Η
«συμφωνία», τώρα, θα δείξει και ποιοι είναι λιγόψυχοι, μικρόψυχοι και
ολιγόψυχοι. Ποιοι θα λυπηθούν γιατί η φυγή τους από τις λαθραίες
καρέκλες δεν έφερε σεισμό, κατακλυσμό και καταποντισμό όπως αδίστακτα
τρομοκρατούσαν τους πάντες. Η διεκδίκηση του εθνικού συμφέροντος τους
λύπησε γιατί στο πολιτικοανθρωπολογικό τους DNA βρίσκεται η εξάρτηση, η
υποτέλεια, η μειονεξία και το δουλικό γονάτισμα
μπροστά σε όποιο τους έδινε μερικά κοκαλάκια να γλύφουν για να
διαδραματίζουν ρόλο πραιτοριανών. Δεν πήραν ότι ζητούσε η νέα
διακυβέρνηση, θα πουν οι μικρόψυχοι και ολιγόψυχοι.


Την
«συμφωνία», ακριβώς, απαιτείται να την δούμε πολιτικά και πρωτίστως
αντικειμενικά. Η κρίση των τελευταίων χρόνων ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα.
Η νέα διακυβέρνηση πήρε μια Ελλάδα ριγμένη κάτω. Ρημαγμένη από
τοκογλύφους και τζογαδόρους. Οικονομικά, διπλωματικά, κοινωνικά και
πολιτικά. Το αριστεροδεξιό συνονθύλευμα που πριν εναλλασσόταν στην
εξουσία και μετά συνασπίστηκε και δεν ξεκολλούσε από τις καρέκλες.
Προτιμούσε να δίνει, να ενδίδει και να εκλογικεύει την εξουθένωση, την
κατεδάφιση και την εκποίηση. Καμιά διαπραγμάτευση. Απέναντί μας, μας
έλεγαν, είναι η “ΕΥΡΏΠΗ” (των δουλικών φαντασιώσεών τους).

Εν
τούτοις, κάθε ένας που έχει μάτια γνωρίζει ότι η Ευρώπη δεν είναι ενιαία
και μονολιθική. Είναι ή πρέπει να είναι πεδίο δράσης, διεκδίκησης και
υπεράσπισης του εθνικού συμφέροντος. Έτσι κάνουν όλοι, έτσι ξέρουμε όσοι
μελετούμε την Ευρώπη και έτσι ζητούμε να ξέρουν ακόμη και πρωτοετείς
φοιτητές. Αυτούς όμως και την παρέα τους των δελτίων των 8 αλλιώς
βολεύονταν. Στην διπλωματία και πολύ περισσότερο στην Ευρώπη, εν
τούτοις, είναι πολλοί με τους οποίους θα πρέπει να συνομιλούμε, να
σταθμίζουμε, να εκτιμούμε, να διεκδικούμε και να διαπραγματευόμαστε
σκληρά.

Είναι οι χιλιάδες δρώντες όλων των επιπέδων του
ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος. Απροσμέτρητες οι διαφορές μεταξύ των
δρώντων, αστάθμητα τα πράγματα εξ αρχής. Συγκρουόμενα τα συμφέροντα
καθότι απουσιάζει ευρωπαϊκή κοινωνία και ευρωπαϊκό σύστημα διανεμητικής
δικαιοσύνης. Μακραίωνοι οι φόβοι για την Γερμανική ισχύ και οι
ανασφάλειες από την αναδυόμενη οικονομική υπερδύναμη που με ένα κλικ
πλέον μπορεί να εγείρει ηγεμονικές αξιώσεις όπως αργά ή γρήγορα, για
κάποιο βαθύτερο λόγο, κάνουν πάντα οι μεγαλύτερες δυνάμεις. [Θουκυδίδης
(Αθηναίοι προς Μήλιους): «(οι ισχυροί) αναγκασμένοι από έναν φυσικό
νόμο, επιβάλλουν πάντα την εξουσία τους όπου είναι πιο δυνατοί. Τον νόμο
αυτό ούτε εμείς τον θεσπίσαμε ούτε θεσπισμένο πρώτοι εμείς τον
εφαρμόσαμε, αλλά τον βρήκαμε να υπάρχει και θα τον αφήσομε να υπάρχει
παντοτινά, και τον εφαρμόζομε ξέροντας ότι και σεις και άλλοι, αν
αποκτούσατε την ίδια δύναμη με μας, θα κάνατε τα ίδια». (Δ. 105) – Στο
ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα η ΕΕ, όπως έχουμε υποστηρίξει βάσιμα και
εκτεταμένα, είναι το πλέον ευνοϊκό πεδίο για ένα λιγότερο ισχυρό κράτος
να αναπτύξει συμμαχίες και να ενισχύσει την διαπραγματευτική του θέση]
Είναι βαθύτατες προεκτάσεις κάθε λέξης και κάθε
πράξης. Η μπλόφα, η προπαγάνδα, ακόμη και η εξαπάτηση (κανόνας παρά
εξαίρεση στις διακρατικές σχέσεις) μετρούν βαθύτατα στην έκβαση της
διπραγματευτικής προσπάθειας. Εν τούτοις την εναντίον μας προπαγάνδα την
ενθάρρυναν οι ντόπιοι καρεκλοκένταυροι και τα παπαγαλάκια τους
αναπαράγοντας ψεύδη και προπαγάνδες ξένων. Δεν δίστασαν ακόμη όταν
βρέθηκαν σε αυτό το αξιοθρήνητο ιδεολογικό τσούρμο (δεξιό λαϊκό λεγόταν
εάν ήταν αριστερό λαϊκό το ίδιο θα ήταν) να υπογράψουν χαρτιά που μας
πρόσταζαν να μείνουμε πεσμένοι κάτω.
Η νέα κυβέρνηση
εξ αντικειμένου παρέλαβε ένα διαλυμένο κράτος και καμιά δεκαπενταριά
άτομα διαπραγματεύονταν με το Σύμπαν. Η «συμφωνία», όπως και να το
κάνουμε, είναι άθλος. Άθλος όμως που δημιουργεί αφετηρία για να μπουν σε
τάξη τα πράγματα στην Ελλάδα στα πεδία της οικονομίας, της κρατικής
αποτελεσματικότητας, της κοινωνικής συνοχής, της πάλης με την διαφθορά
και της εκκίνησης μιας νέας διαπραγματευτικής προσέγγισης του έξω κόσμου
και κατά προτεραιότητα με νέου είδους συμμετοχής στην ΕΕ ως πλήρες και
ισότιμο μέλος.

Η νέα αφετηρία είναι ευκαιρία για ένα νέο
προσανατολισμό και μια νέα πορεία. Με κηρύγματα και εκκλήσεις, βέβαια,
τίποτα δεν γίνεται. Σωστά προσανατολισμένοι άξονας κάθε σκέψης, στάσης
και απόφασης είναι το εθνικό συμφέρον κα πρωτίστως η εθνική επιβίωση. Η
«συμφωνία» δεν είναι σταθμός αλλά σημείο εκκίνησης. Γιατί τα γιγαντιαία
χρέη που δημιούργησαν τα τελευταία χρόνια οι τζογαδόροι, οι τοκογλύφοι,
οι τεχνοκράτες και οι εγχώριοι άνθρωποί τους, μας συνοδεύουν. Μια
οικονομία επίσης που θα πρέπει να σταθεί όρθια. Και ασφαλώς μια μεγάλη
διπλωματική και διαπραγματευτική προσπάθεια σε όλα τα πεδία της
Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πολλοί εύχονται, πάντως, οι συγκλονιστικές
εξελίξεις μετά την 25η Ιανουαρίου να οδηγήσουν και σε μια ριζική /
ριζοσπαστική πολιτική ανασύνταξη που θα μας αποκολλήσει από τον σάπιο
παλαιοκομματισμό. Οι συμμορίες κομμάτων της δουλοπαροικής εποχής που
ονομάστηκε έμμεση αντιπροσώπευση δεν είναι συμβατή με την ημέτερη
πολιτική παράδοση της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας. Ένας
προσανατολισμός προς μια τέτοια κατεύθυνση είναι πλέον ζήτημα επιβίωσης.
Προσανατολισμό που θα καθιστά τους Έλληνες εντολείς της τύχης τους και
των αποφάσεών τους τις οποίες θα εφαρμόζει η κάθε εντολοδόχος
διακυβέρνηση. Δεν είναι ουτοπικό αυτό. Είναι συμβατό με την κατάστασή
μας. Το ζήτησαν οι Επαναστάτες μετά την Ελληνική Επανάσταση του 1821
αλλά τάχιστα μας έστειλαν τους Βαυαρούς, τους κάθε άλλους δεσπότες της
ολοένα μεγαλύτερης εξάρτησης. Καιρός είναι να παλέψουμε για την Εθνική
μας Ανεξαρτησία, που αποτελεί προϋπόθεση Δημοκρατίας στο εσωτερικό της
Πολιτείας

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=821164857978194&set=a.441765439251473.1073741826.100002540637270&type=1&theater