, καλύπτουν με υποτροφίες μέχρι και το 35% των φοιτητών, επιτρέποντας σε παιδιά φτωχών οικογενειών να σπουδάσουν σε διπλανά θρανία με γόνους μεγαλοαστικών οικογενειών.

Εμείς που να συζητήσουμε τέτοια πράγματα. Πολλοί νεαροί Έλληνες επιστήμονες θα παρέμεναν στον τόπο τους και θα πρόσφεραν τις ακαδημαϊκές γνώσεις τους με έναν αξιοπρεπή μισθό, χωρίς να είναι δέσμιοι του απάνθρωπου νόμου 407 που εκμεταλλεύεται επιστήμονες στα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια. Το κυριότερο! Το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο θα έβαζε νερό στο κρασί του και θα άλλαζε στα αλήθεια. Θα ανασκουμπωνόταν αποβάλλοντας τους κομματανθρώπους που μας φέρνουν εμετό. Θα επιζητούσε την αξιολόγηση για να ανταγωνιστεί τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Η Ευρώπη συζητά μαζί μας για το πώς θα δοθούν περίπου 10 δισ. σε επιχειρηματικότητα και καινοτομία το 2014-2020 στη χώρα μας και τα πανεπιστήμια σπαράσσονται για το αν θα πρέπει να βγάλουν διοικήσεις. 

Πριν λίγες μέρες ανέβηκα από το γραφείο στο εργαστήριο και συνάντησα μια προπτυχιακή μου φοιτήτρια που δούλευε στον πάγκο. Κάτι τη ρώτησα και γυρνώντας, είδα οτι είχε λερώσει τη μπλούζα της, ενδεχομένως από κάποιο χημικό. Της είπα «γιατί δεν προσέχεις;»

Μου απάντησε: «Κύριε θηλάζω και δεν πρόλαβα να αλλάξω ρούχα γιατί είχα πείραμα».

Τη φώναξα στο γραφείο μου και της ζήτησα συγνώμη. 

Δεν ξέρω πότε θα μπει στην Ελληνική κοινωνία το κρίσιμο ερώτημα. Γιατί πρέπει να μπει! Από τους πραγματικούς «αναρχικούς νέους». Αυτούς που έχουν αντιληφθεί ότι η γνώση είναι η πιο ανατρεπτική διαδικασία. Αυτό που μαθαίνεις τώρα ανατρέπει αυτό που ήξερες χθες. Αυτούς που φυλάνε σαν τα μάτια τους τα πανεπιστήμια. Οχι αυτούς που τα καίνε. Από τους νέους που έχουν αξίες και όχι αρχές. Η κοπέλα που άφησε στη μέση το θηλασμό για να έρθει να τελειώσει το πείραμα έχει πιθανότητα να μπορέσει να θέσει το κρίσιμο ερώτημα.

Βλέπω ότι για μια ακόμη φορά το κρίσιμο ερώτημα δεν μπαίνει κύριε Υπουργέ. 

* Ο κ. Δημήτρης Κουρέτας είναι Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Capital