[…]Οι Τούρκοι μπαίνανε σαν ποτάμι αφρισμένο από τα κάστρα κι’ από την πόρτα. Οι Χριστιανοί απελπισμένοι πέφτανε με σφαλιχτά μάτια απάνω τους, κ’ έγινε τέτοιος σκοτωμός, που το αίμα έτρεχε να κολυμπήση δαμάλι. Ο βασιλέας, παραμιλώντας απ᾿ την απελπισιά του, χύμηξε στην πόρτα με τα παλληκάρια του κ’ έπεσε μέσα στο πειό πηχτό τουρκομάνι, βαρώντας με το σπαθί του. […] Ο βασιλιάς βλέποντας πως απόμεινε μονάχος ζωντανός, φώναξε: «Δεν υπάρχει Χριστιανός να κόψη το κεφάλι μου!» Την ίδια την στιγμή τον βαρέσανε δυο Τούρκοι, ο ένας στο πρόσωπο κι’ ο άλλος στον ώμο. Το κορμί του κύλησε κι ανακατεύτηκε μέσα στο σωρό πώφραξε την πόρτα.