Η κρίση γύρω από την Ελλάδα καταμαρτύρησε τον κατήφορο, τα αδιέξοδα και
την δίνη αντιθέσεων και αντιφάσεων σε μια διαδικασία ευρωπαϊκής
«ολοκλήρωσης» όπου η ισχύς δεν θεσμίζεται. Δηλαδή πολιτικά μιλώντας 100%
αντιστροφή του πολιτικού πολιτισμού, τουτέστιν επιστροφή στην
προπολιτική βαρβαρότητα. Δεν φτάνει που η έμμεση «έμμεση αντιπροσώπευση»
βαφτίζεται ως έμμεση «δημοκρατία» και από πολλούς με πολύ θράσος ή
άγνοια ως «δημοκρατία», η πολιτική τελικά μηδενίζεται μέσα σε αδιαφανείς
τεχνόσφαιρες (γεμάτο απάτριδες κατεξουσιαστές, έλεγε ο ντε Γκολ).

Αυτό
είναι η μια πλευρά που στην βιβλιογραφία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης εδώ
και δεκαετίες ονομάζεται «δημοκρατικό έλλειμμα».
Η άλλη πλευρά είναι
στρατηγική και κανείς δεν ασχολείται πλέον στην Ευρώπη, ή, καλύτερα, ενώ
τα «ευρωστρατηγικά» απουσιάζουν από τις δημόσιες και ακαδημαϊκές
συζητήσεις οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης βυθίζονται μέσα σε μια δίνη
διλημμάτων ασφαλείας και δυνητικών εξισορροπήσεων.

Ο πολιτικοοικονομικός
ορθολογισμός εξαφανίζεται, μικρόψυχοι και αγνώστων διασυνδέσεων
απάτριδες τεχνοκράτες διαχειρίζονται τις τύχες των κοινωνιών των μελών.
Ασφαλώς όλα αυτά τα ωραία λόγια τα μεγάλα που μέχρι πρόσφατα
νομιμοποιούσαν το εγχείρημα της ολοκλήρωσης εξανεμίζονται κατ’ ουσία και
λεκτικά.
Κυριαρχούν αλληλοκατηγορίες, διάλογοι κωφαλάλων και
τελεσίγραφα. Κοντολογίς όπως καταμαρτυρείται ακόμη μια φορά από την
πρόσφατη Ελληνική προσπάθεια να εισαγάγει πολιτικοοικονομικό
ορθολογισμό, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση χάνει τα ερείσματα της νομιμοποίησής
της. Καθότι κανείς όπως ο υποφαινόμενος καθώς και πολλοί άλλοι μπορεί
να αμφισβητούν την διεθνιστική παράνοια των λειτουργιστικών
ιδεολογημάτων περί μιας οικονομικίστικης πανευρωπαϊκής ανθρωπολογίας
αλλά κανείς δεν μπορεί ότι τα συνεργασιακά κεκτημένα στα πεδία της
εμποροοικονομικής συνεργασίας των τελευταίων έξη δεκαετιών ήταν θετικά
για την ευημερία και σταθερότητα στην Ευρωπαϊκή ήπειρο.
Και αυτά τώρα
βυθίζονται μέσα σε μια δίνη. Νομίζουν, οι μωροί και σπιθαμιαίου
αναστήματος ηγετίσκοι ότι καταστέλλοντας σαδιστικά την Ελλάδα θα
επιβιώσουν οι ίδιοι. Για τους αγνώστων πολιτικών διασυνδέσεων
τεχνοκράτες που τους επηρεάζουν, βέβαια, ούτε ο Κύριος δεν ξέρει τι
σκοπούς έχουν.

Εδώ είμαστε και η Ελλάδα δεν πρέπει να κάνει ούτε ίντσα
πίσω. Γιατί τα προσωπεία πέφτουν ένα-ένα και τα περί Grexit είναι ο
επικήδειος λόγος της αυτοκτονικής πορείας του εγχειρήματος της
ολοκλήρωσης. Για euroexit καλύτερα να μιλάμε, αργά ή γρήγορα.

Η
νεοεκλεγείσα διακυβέρνηση μέχρι στιγμής είναι σωστά προσανατολισμένη.
Το σύστημα εκβιαστών που κυριαρχεί στις Βρυξέλλες μιας διατάζει να
συνεχίσουμε μια πορεία εξουθένωσης, εξάντλησης και εκμηδένισης ως
εθνοκράτος. Το ιδιοτελές συμφέρον των τζογαδόρων και των τεχνοκρατών
εντολοδόχων τους που διακυβερνούν έγκειται στην τελική εκποίηση του
«οικοπέδου Ελλάδα». Όπως σε κάθε άλλη παρόμοια περίπτωση οι χρήσιμοι
ηλίθιοι, οι λιγόψυχοι, οι δειλοί και οι τζολάκογλου δεν λείπουν. Είναι
αυτοί που αντιμάχονται την Ελληνική αξίωση για ελεύθερη και δημοκρατική
ύπαρξη. Είναι αυτοί που συνηγορούν με τους ξένους για να φορτώσουν στους
Έλληνες τα πολιτικοοικονομικά εγκλήματα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μετά
το 1992 συμπεριλαμβανομένης της άκριτης και καθόλα όπως φαίνεται
ιδιοτελούς συνηγορίας τους να ενταχθούν μη ανταγωνιστικά κράτη στην
αρένα των λεόντων που το ονόμασαν ΟΝΕ. Μια δηλαδή δεσποτικής επιβολής
ανορθολογικών δεσποτικών δομών διακυβέρνησης των λιγότερο ισχυρών από …
νομισματικές επιτροπές και τραπεζίτες.

Και αυτό ανεξάρτητα του γεγονότος
πως όσον αφορά τις μεγάλες δυνάμεις της ΕΕ η ίδια η ΟΝΕ είναι η
ενσάρκωση των στρατηγικών αντιθέσεών τους που ενδέχεται να τους οδηγήσει
ακόμη και σε σύγκρουση (για όσους δεν το ξέρουν παρ’ ολίγο να γίνει το
1990-91 πριν η Γαλλία επιβάλει επί της Γερμανίας την νομισματική
επιτροπή νομίζοντας ότι έτσι θα ελέγξει την Γερμανική ισχύ, κάτι που
τάχιστα ομολόγησαν ότι ήταν λάθος).
Οι τσολάκογλου βέβαια παραμονεύουν
και συνηγορούν υπέρ της … λιτότητας. Θέλουν να συνεχίσουμε την ίδια
λανθασμένη τροχιά εξουθένωσης και εκποίησης. Παραμονεύουν εάν πέσουμε
τελείως κάτω να γίνουν στυγνοί κατεξουσιαστές στο όνομα της σωτηρίας μας
αλλά ουσιαστικά προς όφελο των τοκογλύφων, των τζογαδόρων και των
εφήμερων και ρευστών ηγεμονικών συμφερόντων.

Η Ελληνική κοινωνία ή θα
κάνει ότι πρέπει για να συμπαρασταθεί στους αντιπροσώπους της που
διεκδικούν και διαπραγματεύονται ή θα υποστεί την μοίρα της. Μια
παρατεταμένη μεταμοντέρνα υποδούλωσή της που οδηγεί, αυτή την φορά, στο
απόλυτο και ανεπίστροφο τέλμα. Αν δεν συνεκτιμήσουμε και την στρατηγική
αστάθεια στην περιφέρειά μας και την πολύ πιθανή αστάθεια στην Ευρώπη,
σε ένα τέλμα αβάστακτο και θανατηφόρο.

Τις δύο τελευταίες
δεκαετίες σε δεκάδες βιβλία και άρθρα αναλύσαμε όλα αυτά υπό το πρίσμα
τόσο της πολιτικής θεωρίας όσο και των ευρωστρατηγικών διλημμάτων και
προβλημάτων. Παραθέτουμε εδώ μια πρόσφατη σχετική εισήγηση όπου
συνοψίζονται μερικά επιχειρήματα. Ευρωπαϊκή ένωση: Εθνοκρατοκεντρική
δημοκρατία ή υπερκρατική δεσποτεία; http://wp.me/p3OlPy-RD. Όπως μπορούμε θα συνεχίσουμε την αντικειμενική περιγραφή και ερμηνεία των πραγμάτων.

 https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos/posts/819135718181108