Δεν με ενδιαφέρει αν ορκιστήκανε ή όχι στο Ευαγγέλιο. Καλύτερα άθεοι
παρά θεομπαίχτες. Δεν με ενδιαφέρει αν ο Βαρουφάκης είναι αγραβάτωτος,
αν έχει το χέρι στην τσέπη κι αν πήγε στον υπουργό Οικονομικών της
Ιγγλετέρας με βατραχοπέδιλα. Ψώνιο είναι, ο τόσο επιτηδευμένος
αντικομφορμισμός είναι κι αυτός επιτήδευση, αλλά ας δούμε τι ποντίκια
πιάνει η καραφλή γάτα.


Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή, θυμικά, έχει ικανοποιήσει την πληγωμένη
περηφάνια του Ελληνα. Εγραψα πολλές φορές πως, πέρα από το χρήμα, αυτό
που έχει θίξει βαθιά τον λαό μας είναι ότι έπρεπε να ρωτάμε ακόμη και
για ήσσονος σημασίας εσωτερικά ζητήματα κάτι μουσαφιραίους σαράφηδες από
την Εσπερία.
Ο Τσίπρας κι ο επιμελώς ατημέλητος υπουργός του, ο
χαμένος ξάδερφος του δρος Σποκ, ψυχολογικά έχουν παίξει μεγάλη μπάλα με
τις μάζες.

Το πρόβλημα είναι ότι ο αγώνας είναι στο πρώτο λεπτό. Εχουν
μιλήσει πολλοί, Αμερικάνοι, Ισπανοί, καλός ο Ομπάμα, κι ευχαριστούμε,
σπουδαία η στήριξη, αλλά οι Γιάνκηδες φράγκα δεν δίνουν. Οπλα σού
πουλάνε ,αλλά οικονομική βοήθεια, last year, δηλαδή προ εξηκονταετίας,
επί Μάρσαλ, και πάπαλα. Καλοί και οι Podemos, αλλά, άμα τον δεις στον
δρόμο τον πώς τον λένε, του δίνεις δυο ευρώ ή του παίρνεις ένα σουβλάκι
με διπλή πίτα να στουμπώσει την ιβηρική παραδαρμένη του. Κι οι
Πορτογάλοι, καλοί, δεν λέω, καλύτερες οι Σπανιόλες, αλλά κι αυτοί στη
ζήτα είναι, οπότε μόνο πολιτική στήριξη έχουν, την οποία, μαζί με τους
εν εξουσία Σπανιόλους, την αρνήθηκαν για διάσκεψη για το χρέος. Οι δε
Γάλλοι είπαν «δεν μαλώνουμε για σας με τον μπρατσωμένο Φριτς».
Τουτέστιν, από εδώ θα το πάμε, από εκεί θα το πάμε, ο Βαρουφάκης κι ο
Αλέξης στην Λεωφόρον υπό τας Φιλύρας θα καταλήξουν. Διότι την ταμπακιέρα
και τα κλειδιά της κάσας τα κρατάει η Frau Kanzler κι ο υπουργός της,
με το βαθείας καταψύξεως βλέμμα.
Κι από προχθές που μιλάει το Βερολίνο, δεν μας λέει ευοίωνα πράγματα, οπότε ας κρατήσουμε τον ενθουσιασμό για τη λήξη του αγώνα.

Θορυβήθηκαν πολλοί, γιατί έγραψα το αυτονόητο για τη στροφή της
Ν.Δ. το 2011. Εξηγούμαι πειραϊκώς. Θυμίζω ότι η ταπεινότης μου και
μερικοί φίλοι ήμασταν κάθετα κατά της συμμετοχής στην κυβέρνηση
Παπαδήμου, υπέρ της προσφυγής στις κάλπες, όπου ο Σαμαράς θα τους
έπαιρνε τα σώβρακα, και μετά να πηγαίναμε με το εθνικό πρόγραμμά μας για
σκληρή διαπραγμάτευση. Αντ’ αυτού, είδαμε τον Χρύσανθο να πηγαίνει αλά
μπρατσέτα με τον υπέρκομψο καλοστεκούμενο Δ. Σταμάτη να διαπραγματευτούν
υπουργεία.
Δημόσια και χωρίς δεύτερη σκέψη είπα τότε απλά την
αλήθεια. Είπα πως δεν αλλάζω άποψη, πως η απειλή είναι χάρτινη, πως θα
σαρώναμε, αν εμμέναμε στη θέση μας, κι η Ευρώπη θα υποχωρούσε σε ένα
αναπτυξιακό, ανθρώπινο σχέδιο, αλλά ότι ο υπεύθυνος ηγέτης, αυτός που
λογοδοτεί, θεώρησε μη αποδεκτό έστω και μικρό ποσοστό κινδύνου για τη
χώρα και έκανε αυτό τον συμβιβασμό. Θυμηθείτε δε και τι έλλειμμα είχαμε
τότε και τι έχουμε σήμερα.
Εκανα τότε μήνες να μιλήσω στον Χρύσανθο,
διότι ο θυμός μου με καθιστούσε ακατάλληλο έως επικίνδυνο συνομιλητή,
άδικο εκ μέρους μου, διότι είμαστε φίλοι σχεδόν είκοσι χρόνια κι αυτά
δεν πρέπει να τα μπερδεύεις.

Τη θέση μου, ό,τι θα έπρεπε να συγκρουστούμε, την κατέγραψα σε
δεκάδες κείμενα και πλήθος παρεμβάσεων στα ΜΜΕ, στηρίζοντας όμως την
παράταξη και τον αρχηγό της, αναφέροντας τα κίνητρά του. Ανήκω σε
συντεταγμένο χώρο, έχω «πνεύμα μονάδος», πάντα εθελοντής στην πρώτη
γραμμή, όταν άλλοι κρύβονταν, και έπειτα από μια εκλογική μάχη στη
δυσκολότερη περιφέρεια, όπου ανεβάσαμε το ποσοστό του κόμματος σε σχέση
με το 2012, νομίζω ότι μπορείτε να διαβάσετε αυτές τις γραμμές ξέροντας
πως δεν προέρχονται από άκαπνο τουρίστα. Και θυμίζω την πάγια κομματική
αντιμισθία μου: ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, ενίοτε ούτε αυτό, κι
ενίοτε στιλέτο – πάλι στην πλάτη.
Ποτέ δεν άλλαξα γνώμη γι’ αυτή τη
στροφή και αν κάτι με κλόνισε ήταν τα τελευταία βιβλία παραγόντων της
ευρωπαϊκής και της αμερικανικής πολιτικής, που μετέδιδαν μια εικόνα
άμεσου κινδύνου να μας πετούσαν το 2009 με 2011 στον κουβά οι εταίροι
μας. Κι επίσης σημειώνω πως κι άλλοι κορυφαίοι παράγοντες της παράταξης,
που υπολήπτομαι, φρονούν ότι Φράγκοι κι Αλαμανοί μάς είχαν τότε για
σφάξιμο.

Η στροφή αυτή κόστισε τη διάσπαση της παράταξης, επίσης μας
κόστισε τα μάλα και η αναγκαστική κολεγιά με τον ανθρωποδιώκτη Βενιζέλο
και αυτό που ο Ελληνας εξέλαβε ως γιούργια στο σπίτι του. Εγραφα τότε
εδώ: «Κύριε Στουρνάρα, αν ο Ελληνας σκοτώνει για μισό μέτρο γης,
φανταστείτε τι κάνει για όλη του την περιουσία». Ε, ήρθε ο ΕΝΦΙΑ και
μάθαμε τι κάνει. Σε μαυρίζει, Γιάννη μου και Γκίκα μου, σου περνάει τη
μούρη κατράμι με την μπατανόβουρτσα. Οπως και τα στελέχη των Ενόπλων
Δυνάμεων, που τους αλλάξαμε τον αδόξαστο κι ένα παλικάρι από τα λίγα
τούς έλεγε τσεβδά: «Και να σας τα δώσει το ΣτΕ, εμείς θα βρούμε τρόπο να
σας πάρουμε πίσω». «Εξαίρετη» διαχείριση ανθρώπων, με τιμή και πίστη
στους νόμους και τους κανονισμούς.

Κοντός ψαλμός. Θα μάθουμε ποιος είχε δίκιο. Οι αληθινοί δανειστές
μίλησαν κοφτά, το «κούρεμα» έγινε «ανταλλαγή» κι αρχίσανε οι
«ευφημισμοί», οπότε η τρόικα μην ονομαστεί «οι καλοί σύντροφοι από το
Βραδεμβούργο» και τυχόν μέτρα «ελληνική βοήθεια στους Γερμανούς
συντρόφους». Απεύχομαι…

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
*δικηγόρος
δημοκρατία