Το LRS-Β θα μπορεί να μεταφέρει πυρηνικές κεφαλές

Ενα πολύ σκληρό παιχνίδι παίζεται αυτό τον καιρό στην Ουάσιγκτον, σε σχετική μυστικότητα, με «παίκτες» καμιά πενηνταριά μέλη της Βουλής και της Γερουσίας, μια «επιτροπή σοφών» του Πενταγώνου και τρία μεγαθήρια της εξελιγμένης πολεμικής βιομηχανίας. Το έπαθλο είναι περισσότερο από 50 δισ. δολάρια, διαιτητής είναι ο Λευκός Οίκος, ο νικητής θα αναγορευθεί στα μέσα του καλοκαιριού και το μόνο που γνωρίζουμε είναι ποιος θα χάσει: ο αμερικανικός λαός, ο οποίος θα πληρώσει για «την κάλυψη της καθυστέρησης στον εξοπλισμό της Αμερικανικής Αεροπορίας».Το Πεντάγωνο θα προκηρύξει διαγωνισμό για την κατασκευή του νεότατης γενιάς βομβαρδιστικού με προσωρινό κωδικό LRS-Β και τα λόμπι της Northrop Grumman, της Boeing και της Lockheed Martin έχουν αναπτύξει υπερκινητικότητα, «ενημερώνοντας» τα μέλη των επιτροπών του Κογκρέσου που θα αποφασίσουν ποιον αεροναυπηγικό κολοσσό να υποδείξουν στον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα για την τελική επιλογή. Η ενημέρωση, φυσικά, συνοδεύεται από σοβαρότερα επιχειρήματα. Η ιστοσελίδα του Bloomberg σημειώνει ότι η Northrop θα θέσει στη διάθεση του εκλογικού ταμείου των δύο κομμάτων και ορισμένων μελών του Κογκρέσου 3,3 εκατ. δολάρια, η Lockheed σχεδόν 1,8 εκατ. δολάρια και «οι εργαζόμενοι» στην Boeing 745.500 δολάρια, ποσό το οποίο ασφαλώς θα αυξηθεί επειδή «συνεχίζεται η συγκέντρωση» δολαρίων.

Η Αεροπορία, λέγουν οι «σοφοί» στο Πεντάγωνο, χρειάζεται τουλάχιστον 100 βομβαρδιστικά «υψηλής τεχνολογίας», και προτείνει έναν τύπο που θα κοστίσει 5,5 δισ. δολάρια και θα μπορεί να αρχίσει η παραλαβή τους τρία χρόνια μετά την υπογραφή των σχετικών συμβολαίων. Αλλά η πείρα και η ιστορία των κατασκευών πολεμικού υλικού αμφισβητούν και τα ποσά και τον χρόνο κατασκευής. Το αρχικό κόστος του «αόρατου» Β-2 είχε υπολογιστεί το 1986 σε 441 εκατ. δολάρια, έφθασε όμως τα 2,2 δισ. δολάρια όταν ήταν έτοιμο το 1992, αναγκάζοντας το Πεντάγωνο να περιορίσει τον αριθμό τους από 132 σε 20. Η «Washington Journal» του Απριλίου αισιοδοξεί ότι τελικά το κόστος του νέου αεροσκάφους «δεν θα είναι τριπλάσιο του αρχικού».

Ο προηγούμενοςδιαγωνισμός για το νέο αεροσκάφος, το 2011, ακυρώθηκε από τον τότε υπουργό Αμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς επειδή «οι προσφορές ήταν οικονομικώς ασύμφορες».Ετσι, «καταντήσαμε να έχουμε μια υπέργηρη Αεροπορία» κατέθεσε στη Γερουσία ο πρώην υπαρχηγός της Αμερικανικής Αεροπορίας πτέραρχος Ντέιβιντ Ντίπτουλα. Και αποκάλυψε ότι το 2014 η Αμερική διέθετε καταδιωκτικά ηλικίας 24 ετών και βομβαρδιστικά 38 ετών.

Γιατί όμως είναι τόσο υπερβολικά ακριβά τα πολεμικά αεροσκάφη νέας τεχνολογίας; Μια εξήγηση δίνει ο Τομ Κρίστι, πρώην διευθυντής της υπηρεσίας διαγωνισμών στο Πεντάγωνο: «Εχει δημιουργηθεί μια αντίληψη ότι πρέπει να τα παραφορτώνουμε με ό,τι καινούργιο έχει επινοηθεί. Και όσο περνά ο καιρός το πράγμα χειροτερεύει» δήλωσε. Ως παράδειγμα φέρνει την τεχνολογία του «αόρατου» (stealth). Το αεροπλάνο πρέπει να βαφεί με ένα ειδικό υγρό το οποίο το καθιστά «αόρατο» – στην πραγματικότητα δύσκολο να επισημανθεί από τα ραντάρ. «Δυστυχώς, πετούν μόνο αν δεν βρέχει. Η βροχή διαλύει την ουσία που το κάνει αόρατο» λέει ο κ. Κρίστι.

Ο διευθυντής του «American Conservative» Πάτρικ Μπιουκάναν αποδίδει το υπερβολικό κόστος των αεροσκαφών υψηλής τεχνολογίας σε «μια ιερή συνωμοσία μεταξύ βιομηχάνων και στρατιωτικής ηγεσίας (…) για ακόμη πιο ακριβά αεροπλάνα με συνέπεια να αγοράζονται λίγα».