Γιατί άραγε ανεβαίνουν οι ευρωσκεπτικιστές και οι ακροδεξιοί τόσο εδώ και στην Ευρώπη; 
Διότι οι περισσότεροι απλώς αντιδρούν παρορμητικά και θυμωμένα και χτυπάνε λάθος σαμάρι. Δεν μπορούν να κατανοήσουν οτι η Ευρώπη δεν μπορεί πια να κρατήσει ανέμελα στο παγκόσμιο στερέωμα το οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο που είχε κατακτήσει. Οτι πρέπει και να αλλάξει και να προσαρμοστεί.
Η Ευρώπη πάσχει απο και πολιτικά απο έλλειψη κοινού οράματος και πεφωτισμένης ηγεσίας, και οικονομικά-οργανωτικά απο υπερδανεισμό, απο έλλειψη ανταγωνιστικότητας, απο τις υπερυθμίσεις των Βρυξελλών, απο καταρρέον συνταξιοδοτικό και κοινωνικό κράτος, λογω λαθεμένων πολιτικών αλλά και δημογραφικού προβλήματος, απο την μη ομογενοποιηση  της σε ένα ενιαίο ομοσπονδο κρατος…(το τελευταίο την κάνει συν τοις άλλοις και αργοκίνητη) και απο ένα ιδιαίτερα ασταθές περιγυρο (βλέπε Συρία –Αιγυπτο-Τουρκία-Αραβικό κοσμο, Ουκρανία, επιθετική Ρωσία κλπ)
Ελλάδα: Τόσο καιρό ακούω κόμματα που μιλάνε για ανεξαρτησία οπου θα σκίσουν τα μνημόνια, θα διώξουν τις τροικες, θα διαπραγματευτούν μεχρι εκβιασμού με τους εταίρους, ενδεχομένως θα φύγουμε απ το ευρώ, και θα ανεβάσουν τους μισθούς φορολογώντας τους πλούσιους και κρατικοποιώντας τραπεζες και οτι άλλο, και θα επαναφέρουν το κοινωνικό κράτος, και θα μας απαλλάξουν έτσι απλά απ τη στενωπό και τη κρίση απ τη οποία περνάμε, και θα ξεκάνουν την ανεργία γιατί αυτοί είναι αριστεροί, είναι πατριώτες δεξιοι, είναι Ελληνες, εθνικοί, εθνικιστές, δραχμολάγνοι, και δεν ξέρω και γω τι άλλο ο καθένας τους.
Σημείωση by the way: Ενας απ τους λόγους ανόδου της Χρυσής Αυγής είναι και η έντονη όσο και ανεύθυνη αντιευρωπαϊκή -αντιγερμανική ρητορεία των περισσότερων κομμάτων (περι τοκογλύφων κλπ) του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου».

Και κανείς τελικά δεν καταλαβαίνει που πραγματικά πατάμε, ποιος είναι ο γιαλός και που αρμενίζουμε.
Και ότι δεν είναι ο πραγματικός δυνάστης μας ουτε οι Γερμανοι ούτε οι Ευρωπαίοι γενικότερα. Ότι ο δυνάστης μας είναι τα λάθη του παρελθόντος, ο εκμαυλισμός της μεταπολίτευσης, το πελατειακό κράτος και η διαφθορά, οι χαμένες ευκαιρίες, η αδυναμία προσαρμογής και εντέλει ο κακός και ανεπαρκής εαυτός μας. Και ζητάνε αποχωρήσεις και διαλύσεις.
Αλλά αν δεν μπορεί η Ευρώπη όλη μαζί, με το ΕΥΡΩ, φανταστείτε να παλεύουν τα κράτη μοναχά τους, αλλά και αναμεταξύ τους, τότε είναι που θα τα φάει ο κακός ο λύκος.

Η Ευρώπη είναι μια ήπειρος που σηματοδότησε και διαμόρφωσε τον κόσμο που επικυριαρχούσε επι αιώνες. Μια ήπειρος με βαθειά ιστορία, πολιτισμό, παράδοση, παγκόσμιες γλώσσες, , με σύγχρονα μητροπολιτικά κράτη, με θεσμούς, με πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις και με στρατιωτική ισχύ, με image, branding, know-how.
Δεν βρισκόταν τυχαία τόσο ψηλά. Δικαιούτο ένα οικονομικό premium .
Δια της παγκοσμιοποίησης όμως, το “κέντρο βάρους” του κόσμου εχει σταδιακά μετατοπιστεί προς την Ασία και εκεί πλέον είναι “το εργοστάσιο του κόσμου”, και δυστυχώς με χαμηλότερους περιβαλλοντικούς όρους , και φθηνότερα μεροκάματα.
Η Ευρώπη (και οι ΗΠΑ) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ο μόνος κάτοχος γνώσης, τεχνολογίας και καινοτομίας. Οι Δυτικοί δεν ελέγχουν πλέον αποκλειστικά την ενεργεια, ή τα παγκόσμια κεφάλαια, δεν ελέγχει το βρετανικό ναυτικό τις θάλασσες, δεν είμαστε στην εποχή της αποικιοκρατίας οπου οι στρατοί των ευρωπαικών χωρών επέβαλαν τον έλεγχό τους παντού, και οι μητροπόλεις απομυζούσαν τους φυσικούς πόρους των αποικιών, και τα υπόλοιπα κρατη ήταν “κράτη” μόνο εντός εισαγωγικών.

Οσο όμως εντείνεται η παγκοσμιοποίηση, οσο πεφτουν τα κάθε λογης σύνορα, όσο απλώνεται η πληροφορική και διαχέεται η γνώση και διευκολύνεται το διεθνές εμπόριο και οι μεταφορές, όσο ανατέλλουν νέες οικονομικές δυνάμεις στην Ασια , στην Απω ανατολή, και δημιουργείται και εκεί μεσαία ταξη και καταναλωτικό κοινό, τοσο το premium που δικαιούται η Ευρώπη μπαινει υπο αμφισβήτηση.
Η Ευρώπη καλείται να κερδίσει εκεί περισσότερες αγορές για τα προϊόντα και υπηρεσίες της, απ όσες ενδεχομένως θα χάσει στο έδαφός της.
Δύσκολο, γιατί πασχίζει με τις υπερρυθμίσεις και τα αυστηρά πλαίσια των Βρυξελλών για τα πάντα, οπου όλα είναιο προιόν συμβιβασμών, και γιατί δεν εχει επαρκή εσωτερική συνοχή, και κοινή παρεμβαση στο εξωτερικό.
Ολη η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν εχει παρά 560 εκατ. κατοίκους, περιπου τους μισους απ την Ινδία και σχεδόν το ένα τρίτο της Κινας. Πληθυσμιακά είναι ένας νάνος που μάλιστα γερνάει έντονα. Αυτό καθιστά τραγικά άλυτο το συνταξιοδοτικό και τη στήριξη των κοινωνικών παροχών χωρίς να αναγκάζεται να φτάνει στην υπερφορολόγηση .
Δεν μπορεί λοιπόν να διατηρήσει το πανακριβο κοινωνικό κρατος του παρελθόντος, ενω παράλληλα υφίσταται τον σκληρό σε πολλούς τομείς ανταγωνισμό των Ασιατών.
Η Ευρώπη σε πολλές περιπτώσεις , κυρίως στα εντασεως εργασίας κα χαμηλού image προιόντα, αποβιομηχανοποιείται. Μοιραία υπάρχει μια τάση συγκλισης οπου συμπιέζονται προς τα κάτω οι ευρωπαϊκοί μισθοί των θεσεων εργασίας με χαμηλά προσόντα, ενώ αντίστοιχα αυξάνονται οι μισθοί των εξειδικευμένων στην ΝΑ Ασία

Οσο η παγκοσμιοποιηση εξαπλώνεται και βαθαίνει, (και αυτό είναι η φυσική και αναπόδραστη πορεία λόγω της εξάπλωσης της τεχνολογικής εξέλιξης, της αναδυσης νεων αναπτυσσόμενων χωρών, της γενικότερης παγκόσμιας ειρήνης και της κινητικότητας των κεφαλαίων που πλέον δεν βρίσκονται μόνο σε δυτικά χερια κλπ),
ο δυτικός κόσμος θα αναγκαστεί θέλει-δεν θέλει να χαμηλώσει τις αμοιβές του (σε μεγαλύτερο βαθμό) και την αγοραστική του δυναμη (σε μικρότερο βαθμό γιατί εχει ιδιοπαραγωγή αλλά και για πιο συνεθετους λόγους)

Αυτό θα αναγκαστεί να το κάνει προκειμένου να καλύψει μέρος απ το gap ανταγωνιστικότητας με τους Ασιάτες, αν θέλει να μη τα χάσει όλα, και αποστεωθεί η Δύση απο κάθε παραγωγή και χάσει έτσι και τη πολιτική της ισχύ και καθυποταχτεί περισσότερο στον Κινέζικο δράκο…
Το ζήτημα λοιπόν είναι το σημαντικό έλλειμα ανταγωνιστικότητας που εχει πλέον η Ευρώπη και η Δυση γενικότερα σε σχέση με άλλες χώρες του πλανήτη και το οποίο διευρύνεται και παράγει ανεργία.

Εδω και καιρό δεν μπορεί να διατηρηθεί το μεγάλο χάσμα των αμοιβών και του μέσου επιπέδου ζωής μεταξύ Δυτικών και ΝΑ Ασίας και λοιπών αναδυομένων χωρών.
Για ένα διαστημα οι πολιτικοί της Δυσης προσπάθησαν να το διατηρήσουν μέσω του δανεισμού, οδηγωντας τις χωρες, τις οικονομίες και τους λαούς τους στην υπερχρεωση Παράλληλα μεσω της ΕΕ έδεσαν ως καταναλωτές τις χωρες της ευρωπαικής περιφέρειας. Αλλά όλο αυτό το σκηνικό ήρθε πλέον σε κρισιμο σημείο και στη κατάρρευση της φουσκας..

Οι Γερμανοί είναι παγκόσμιοι παίκτες και θέλουν να διατηρήσουν όσο μπορούν τη θέση τους στο στερέωμα του πλανήτη. Γι αυτό και προσπαθούν να κρατησουν το Γερμανικό κόστος εργασίας στα €8.5 / ωρα .Θέλουν να διατηρήσουν ανταγωνιστική τη βιομηχανία τους και τις εξαγωγές τους γιατί μ αυτά θα επιβιώσουν στο μέλλον και θα εξακολουθούν να έχουν πολιτική ισχύ. Εχουν αναγκη από ένα υγιή ζωτικό οικονομικό χώρο περιξ τους.

Η Ευρώπη για να διατηρήσει τη κεκτημένη διεθνώς θέση της, φρονώ ότι οφείλει να ομογενοποιηθεί ως χώρος, τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά και ως επίπεδο αλληλεγγύης, να στηρίξει μόνο το πραγματικά απαραίτητο κοινωνικό κράτος (πχ όχι συνταξιούχους πριν τα 65) ωστε να χαμηλώσει τη φορολόγηση, να άρει τις υπερβολές και υπερ-ρυθμίσεις επι των πάντων, που εμποδίζουν εν τέλει την επιχειρηματικότητα και να εμφανιστεί και να δράσει ως ενιαίος παγκόσμιος παίκτης.

Σκάφανδρο κατάδυσης…