Πηγή: Ullstein Bild / Vostock Photo

Πολλοί Σοβιετικοί συγγραφείς – στρατιώτες οι ίδιοι ή πολεμικοί ανταποκριτές – κατέγραψαν τη βαναυσότητα του Μετώπου, χαρτογράφησαν τη ζωή των πολιτών και καταδύθηκαν στα ανεξερεύνητα βάθη της ανθρώπινης ψυχής.
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένα από τα τραγικότερα κεφάλαια του 20ου αιώνα. Σοβιετικοί συγγραφείς που πολέμησαν στον Κόκκινο Στρατό ή έζησαν από κοντά τις μεγαλύτερες μάχες ως πολεμικοί ανταποκριτές, εμπνεύστηκαν μέσα από τα χαρακώματα λογοτεχνικά αριστουργήματα, τα οποία εξακολουθούν να γοητεύουν και να εκπέμπουν θάρρος και συμπόνια. Η RΒΤΗ σας παρουσιάζει 5 σημαντικότατα έργα που έχουν μεταφραστεί και στα ελληνικά.

Πηγή: Yakov Riumkin / RIA Novosti

Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα του εικοστού αιώνα, ένα έργο που εκτείνεται στην ίδια απεραντοσύνη με το «Πόλεμος και Ειρήνη».

Ο ίδιος ο Γκρόσμαν υπηρέτησε ως ανταποκριτής της «Εφημερίδας του Κόκκινου Στρατού» πέρασε πάνω από 1000 ημέρες στο Μέτωπο του πολέμου, αλλά δεν κατάφερε να δει δημοσιευμένο το μεγάλο του μυθιστόρημα.

Το αδάμαστο έπος, γνωστό ως “Πόλεμος και Ειρήνη” του 20ου αιώνα απεικονίζει τη δραματική ιστορία μιας οικογένειας κατά τη διάρκεια της μεγάλης μάχης του Στάλινγκραντ.

Το μυθιστόρημα «Ζωή και Πεπρωμένο» φιλοτεχνεί ένα επικό πανόραμα της σοβιετικής ζωής. Μερικοί από τους πρωταγωνιστές είναι πραγματικοί χαρακτήρες συμπεριλαμβανομένης της συζύγου του Γκρόσμαν, Όλγα και του ίδιου του συγγραφέα.

Το μυθιστόρημα θεωρήθηκε αντι-σοβιετικό, και το βιβλίο «ταξίδεψε» λαθραία στο εξωτερικό, όπου μεταφράστηκε από τον Robert Chandler και δημοσιεύτηκε στα αγγλικά το 1985. Το 1989, στο τέλος της περεστρόικα, δημοσιεύτηκε και στα ρωσικά. Ο Γκρόσμαν όμως είχε πεθάνει το 1964. Παρόλα αυτά είχε γίνει ήδη διάσημος για τα δοκίμιά του, και τις πολεμικές ανταποκρίσεις του.

Πηγή: Ullstein Bild / Vostock Photo

Η «Νέα Φρουρά», διαδραματίζεται στην κατεχόμενη Ουκρανία το 1942, και είναι ένα από τα διασημότερα σοβιετικά μυθιστορήματα για τον πόλεμο.

Ο Φαντέγιεφ καταγράφει τον τολμηρό αγώνα των περίπου 100 αντιστασιακών νεολαίων κατά των Ναζί στην πόλη Κρασνοντόν. Το τέλος της Νέας Φρουράς ήταν τραγικό: Οι έφηβοι αντάρτες προδόθηκαν, βασανίστηκαν και τέλος σκοτώθηκαν από τους Γερμανούς.

Το μυθιστόρημα –αριστούργημα, χαρακτηριστικό έργο σοσιαλιστικού ρεαλισμού , εντάχθηκε στο σοβιετικό σχολικό πρόγραμμα λογοτεχνίας, μόνον αφού ο Φαντέγιεφ δέχθηκε να ξαναγράψει κάποια κομμάτια του το 1948.

Πηγή: Fotosoyuz

Αυτή η συναρπαστική ιστορία ξεκινά με ένα απλό άνθρωπο, έναν οδηγό, που πολέμησε στον πόλεμο και δραπέτευσε από γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο ίδιος επέζησε αλλά ολόκληρη η οικογένειά του είχε σκοτωθεί. Συναντά λοιπόν ένα ορφανό αγόρι και προσποιείται τον πατέρα του.

Ο Σόλοχοφ αρχίζει και τελειώνει το μυθιστόρημα, με την ελπίδα. (Ο συγγραφέας κέρδισε το βραβείο Νόμπελ το 1965, για ένα από τα μεγάλα μυθιστορήματα του 20ου αιώνα τον «Ήσυχο Ντόν»).

«Η μοίρα ενός ανθρώπου» μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον μεγάλο σκηνοθέτη Σεργκέι Μπονταρτσιούκ, ο οποίος αργότερα κέρδισε το Όσκαρ για την ταινία «Πόλεμος και Ειρήνη».

Πηγή: RIA Novosti

Το βιβλίο είναι γραμμένο από τον Αλές Ανταμόβιτς και τον Δανιήλ Γκράνιν και καταγράφει με ζωντάνια και λεπτομερώς τις τραγικές 900 μέρες και νύχτες του αποκλεισμού της πόλης στο Νέβα.
Αξέχαστοι παραμένουν οι χαρακτήρες ανθρώπων –ομήρων αλλά και γειτονιές ολόκληρες που βρίσκονταν στην καρδιά των επιθέσεων. Οι δύο εξέχοντες συγγραφείς, συγκέντρωσαν τις ιστορίες περίπου 200 επιζώντων, προτού γράψουν ένα έργο εντυπωσιακής και τρομακτικής αλήθειας.

Το μυθιστόρημα αφηγείται τον αγώνα ζωής και θανάτου των ανθρώπων μιας πόλης οι οποίοι καταδικάστηκαν στην επίγεια κόλαση, αλλά ποτέ δεν παραδόθηκαν.

Πηγή: Fotosoyuz

Το 1943 ένας σοβιετικός ήρωας ο Αλεξέι Μαρέσιεφ ήθελε να συνεχίσει να πολεμά, παρόλο που για ένα περίπου χρόνο νοσηλευόταν βαριά τραυματισμένος. Τα πόδια του είχαν ακρωτηριαστεί κάτω από τα γόνατα, αλλά αυτό δεν εμπόδιζε τον Μαρέσιεφ να δίνει τις μάχες του κατά των Ναζί.

Πολλοί δημοσιογράφοι επισκέφθηκαν το σύνταγμά του για να τον συναντήσουν. Ένας από αυτούς ήταν και ο Μπορίς Πολεβόι, ο οποίος στη συνέχεια έγραψε το βιβλίο που έγινε σύμβολο της σοβιετικής μεταπολεμικής λογοτεχνίας.